Μια εικαστική έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση στο Ναύπλιο είναι κάτι περισσότερο από μια εικαστική έκθεση. Ενταγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων {Just/Art}* που επιμελείται ο δικηγόρος Αλέξανδρος Κασσανδρινός, δίνει υλικό στη διερεύνηση της σχέσης σχέσης νομικής επιστήμης και τέχνης.
Η έκθεση εμπνέεται από τον Όθωνα, από το Σύνταγμα της Ελλάδας και από ιστορικούς χώρους που συνδέονται με το πολίτευμα της χώρας. Η έκθεση με τίτλο «Πεθαίνω σαν χώρα/ keep calm and carry on» φιλοξενείται ως τος 22 Φεβρουαρίου στο Βουλευτικό στο Ναύπλιο, δηλαδή στον χώρο που στέγασε την το 1825 τη Βουλή των Ελλήνων.
Ο δικηγόρος Αλέξανδρος Κασσανδρινός, εμπνευστής και επιμελητής του {Just/Art}* απαντά σε ερωτήσεις του mononews.gr σχετικά με την ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική δράση του.
Με την τέχνη και την διοργάνωση εκθέσεων ασχολούνται διάφοροι μαικήνες, ως χόμπι. Πώς θα αντιμετωπίσετε τον ανταγωνισμό; Πώς συνδυάζεται η νομική επιστήμη με τα εικαστικά μέσα από το πρότζεκτ {Just/Art}*;
Η τέχνη είναι εφαλτήριο για όλους όσοι ασχολούνται με αυτή, να εμπνευστούν, να δημιουργήσουν και να πραγματοποιήσουν ενδιαφέροντα πρότζεκτς, εκφάνσεις και προεκτάσεις της πάντα στα πλαίσια που επιτρέπει ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, η τόλμη και το θάρρος του ενασχολούμενου με αυτή. Θαυμάζω την τέχνη και χαίρομαι να βλέπω γύρω μου τέχνη (ότι συνεπάγεται αυτό) και εκεί κυρίως σταματά. Δεν μπορώ να την οικειοποιηθώ υλικά, όπως στην περίπτωση των διαφόρων μαικήνων – επιχειρηματιών που έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν, να χτυπήσουν έργα σε δημοπρασίες, να στήσουν την προσωπική τους συλλογή και τέλος να την εκθέσουν. Εκεί ίσως υπεισέρχεται το πρότζεκτ Just/art, στην δική μου προσπάθεια να συνδυάσω την επαγγελματική μου ενασχόληση με το χόμπι μου και να την κάνω προσβάσιμη και κατανοητή στο κοινό.
Γνωρίζω καλά τη νομική επιστήμη από τη μία και ενδιαφέρομαι να μάθω περισσότερα σχετικά με τέχνη από την άλλην. Στις προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής δοκιμάζουμε να βρούμε τις συνδετικές παραμέτρους αυτών των δύο εννοιών. Συνήθως τη σύνδεση αυτή την επιτυγχάνουμε μέσω τρίτων παραμέτρων, όπως π.χ. στην τελευταία μας έκθεση- δια μέσου της ιστορικότητας. Οι έννοιες τέλος αυτές ταυτίζονται μέσα από την δουλειά του καλλιτέχνη ή τον ιδιαίτερο (έξω από τους κλασσικούς χώρους) χώρο παρουσίασης και έκθεσης τους.
Αναφορικά τώρα με τον ανταγωνισμό, αναφέρω το κλασσικό, στην τέχνη (και όχι μόνο) υπάρχει χώρος και κοινό για όλους. Η ποιότητα και το αποτέλεσμα είναι αυτά που κρίνουν την πορεία των νέων αρτ πρότζεκτς εν προκειμένω .
Για την έκθεση που γίνεται τώρα στο βουλευτικό στο Ναύπλιο υπάρχει η σύνδεση του Συντάγματος, δηλαδή ένα νομικό κείμενο, ένας πρόσφορος χώρος και η εικόνα του Όθωνα. Θα βρίσκετε πάντα ένα τέτοιο εύρημα;
Όντως για την έκθεση που παρουσιάζεται τώρα στο Ναύπλιο και η οποία θα τρέχει μέχρι και τις 22 Φεβρουαρίου λάβαμε υπόψη τρεις παραμέτρους, την πρωτοπαρουσιασμένη από το 2011 έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση «Οθωνας και Αμαλία» (συνδυασμένη με το πρότζεκτ των βελέτζων της Ύδρας (παράδοση), τον εξαιρετικό αυτό χώρο της Πρώτης Βουλής των Ελλήνων στο Ναύπλιο, στον οποίον και εννοιολογικά ταυτίσαμε το νομικό «κομμάτι» του πρότζεκτ, αυτό της έννοιας του Όθωνα ως αφορμή της ύπαρξης δικαίου στην Ελλάδα (Σύνταγμα, οργάνωση Δικαστηρίων κ.λπ.). Έννοιες ταυτισμένες και συνδεδεμένες. Το 1834 κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας του Όθωνα, στο Βουλευτικό, διεξήχθη η δίκη των οπλαρχηγών Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα. Άρα η ιστορία και η ιστορικότητα έπαιξαν τον ρόλο της σύνδεσης.
Θα υπάρχει πάντα ένα εύρημα είναι η αλήθεια. Στην πρώτη έκθεση του Στρατή Ταυλαρίδη στους χώρους του δικηγορικού γραφείου μου, ο ίδιος ο δικηγορικός χώρος ήταν το εύρημα. Αν δηλαδή θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνος του (ο χώρος αυτός) αφορμή και αιτία παντρέματος των δύο αυτών εννοιών
Γιατί επιλέξατε τον Δημήτρη Αντωνίτση για ατομική έκθεση και γιατί εκείνος προτίμησε εσάς αντί για μια παραδοσιακή γκαλερί;
Ο Δημήτρης εκθέτει κατά βάση σε αθηναϊκή γκαλερί. Ωστόσο επέλεξα να εκθέσω μια παλιά του έκθεση που είχε ήδη παρουσιαστεί στο κοινό το 2011. Θεώρησα ότι η έκθεση αυτή «μιλάει» καλύτερα στο κοινό τώρα – αφού οι αναφορές της (όχι μόνο οι σχετικές με την οικονομική κατάσταση/κρίση) είναι πιο επίκαιρες και κατανοητές τώρα παρά τότε και δη μέσα από χώρους όπως οι Στάβλοι του Όθωνα στο Θησείο και το Βουλευτικό στο Ναύπλιο. Από την άλλην ο Αντωνίτσης είναι ένας καλλιτέχνης που αρέσκεται και τολμάει τέτοιου είδους προτζεκτς, δηλαδή παρουσίασης της δουλειάς του εκτός των κλασσικών χώρων. Είναι και ο χαρακτήρας του τέτοιος και ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή στην σκέψη και την φιλοσοφία αυτή.
Ποιο είναι το πιο τρελό σας όνειρο σε σχέση με το {Just/Art}*;
Να συνεχίσει την ήδη πετυχημένη πορεία του και να με οδηγεί- εκείνο- από μόνο του σε καινούριες ιδέες- αναζητήσεις, σε νέες περιπέτειες. Προσωπικά πλέον αφήνομαι στην πορεία του και χαίρομαι, διότι με βγάζει από μόνο του σε καινούρια απάτητα μονοπάτια. Μέσα από αυτές τις αναζητήσεις αποκτάω και εγώ ο ίδιος περισσότερη γνώση, εμπειρία σχετικά με την τέχνη και τον κόσμο της.
Θέλετε να συνδέσετε το πρότζεκτ με θεσμούς της Ελλάδας και του εξωτερικού ή έχετε φόβο να μην γίνεται «θεσμικός»;
Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί. Δεν έχω αποκλείσει τίποτε. Σε κάθε ωστόσο περίπτωση δεν θέλω να χάσει την ταυτότητα του. Την ταυτότητα της σύνδεσης- συνδυασμού των βασικών του εννοιών, της σύνδεσης δηλαδή δικαίου και τέχνης, γιατί αν την χάσει δεν θα υπάρχει λόγος ύπαρξης του, θα έχει καταλήξει πλέον μια γραφική παρουσίαση έργων τέχνης και αυτό ήθελα εξ αρχής να αποφύγω και προς στιγμήν νομίζω ότι το καταφέρνω – Για να δούμε.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον, σε σχέση πάντα με τον συσχετισμό των νομικών με τα εικαστικά;
Προς στιγμή τρέχει το προτζεκτ, όπως ανάφερα, στο Ναύπλιο- μεχρι τις 22 Φεβρουαρίου. Μετά θα κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα. Μην ξεχνάτε, ότι η βασική μου ενασχόληση είναι η δικηγορία και πως πρέπει να βγάζω και προς το ζην. Θα επανέλθουμε ωστόσο μετά με δύο πολύ ενδιαφέροντα πρότζεκτ, το ένα ήδη το δουλεύω και αυτό είναι η σύνδεση δικαίου και τέχνης μέσω της ψυχανάλυσης – με δουλειά ενός εξαιρετικού Ελληνοαμερικανού καλλιτέχνη καθώς και με ένα ενδιαφέρον art performance. Σε δημιουργία να βρισκόμαστε και αυτό είναι που τελικά αξίζει μέσα από όλο αυτό.
