ΑΥΤΗ η γυναίκα, που ευλογήθηκε και καθαγιάστηκε από τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΌ ΘΕΟ μας, μέσω της Κεχαριτωμένης Αειπάρθενου ΜΑΡΙΑΣ , Θεομήτορος ΠΑΝΑΓΙΑΣ, είναι η ΜΗΤΕΡΑ.
ΑΥΤΗ αγρυπνά, νύχτα-μέρα και φρουρεί ακατάπαυστα τα υψηλά ανθρώπινα ιδανικά. Τα διαφυλάττει ευλαβικά και τα κρατά αναλλοίωτα και τα διασώζει άθικτα από τα χέρια των βανδάλων και αποτρόπαιων δυσεβών ιερόσυλων.
ΑΥΤΗ οστρακίζεται με γενναιότητα και θάρρος για την κατατρόπωση κάθε ύπουλου και κακόβουλου εχθρού.
ΑΥΤΗ προτάσσει το στήθος της άφοβα ως ατσάλινη και αδιαπέραστη ασπίδα,
υπερασπιζόμενη και υπεραμυνόμενη μέχρι θανάτου για την θρησκεία, την Πατρίδα, της οποίας διασφαλίζει με αδιάκοπο αγώνα την ελευθερία, την ακεραιότητα, τα εδάφη, τις θάλασσες, τους αέρες, τους αιθέρες μέχρι τα φωτοβόλα άστρα του δικού της Ουρανού.
ΑΥΤΗ αργοσέρνεται και αγκομαχά, στενάζει και χτυπιέται ανάμεσα στις κακοτράχαλες ατραπούς και τις δύσβατες στράτες της ζωής, για να βαστάξει όρθιες τις ιερές αξίες, την
Ηθική, την Αξιοπρέπεια, την Αγάπη, την Δικαιοσύνη, την Εργατικότητα του διαρκή Αγώνα για την πρόοδο και άνοδο των Κοινωνιών.
ΑΥΤΗ είναι σίγουρα και αναμφισβήτητα η απανταχού ΚΥΡΑ και νοικοκυρά.
ΑΥΤΗ νοικοκυρεύει το βιώσιμο, αναπαραγωγικό και αναδημιουργικό υλικό.
ΑΥΤΗ είναι η βαριά, η επιβλητική, αλλά και η ανάλαφρη, πουπουλένια, η διακριτική ταξιθέτρια, που ταξινομεί, τακτοποιεί και αποκαθιστά την κλυδωνιζόμενη τάξη και ασφάλεια.
ΑΥΤΗ ρυθμίζει αδιάκοπα την αρμονική συμβίωση και συνύπαρξη όλων των μελών της οικογένειας.
ΑΥΤΗ με τα μαγικά της χέρια, το αλάνθαστο ένστικτο της, την έμφυτη καλαισθησία της, μεταβάλλει το κάθε σπίτι, σπιτάκι, καλύβι, κατάλυμα, υπόγειο ή σοφίτα, σε καλλιμάρμαρο ανάκτορο ή χρυσοποίκιλτο παλάτι.
ΑΥΤΗ γεμίζει την γύρω της ατμόσφαιρα, με χαρά, ευδαιμονία, αγαλλίαση, ηρεμία.
ΑΥΤΗ διανθίζει τον κάθε χώρο, που περνά με απαράμιλλο κάλλος και θελκτική ομορφιά.
ΑΥΤΗ διαχέει και διασκορπίζει στην κάθε περιοχή που πατά, την χάρη και την μοσχοβολιά. Διακοσμεί και στολίζει το Είναι, το δικό της και των άλλων, με πολύχρωμα και μυροβόλα άνθη, που καλλιεργεί άφθονα στο παραδεισένιο θερμοκήπιο της φλογοβόλας καρδιάς της.
ΑΥΤΗ είναι, περίπου και εν ολίγοις η ΜΗΤΕΡΑ.
Αυτό το ταλαιπωρημένο κουφάρι, με τους ισχνούς και κυρτούς ώμους, με τα μόνιμα υγρά μάτια, με τα ζαρωμένα και ροζιασμένα χέρια, με τα τρεμάμενα και παραμορφωμένα πόδια, με το χλωμό και ευαίσθητο πρόσωπο, το ανήσυχο , το ακαταπόνητο πνεύμα. Αυτό το εύθραυστο, το τρυφερό κλαράκι, που όμως ΑΝΤΕΧΕΙ σε όλες, τις κακουχίες, τις μπόρες, τις αστραπές, τις βροντές, σηκώνοντας το βαρύτατο φορτίο πάνω της, που μόνον κύκλωπες θα μπορούσαν να σηκώσουν!!
