Θαρρείς πως το Άπειρο τραβάει το κάθε πνεύμα, που παγιδεύεται ψάχνοντας απελπισμένα, να βρει εύσχημο τρόπο, να χαράξει τις μερικές ευσεβείς γραμμές, για τον Σωτήρα Χριστό;
Το βαστάει γερά και το συνδράμει άμεσα, δίνοντας ανάλαφρα φτερά στον αγέρα για να φυσήξει μέσα του, τη ζωογόνα πνοή, την σταλμένη από τον Ίδιο, τον Άμωμο και Άχραντο Ιησού Χριστό!
Μπαίνει και διαβαίνει η Θεόσταλτη ανάσα στα τρίσβαθα του ωραίου κόσμου, που βαθμηδόν καταρρέει και χάνεται στα σκοτάδια του Σατανά, αλλά σώνεται θριαμβευτικά από τον ερχομό του Υιού Του Θεού.
ΝΑΤΟΣ! Έρχεται ο Πανένδοξος Μέγας, Ποιμένας, Ολόφωτος και Ευθυτενής κράζει και εκλιπαρεί το αγαπημένο Του ποίμνιο. Του ζητεί να τον πλησιάσει, να πάει κοντά Του, να σμίξει μαζί Του, να ξαναβρεί την απολεσθείσα ταυτότητά του, να ξανακρατήσει τη φευγάτη ανθρωπιά του, να ξανανταμώσει την ηθικότητά του, να ξανακερδίσει την αγνότητά του, να ξαναποκτήσει την αγάπη, την ειρήνη, που Του κήρυξε με την διδασκαλία Του και Του έδωσε με το σιωπηλό Του μαρτύριο και την απάνθρωπη σταυρική Του Θυσία!
Ας σταθούμε, ευλογημένοι χριστιανοί, με ευλαβική συνείδηση, με βαθύ πόνο και σκληρές τύψεις, πάνω και κοντά,
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΘΙΜΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΠΑΘΩΝ, που έρχονται και διέρχονται, επί αιώνες, για να προϋπαντήσουμε, να υποδεχθούμε και πάλι το Βασιλέα Των
Πάντων, να τον ακούσουμε να μας μιλάει, να μας διδάσκει με τα γεμάτα Σοφία και Θεϊκή Φρόνηση λόγια Του!
Ας αναβιώσουμε μελετώντας τις Ιερές Περικοπές του Ευαγγελίου, που μας διαφωτίζουν, μας κατευθύνουν και μας υποδεικνύουν ΠΩΣ πρέπει να κινούμαστε και να στεκόμαστε στην προσωρινή γήινη ζωή μας.
Ας αγγίξουμε ευσεβέστατα το Θείο Δράμα, ως πιστοί μάρτυρες, συγκλονισμένοι και γονατισμένοι, προσευχόμενοι βαθιά για τους θηριώδεις δολοφόνους της αθωότητας, της καλοσύνης, της χάριτος, της αγάπης, της γλυκύτητας του Θεανθρώπου και ας αναφωνήσουμε και ας ανακράξουμε όλοι μαζί! ΓΙΑΤΙ ;
Η Αγία Γραφή, αδιάψευστος και αδιάλειπτος αφηγητής απάντων των φοβερών διαδραματισθέντων από τους ανθρώπους εναντίον του Θεού, μας περιμένει να την ξεφυλλίσουμε. Και εμείς αργά-αργά φθάσαμε στην σελίδα της Καινής Διαθήκης και σταθήκαμε στο ΚΓ κεφ. Λουκ Π. 27- 31.
Εκεί με σφιγμένη την καρδιά και δακρυσμένα μάτια, με ζοφερή ντροπή και οικτρή απογοήτευση, διαβάζουμε για το κουρασμένο περπάτημα του Σωτήρα του κόσμου προς τον Γολγοθά.
Βλέπουμε με τρόμο και αγανάκτηση να σέρνεται «Ο ΕΝ ΥΔΑΣΙ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΡΕΜΑΣΑΣ» να ανασαίνει βαριά, ραπισμένος, εμπτυσμένος, χλευασμένος, περιβεβλημένος, με σκωπτική χλαμύδα και αγκάθινο αιματωμένο στεφάνι, να ανεβαίνει, ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ, ουσιαστικά, να ΠΕΤΑ, να ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ και κυρίως να μην παύει να εκφράζεται, να νουθετεί, να προνοεί, να συμβουλεύει αυτούς που τον ακολουθούν!
Μέσα από τα σεπτά Του χείλη βγαίνει το παρήγορο και βαθύτατο μήνυμα προς ΟΛΕΣ τις γυναίκες, είτε έγιναν μητέρες , είτε όχι … καταγράφει τις Θείες Του Ρήσεις ανεξίτηλα ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς ως πιο κάτω. παρ. 27-31.
« Ηκολούθει δε Αυτώ πλήθος πολύ του λαού και γυναικών, αι εκόπτοντο και εθρηνούν Α ΥΤΟΝ. Στραφείς δε προς αυτός ο Ιησούς είπε: « θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ'εμέ, πλην αφ'ευατάς κλαίετε και επί τα τέκνα ημών ότι ιδού έρχονται ημέρα,, εν αις ερούσι, μακάρια, αι στείραι και κοιλίαι αι ουκ εγέννησαν και μαστοί ουκ εθήλασαν.
Τότε άρξονται λέγειν τοις όρεσι, πέσετε εφ'ημάς και τοις βουνοίς, καλύψατε ημάς ότι ει εν τω υγρώ ξύλω ταύτα ποιούσιν, εν τω ξηρώ, τι γένηται»;
Ο πολυεύσπλαχνος ο καταπονημένος από τα κακούργα ανθρώπινα ένστικτα, ο μη δυνάμενος να σηκώσει και τον σταυρόν Του, (επιλαβόμενοι Σίμωνος τινός Κυρηναίου, ερχομένου απ'αγρού επέθηκαν αυτώ τον σταυρόν φέρειν οπίσω του Ιησού) .
Η ζώσα ύπαρξη όμως του Θεανθρώπου παρέμενε άφθορη, ακέραια, ανέγγιχτη από τα παντός είδους κακοηθέστατα ραπίσματα, ευρίσκετο εν πλήρει εγρηγόρσει ο νους και αντικρίζοντας τις θρηνούσες γυναίκες, γύρισε και τους έδινε τις πάντα ισχύουσες συμβουλές. Τους Ουράνιους ακατάλυτους νόμους, για να γνωρίζουν το δέον. Ερμηνευτικά είπε λοιπόν : «
Γυναίκες, κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, μην κλαίετε για μένα, αλλά κλαίεται για τους εαυτούς σας και τα ΠΑΙΔΙΑ σας. Διότι κοιτάξετε, έρχονται ημέρες, κατά τις οποίες θα είπουν: Καλότυχες είναι οι ΣΤΕΙΡΕΣ γυναίκες και οι κοιλίες, που ΔΕΝ γέννησαν και οι μαστοί που ΔΕΝ θήλασαν μικρά. Διότι εκείνες που ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ … ΘΑ ΘΛΙΒΟΝΤΑΙ πολύ, θα αισθάνονται την ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΙΝΑ των παιδιών τους.
Τότε κατά τις ημέρες εκείνες ΔΕΝ θα μπορούν να υποφέρουν τα ΔΕΙΝΑ (!!!) και θα αρχίσουν να λέγουν εις τα όρη: πέσατε επάνω μας … και εις τα βουνά θα λέγουν :
σκεπάσατέ μας, να πεθάνουμε δια μιας και να γλιτώσουμε από τα ανυπόφορα βάσανα! … Διότι εάν εις ΕΜΕΝΑ, που είμαι ΑΘΩΟΣ και ομοιάζω με χλωρό δέντρο, επειδή έχω ΘΕΙΑ ΖΩΗ, κάνουν αυτά οι Ρωμαίοι εις εσάς, που είσθε δέντρο ξηρό και νεκρό, ένεκα της αμαρτίας, τι θα συμβεί; …
Ευλαβούμεθα και κύπτουμε μπροστά στα εκφραζόμενα από τα άχραντα χείλη του Βασιλέα των Ουρανών και της Γης και ας παραδεχτούμε ότι η οδυνηρή Ιερή πρόρρηση ανταποκρίνεται και σήμερα στις λαχτάρες των βασανισμένων μητέρων, που θάπτουν καθημερινώς τα νεαρά παιδιά τους, ενώ οι μη αποκτήσαντες παιδιά ΔΕΝ διέρχονται αυτούς τους πόνους, τις πίκρες, τα βάσανα!
Είναι ήρεμες και γαλήνιες ευρισκόμενες πιο εύκολα μακριά της.
(άρθρο της Ευγενίας Γραικιώτου Σταυροπούλου)
