Με την ευκαιρία μιας ακόμη έλευσης του Σωτήρος, οργασμός παρατηρείται στους απανταχού οργανωμένους Συλλόγους και στις ανθρώπινες ομάδες που συμμετέχουν σε κάθε είδους εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τα Χριστούγεννα, πάντοτε αποτελούσαν ένα ιδανικό άλλοθι, για να ξεπλύνουμε πολλές από τις «αμαρτίες» ολόκληρης της χρονιάς που βαραίνει αδυσώπητα τις πλάτες μας.
 Του Νίκου Μητροσύλη |
Αφορμές, υπάρχουν δυστυχώς πάντα. Φτωχοί άνθρωποι, ανήμποροι, άτομα με κινητική αναπηρία, ιδρύματα, νοσοκομεία και πλήθος άλλων αναξιοπαθούντων που παρά την ανθρώπινη «πρόοδο» πληθαίνουν με γεωμετρικούς ρυθμούς, αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο όλων μας, λίγο πριν εκπνεύσει ο παλιός χρόνος. Αισθανόμενοι μια βαριά ενοχή για όσα βλέπουμε καθημερινά, αποφεύγοντας να παραδεχτούμε ότι επί ένα ολόκληρο χρόνο δεν κάναμε απολύτως τίποτα για να βελτιώσουμε, έστω λίγο, κάτι απ’όλα αυτά, προσφεύγουμε σε βαρύγδουπες και «εορταστικές» τελετές, υπό το φως πάντοτε των προβολέων της δημοσιότητας, μήπως και ξορκίσουμε στα μάτια των άλλων, τη δική μας ανικανότητα. Μεγαλύτερη ομολογία της αποτυχίας μας, σίγουρα θα δυσκολευόταν να βρει ο καθένας μας.
Έρανοι, γιορτές αγάπης, εκδηλώσεις συμπαράστασης, αθλητικοί αγώνες, συλλογές ρούχων και τροφίμων, παραστάσεις και μαζώξεις, διαφημίζονται προκλητικά κάθε μέρα. Ξοδεύοντας χιλιάδες ευρώ στη ματαιοδοξία μας, τα Χριστούγεννα έρχονται κάθε φορά να λειτουργήσουν αυτοτιμωρητικά, υπενθυμίζοντας μέσα από τη φτωχική γέννηση του Θεανθρώπου, πόσο μακριά είμαστε από την πραγματική «φιλανθρωπία».
Απέναντί μας, σχεδόν εκλιπαρώντας θα στέκονται, όσο βαδίζουμε το ατομικό μας μονοπάτι προς την, εντελώς προσωπική μας ικανοποίηση, όλοι εκείνοι που δεν μπορούν. Όλοι εκείνοι που μια άδικη μοίρα τους έταξε εκεί που όλοι εμείς, αντί να κάνουμε οτιδήποτε θα τους ανακουφίσει πραγματικά, ξεχρεώνουμε με ένα φτηνό δώρο τα Χριστούγεννα ή προσευχόμενοι προς τον Ύψιστο, να μην μας εντάξει «εκεί». Όλα ωραία, όλα καλά..
Πριν η σκέψη του καθενός οδηγηθεί, ίσως από αυτοάμυνα, προς τη λαθεμένη σκέψη-ερώτημα.. «Δηλαδή, να μην γίνονται όλα αυτά;» σπεύδω να προλάβω. Να γίνονται. Και μάλιστα ακόμη περισσότερα. Όχι όμως κατ’ ανάγκην. Όχι διαφημιζόμενα. Όχι ενοχικά. Kαι όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Η «Φιλανθρωπία» είναι μια διαρκής και καθημερινή ανθρώπινη δραστηριότητα. Προσωπική, αέναη και λυτρωτική.
Η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο, δέχεται χρόνια τώρα αμείλικτο πόλεμο. Η ανοχή μας προς οτιδήποτε, τυχαία δεν μας μοιάζει, έχει μηδενιστεί. Η συμπεριφορά μας προς οτιδήποτε πιο αδύναμο από μας, είναι κάκιστη. Πιο απλά, η υποκριτική μας ευγένεια προς κάποιον που έχουμε ανάγκη, μεταλλάσσεται σε βαναυσότητα προς οποιονδήποτε εξαρτάται από μας. Όλη αυτή η συνεχιζόμενη κατάσταση, οδηγεί μαθηματικά σε μια κοινωνία θηρίων, όπου το ένα θα κατασπαράσσει το άλλο. Μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα…
Πάντα είχα μια επιφυλακτικότητα σε οτιδήποτε «διαφημίζεται». Οτιδήποτε
υπερπροβάλλεται. Ίσως, γιατί πολύ γρήγορα, μου ζητήθηκε το αντάλλαγμα. Με αποτέλεσμα, να καταλάβω πως, η αλήθεια του καλού, πρέπει να κυριαρχεί χωρίς «φωνές», χωρίς «κραυγές», χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ο άνθρωπος, κάνει αυτό που τον ικανοποιεί ψυχικά, χωρίς αυτό να αποτελεί δημόσιο θέαμα και χωρίς να εμπίπτει στη δημόσια κριτική. Και η φιλανθρωπία, αποτελεί μια συνεχή ανθρώπινη στάση, που
ξεκινάει από τα πολύ- πολύ απλά και καθημερινά, για να μην σταματήσει πουθενά.
Μέχρι τη στιγμή, που θα μπουν ηθελημένα ή όχι, οι φωτογραφικές μηχανές και οι κάμερες…
Η στιγμή της Γέννησης, θα στέκει λιτά και απέριττα, για να μας θυμίζει πόσο ο Άνθρωπος είχε πάντα ανάγκη τη «ζεστασιά» και όχι την – επιβεβλημένη ή εξαγορασμένη- δημόσια αποδοχή. Μια «ζεστασιά» που βρήκε απλόχερα από τα ζώα της Φάτνης και καθόλου από τους μετέπειτα σταυρωτές Του..
