Όπως θυμόμαστε όλοι πριν το έτος 2009 είχαμε ζήσει το απίστευτο φαινόμενο να μας κυνηγούν οι Τράπεζες προκειμένου να μας χορηγήσουν δάνεια είτε για αγορά ακινήτου είτε για την επισκευή του, είτε για ανέγερση ολόκληρης οικοδομής, είτε ακόμα και καταναλωτικά δάνεια μέσω τραπεζικών πιστωτικών καρτών διακοποδάνεια, γαμοδάνεια!!! κλπ
Γι αυτό λοιπόν όσοι μέχρι το 2009 δεν είχαν σπίτι και βρίσκονταν στο ενοίκιο, έκαναν τη σκέψη να πάρουν κάποιο δάνειο, και ν’ αγοράσουν μ’ αυτό κάποιο σπίτι, και αντί να πληρώνουν ενοίκιο κάθε μήνα να πληρώνουν την δόση του δανείου, και στο τέλος να τους μείνει και το σπίτι δικό τους. Όσοι έκαναν την επιλογή αυτή κατάφεραν να αγοράσουν σπίτια με δόσεις όσο το ενοίκιο ενοικίου τους και μόνο, δεδομένου ότι τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων τότε ήταν χαμηλά, και άλλοι ακόμα πήραν δάνεια προκειμένου να ανεγείρουν οικοδομές ή άλλοι ανοικτά αλληλόχρεα δάνεια για εμπορικούς σκοπούς
Στην πληρωμή των δόσεων των δανείων αυτών δεν υπήρξε πρόβλημα, από την στιγμή που το εισόδημα των δανειοληπτών τους έδινε την δυνατότητα να ανταποκρίνονται στην δανειακή τους υποχρέωση. Όμως η οικονομική κρίση που ενέσκηψε, το 2010 ανέτρεψε όλα τα οικονομικά δεδομένα του κόσμου, αφού όλοι οι οικονομικοί τους προϋπολογισμοί ανατράπηκαν, διότι άλλοι μεν έμειναν άνεργοι και άλλοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται στο 50 % και αυτό λειτούργησε ως ντόμινο επηρεάζοντας το εμπόριο αλλά και όλα τα ελεύθερα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών
Από εκεί και πέρα, οι δανειολήπτες δεν είχαν την δυνατότητα να είναι συνεπείς στην καταβολή των δόσεων, που έπρεπε να καταβάλλουν. Οι Τράπεζες λόγω έλλειψης ρευστού πήραν για την ανακεφαλαίωση τους τα εξής χρηματικά ποσά: Από το πρώτο μνημόνιο ποσό 80 δις ευρώ και άλλα 49 δις μετά και από το 2010 και μέχρι σήμερα άλλα 185 δις σε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου για εγγυήσεις, που όμως τα προεξόφλησαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και πήραν τα χρήματα τους υπερκαλύπτοντας το σύνολο των “κόκκινων” δανείων των πτωχευμένων Ελλήνων
Πήραν δηλαδή οι Τράπεζες συνολικά 313 δις ευρώ, σε χρέωση του Ελληνικού Δημοσίου, ποσό που είναι ευνόητο ότι οφείλει να τα πληρώσει ο ελληνικός λαός. Δεν είναι όμως δυνατόν από την στιγμή που ο ελληνικός λαός χρεώθηκε και τα 313 δις ευρώ των Τραπεζών, να του αξιώνουν οι Τράπεζες να πληρώσει και δάνεια που δεν είναι σε θέση να πληρώσει. Και πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατό να απειλείται ο Έλληνας δανειολήπτης ότι, επειδή άφησε απλήρωτο ένα μέρος του δανείου του, θα χάσει το μοναδικό κεραμίδι, που με πολύ ιδρώτα κατάφερε να αποκτήσει, όταν έχει χρεωθεί και πληρώνει τις ανακεφαλαιοποιήσεις των Τραπεζών.
Σήμερα μετά από τρία απανωτά “χτυπήματα” της οικονομικής κρίσης που χάσαμε το μισό ετήσιο εισόδημά μας, της πανδημίας που χάσαμε και την ελευθερία μας και τις δουλειές μας (“πλήν ημετέρων” που πλούτισαν εις βάρος μας) και του πολέμου στην Ουκρανία που εκτοξεύτηκαν οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής, της ενέργειας και του ηλεκτρικού ρεύματος κι όχι μόνο (πλην αυτών που αισχροκερδούν εις βάρος μας, πάντα με τις ευλογίες και την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεών μας), το μοναδικό μέτρο στήριξης, με εισοδηματικά κριτήρια, της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών – νοικοκυριών της φτωχοποιημένης και υποθηκευμένης χώρας, θα ήταν μία ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και μόνο! (Ονομάστηκε “σεισάχθεια”, από τις λέξεις “σείω”, που σημαίνει ταρακουνώ και “άχθος”, που σημαίνει βάρος, αλλά και χρέος. Η σύνθετη λέξη σεισάχθεια σημαίνει την αποτίναξη των χρεών.)
Αν, στη θέση των πλούσιων “ιδιωτών” της Αρχαίας Αθήνας που δάνειζαν, υποθηκεύοντας ακόμα και το “σώμα” του πάμφτωχου οφειλέτη τους, δεν βάλουμε σήμερα τις τράπεζες και τις Εισπρακτικές Εταιρείες που τηλεφωνούν – τρομοκρατούν τους εξαθλιωμένους πολίτες και νοικοκυριά, προχωρώντας σε πλειστηριασμούς ακόμα και “πρώτων κατοικιών” τους και το δημόσιο απ’ την άλλη που δε σταματά να “χρεώνει” όπως πριν κι ας μη “βγαίνει ο μήνας” απ’ τις συνεχείς περικοπές απ’ το ανάλγητο κράτος, συν ακρίβεια, ανεργία και λουκέτα παντού, σίγουρα κατανοούμε πως κανένα άλλο “μέτρο” – σαν αυτά που υπόσχεται ο “πρώτος πολίτης” της χώρας μας – δυστυχώς η κατάσταση δεν καρποφορεί και δε λύνει κανένα πρόβλημα
Η βασική ιδέα της πρότασής μου στηρίζεται στο ότι το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων δεν μπορεί να λυθεί, εάν δεν υπάρξει διαγραφή μέρους του κεφαλαίου και των τόκων και ότι η διαγραφή αυτή θα πρέπει να είναι τέτοια, που να συμβαδίζει με την απώλεια του εισοδήματος κατά τα χρόνια του μνημονίου σε συνδυασμό με κάποιους ενιαίους κανόνες δεοντολογίας που θα είναι υποχρεωτικοί για τις Τράπεζες!
Γράφει ο Δημήτρης Σαλαπάτας Δικηγόρος παρ Αρείω Πάγω
