Με αφορμή την θλιβερή επέτειο των 24 ετών από τον αδόκητο χαμό του Ντράζεν Πέτροβιτς (7/6/1993), το Eurohoops φέρνει στην επιφάνεια μια άγνωστη ιστορία για τον “Μότσαρτ”, που αποδεικνύει γιατί ήταν φτιαγμένος για την κορυφή!
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα είναι μια μέρα μνήμης για το παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά για λόγους που δεν θα ήθελε κανείς να θυμάται. Είναι η μέρα που ο Ντράζεν Πέτροβιτς “έφυγε” από τη ζωή, χωρίς καν να έχει συμπληρώσει τα 29 του χρόνια, αφήνοντας φτωχότερη την πορτοκαλί θεά και χωρίς σε καμία περίπτωση να προλάβει να ολοκληρώσει μια πορεία που ήταν κάτι παραπάνω από μυθική.
Το νήμα της ζωής του Κροάτη σούπερ σταρ κόπηκε απότομα σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα στο Ντένκεντορφ, λίγο έξω από το Μόναχο, που σόκαρε τους πάντες, από την οικογένειά του ως τον τελευταίο φίλο του μπάσκετ…
Ο “γιος του διαβόλου”, που πέτυχε απίστευτα πολλά και μάγεψε φίλους και αντιπάλους στα παρκέ, δεν κατάφερε να φτάσει στο απόγειο της μπασκετικής του δόξας, με τον ξαφνικό χαμό του να είναι ο ορισμός του “τι θα γινόταν αν…”
Ο Ντράζεν ήταν γραφτό πάντως να φτάσει όσο πιο ψηλά γινόταν, καθώς έως την αποφράδα μέρα που… μετακόμισε στη γειτονιά των αγγέλων, είχε προλάβει να αφήσει τη δική του μοναδική παρακαταθήκη, είτε με την Σιμπένκα, είτε με την Τσιμπόνα και τη Ρεάλ, φυσικά με την εθνική της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας μετά την διάσπαση λόγω του “εμφυλίου”, όταν έφτασε ως τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης το 1992, λυγίζοντας μόνο από την μυθική Dream Team, αλλά και στο ΝΒΑ!
Ενας παίκτης με το αστείρευτο ταλέντο του Πέτροβιτς δεν γινόταν να μην μετακομίσει στο ΝΒΑ, σε μια εποχή όπου οι Ευρωπαίοι κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτοι ήταν στον “μαγικό κόσμο”, δεν εισέπρατταν σεβασμό και αντιμετωπίζονταν με καχυποψία ή ακόμα με αγωνιστικό ρατσισμό!
Ομως οι συνθήκες δεν τον εμπόδισαν να ξεχωρίσει και εκεί. Κι αυτό γιατί γνώριζε πρώτος απ’ όλους ότι το ταλέντο από μόνο του δεν αρκούσε για την επιτυχία και δούλευε κάθε μέρα σα να είναι η πρώτη… ή η τελευταία.
Τα σουτ και το “μπούλινγκ”!
Από πολύ μικρός ο Ντράζεν δούλευε πάρα πολύ. Από την ηλικία των έξι και των επτά ετών έκανε σουτ… όλη μέρα στο Ζάγκρεμπ και στους αγώνες της Τσιμπόνα ήταν παρών για να δίνει έστω την μπάλα στους αστέρες της εποχής, που είχαν προσέξει τον πιτσιρικά…
Αυτή τη συνήθεια, να κάνει ατελείωτα σουτ δεν την εγκατέλειψε ούτε όταν έγινε σπουδαίος και τρανός, αφού όσο “μεγάλωνε”, τόσο πιο πολύ δούλευε για να ξεπεράσει όλα τα όρια.
Σε αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία αναφέρεται η ιστορία που φέρνει στο φως το Eurohoops για να γίνει αντιληπτό το μεγαλείο του παίκτη που έμελλε να αφήσει το στίγμα του, ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Αυτή η άγνωστη ιστορία μας γυρνά στο 1991, όταν ήταν στη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ, στον δεύτερο σταθμό του μετά τους Μπλέιζερς, στους Νιου Τζέρσεϊ (νυν Μπρούκλιν) Νετς.
Ακόμα τότε, όπως αναφέραμε παραπάνω, οι Ευρωπαίοι δεν γίνονταν δεκτοί με ανοικτές αγκάλες, ακόμα και από τους συμπαίκτες τους. Ετσι συνέβη και με τον Ντράζεν, ο οποίος έχοντας πάει στους Νετς στο τέλος του Ιανουαρίου το 1991, είχε περιορισμένο ρόλο.
Ομως, δεν πτοήθηκε από αυτό και συνέχισε με το… σύστημά του: Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Κάθε μέρα στο γήπεδο, κάνοντας σουτ μόνος το πρωί, μετά τα παιχνίδια, ακόμα και στα ρεπό.
Η νοοτροπία του “δουλευταρά” Γιουγκοσλάβου όμως δεν άρεσε σε όλους. Δεν άρεσε σε κάποιους που θεωρούσαν πως ο Ντράζεν έμμεσα τους υπονόμευε, έχοντας το προφίλ του παίκτη που δουλεύει συνεχώς, ενώ αυτοί δίπλα του έδειχναν έως και… τεμπέληδες, που δεν έδειχναν την ίδια ζέση για έξτρα δουλειά.
Ετσι, δύο εκ των συμπαικτών του στο Νιου Τζέρσεϊ, ο Ντέρικ Κόλεμαν και ο Γκρεγκ Αντερσον, θέλησαν να τον “νουθετήσουν” να σταματήσει αυτό που έκανε! Ο Αντερσον ήταν ο “έμπειρος”, με… προϋπηρεσία στο ΝΒΑ, ενώ ο Κόλεμαν ρούκι εκείνη τη σεζόν (1990/1991), ως Νο1 του draft, ενώ στο φινάλε της σεζόν είχε αναδειχθεί ρούκι της χρονιάς.
Οι νουθεσίες ήταν έντονες, αφού δεν ήθελαν να φαίνονται “κακοί” και στόχος τους ήταν να μην τον ακολουθήσουν, αλλά να αλλάξουν τη νοοτροπία που είχε από μικρός. Φευ, αφού ο Ντράζεν συνέχισε να κάνει σουτ και το επόμενο διάστημα, κάτι που τους εκνεύρισε, με την πίεση των δύο συμπαικτών να είναι αφόρητη και στα όρια του “μπούλινγκ”, καθώς τον στρίμωξαν και τον απείλησαν!
Η πίεση ήταν τόσο αφόρητη που ο “Μότσαρτ” έσπασε κι έβαλε τα κλάματα, αδυνατώντας δικαιολογημένα να καταλάβει γιατί γινόταν αυτό.
Η λύση με το… λύκειο
Τη λύση στο θέμα έδωσε με ξεχωριστό τρόπο ένας άνθρωπος του επιτελείου των Νετς, που έκανε κάτι τόσο απλό, αλλά παράλληλα σωτήριο για τον παίκτη του που ήθελε να δουλεύει…
Εδωσε στον Πέτροβιτς τα κλειδιά ενός κλειστού γηπέδου σε λύκειο της Νέας Υόρκης, δίνοντας του τη δυνατότητα να πηγαίνει μόνος του για σουτ!
Ο Ντράζεν έκανε αυτό που ήθελε ανενόχλητος, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και χωρίς να καταλάβει κανείς τι είχε συμβεί!
Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή, αφού η πορεία του στο ΝΒΑ απέδειξε ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι… Στην τελευταία του όπως έμελλε σεζόν (1992/1993) ο “Γιος του Διαβόλου” ήταν ασταμάτητος έχοντας 22,3 πόντους κατά μέσο όρο και αν δεν κοβόταν το νήμα της ζωής, θα έκανε ακόμα περισσότερα.
Ομως, σε κάθε περίπτωση η παρακαταθήκη που προκύπτει από αντίστοιχες ιστορίες είναι τέτοια που δείχνει γιατί ο Ντράζεν Πέτροβιτς, έστω και 24 χρόνια μετά τον θάνατό του εξακολουθεί να μνημονεύεται, όπως θα γίνεται εσαεί… Εξάλλου, όσον αφορά τη συμπεριφορά του ΝΒΑ προς τους Ευρωπαίους παίκτες, αυτός μαζί με τον “αδελφό” του, Βλάντε Ντίβατς ήταν αυτοί που άλλαξαν τον ρου στις αρχές των 90s…
Πηγή: protothema.gr
