Πώς και γιατί βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον κόσμο; Με τι σχέδιο να ζήσουμε τη θητεία μας;
Τα δύο αυτά κρίσιμα ερωτήματα, ίδια για όλους μας, καθώς προσπαθούσα να τα απαντήσω κι ενώ έψαχνα να βρω πόσο μπορεί το καθένα να ερμηνεύει το άλλο, μου πρόσφεραν ένα πολύτιμο δώρο: Ένιωσα ένας απ’ όλους και, μαζί μ’ αυτό, ούτε λιγότερος ούτε περισσότερος.
Κι αυτό, το πλέον παρήγορο συναίσθημα για την ύπαρξη, είναι το καλλίγραμμο μοντέλο που περιμένει από μας να το ντύσουμε με λογικές σκέψεις. Και με ιστορίες που να το δικαιώνουν.
Όλοι έχουμε ένα σχέδιο για το πώς να ζούμε. Όλοι ενστερνιζόμαστε την άποψη ότι ζούμε για να ευτυχήσουμε. Ακόμη κι αυτοί που το αρνούνται, την ίδια στιγμή το μεταθέτουν στην αιώνια ζωή και αποδεικνύονται πλειοδότες και πλεονέκτες, αφού δεν βολεύονται με την εφήμερη ευτυχία και επιδιώκουν την παντοτινή.
Τα γεγονότα είναι οι καιροί που δοκιμάζουν την οικοδομή μας ανελέητα. Οι πλίθρες με τα πολλά άχυρα πέφτουν εύκολα. Παγώνουμε ή καιγόμαστε.Αρχίζουμε πάλι. Ψάχνουμε να επισκευάσουμε τη ζωή μας. Άλλοτε η προσπάθεια κάνει κύκλους και καταλήγει στο ίδιο σημείο κι άλλοτε στριφογυρίζει σε ένα σπιράλ που κερδίζει ύψος· καλυτερεύει τη μοίρα μας.
Για τον σκοπό της ευτυχίας χτίζουμε ένα καταφύγιο στα μέτρα μας. Είναι το σχέδιο της ζωής μας, το απάγκιο μας, το μέρος που θα μας δώσει καλά ποσοστά από την αδιαπραγμάτευτη προσδοκία μας.
Τα υλικά τα θέλουμε στέρεα και η αντοχή τους εξαρτάται από το πόση αλήθεια περιέχουν. Μόνο που η αλήθεια είναι συνήθως δυσδιάκριτη και βαριά. Βάζουμε στο χαρμάνι όση ξέρουμε και όση αντέχουμε να σηκώσουμε. Το καλύβι μας πρέπει να έχει τοίχους και ταβάνι. Οι αλήθειες είναι τα σκληρά υλικά και οι μύθοι τα άχυρα. Τις τρύπες όμως δεν τις ανεχόμαστε. Τις στουμπώνουμε με ό,τι έχουμε. Πρέπει να δείχνει άρτιο το καβούκι μας.
Όμως τα γεγονότα είναι οι καιροί που δοκιμάζουν την οικοδομή μας ανελέητα. Οι πλίθρες με τα πολλά άχυρα πέφτουν εύκολα. Παγώνουμε ή καιγόμαστε.
Αρχίζουμε πάλι. Ψάχνουμε να επισκευάσουμε τη ζωή μας. Άλλοτε η προσπάθεια κάνει κύκλους και καταλήγει στο ίδιο σημείο κι άλλοτε στριφογυρίζει σε ένα σπιράλ που κερδίζει ύψος· καλυτερεύει τη μοίρα μας.
Το σύμπαν, ο θεός, μας κυβερνάει με έναν απλό τρόπο, όσο και περίπλοκο: με τα συναισθήματά μας. Χίλια πρόσωπα έχει ο πόνος και άλλα χίλια η ευχαρίστηση. Μας αφήνει… ελεύθερους να πονάμε όσο αντέχουμε μέχρι να βρούμε τον επόμενο μύθο ή την επόμενη αλήθεια που θα μας προστατέψει.
Μέσα σ’ αυτή την ανάγκη της αναζήτησης που γίνεται δίψα να ξέρουμε, έρχονται και οι ιστορίες των άλλων. Τις ρουφάμε και κάτι μαθαίνουμε για τον εαυτό μας. Μοιάζουμε με όλους τους ήρωες, λίγο ή πολύ, αλλά διαλέγουμε με ποιους θέλουμε να μοιάζουμε. Όχι μόνοι μας. Κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να ξεφύγει από την ανάγκη να δείξει την αλήθεια που οδηγεί στην καλή πλευρά της ζωής, όπως βέβαια την καταλαβαίνει ο ίδιος. Μπορεί τα δοκίμια να μας κουράσουν και να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε τον φιλοσοφικό ή τον ορθό λόγο. Τα συναισθήματα όμως τα αναγνωρίζουμε πάντα. Οι ιστορίες μάς τα ελευθερώνουν· απ’ αυτές μαθαίνουμε χωρίς να καθίσουμε σε κανένα θρανίο. Είμαστε αναγνώστες και ταυτόχρονα ερευνητές της δικής μας αλήθειας.
Κι όταν κάποια στιγμή κάτι θέλουμε να πούμε γι’ αυτή την κάθε επιμέρους αλήθεια, όταν τα συναισθήματά μας τσιτώνουν τηn ψυχή μας, τότε φτάνουμε να θέλουμε να ζητήσουμε βοήθεια. Πώς; Να μιλήσουμε μέσα από μια δική μας ιστορία. Να επικοινωνήσουμε ό,τι μας φαντάζει ζωντανό και αληθινό.
Αυτός μου μοιάζει ο λόγος που γεμίζω για πολλά χρόνια τα συρτάρια μου με θεατρικά, μυθιστορήματα και δοκίμια.
Ως τώρα τόλμησα να βγάλω από κει ένα διήγημα που επιλέχτηκε σ’ έναν διαγωνισμό να συμπληρώσει μια συλλογή κι ένα θεατρικό που κρέμεται σε ένα site. Τώρα ένιωσα –παρά σκέφτηκα– πως ήρθε η ώρα μιας νουβέλας που θα ήθελα να μοιραστώ: η ώρα για την Αγιογραφία της Άννας.
Ο Στέλιος συνάντησε την Άννα στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Έζησαν θεϊκά την ιστορία τους και τη βίωσαν διαφορετικά. Ο καθένας τους ερχόταν από μια αλλιώτικη μα και αλλόκοτη περιπέτεια και από άλλους πολιτισμούς, θρησκείες και φιλοσοφίες.
Η Άννα δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Είχε το τσαγανό και τη δύναμη να αρχίζει πάλι τη ζωή της, από κει που την άφηναν τα σκληρά γεγονότα της μοίρας της. Ήταν ικανή, αδίσταχτη και απρόβλεπτη. Μπορούσε να φέρνει καταστροφές στους ανθρώπους που είχε κοντά της, αλλά και να τους μυεί στην τέχνη της επιβίωσης, ίσως και της ευτυχίας.
Ο Στέλιος, αν ήθελε να αποφύγει την καταστροφή, έπρεπε να δεχτεί τη μύηση. Να φτιάξει ένα μαγικό χαλί με τα δικά της στοχαστικά νήματα. Να ταξιδέψει επικίνδυνα σε εκείνη την πλευρά της ζωής, που η καλλιγραφία της επικράτησης, κάνει την αγάπη να μοιάζει λάφυρο ή τρόπαιο και όχι αρετή.
Και κάποτε να μάθει αν το μπόι του και το πορτρέτο του θα έμοιαζαν με την αγιογραφία που του είχε τάξει η Άννα.
Η αγιογραφία της Άννας
Κώστας Πετρουλάς
Μετρονόμος
144 σελ.
ISBN 978-618-5010-94-2
Τιμή: €12.00 ΕΔΩ
