Η σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου και η εκδίκηση του Κονδύλη
«Θά κάψω όχι εφτά, άλλά δεκαεφτά χωριά, εστω κι άν χρειασθή νά φθάσω στήν Βαβυλώνα»
Με την ευκαιρια που εχθες 22 φεβρουαριου ηταν η ημέρα που γεννήθηκε ο ιδρυτής του προσκοπισμού, ο Robert Stephenson Smyth Baden-Powell γνωστός επί το ελληνικότερον ως Λόρδος Μπέηντεν-Πάουελ. Είναι μια ημέρα που εορτάζουν παγκοσμίως ο Προσκοπισμός και ο Οδηγισμός, συλλογίζονται για τις αξίες των οργανώσεών τους, αποστέλλουν τις ευχές σε όλους όσους ανήκουν στη μεγάλη αυτή παγκόσμια οικογένεια και πραγματοποιούν εράνους για να βοηθήσουν προσκόπους και οδηγούς σε φτωχές χώρες.
Για τον Ελληνικό Προσκοπισμό το σημαντικότερο γεγονός που τιμάει το θεσμό, είναι η θυσία των προσκόπων στο Αϊδίνη το 1919. Aς το θυμηθουμε …
Λίγο μετά την είσοδο του Ελληνικού Στρατού στην Σμύρνη στο Αϊδίνη, γίνεται μια κίνηση αντιπερισπασμού από τους Τσέτες και τους Τούρκους, όπου οι Έλληνες κάτοικοι υφίστανται μια γενικευμένη σφαγή . Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους, η πλειονότητα των οποίων εξολοθρεύτηκε.
Την πόλη υπερασπίστηκε μια διλοχία Ευζώνων υπο τον Ταγματαρχη Λαμπρακη που μέσα στην ταραχή του ξέχασε να ειδοποιήσει να υποχωρήσουν ο Σχοινάς καθώς και οι τοπικοί Πρόσκοποι, αφού το 4ο Σύνταγμα Πεζικού τους είχε πλέον εγκαταλείψει . Επί τρίωρο πολεμούσε η διλοχία των Ευζώνων υπό τον Λαμπράκη, τελικά διέσπασαν τον κλοιό κι έφθασαν δυτικά της πόλης. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός, μπορούσαν να φύγουν. Όσοι είχαν γλυτώσει από την σφαγή στους πρόποδες των Τράλλεων φώναζαν στην Διλοχία «Πού φεύγετε; Πού μας αφήνετε;» Κι ο Λαμπράκης δεν φεύγει. Μένει κι αναχαιτίζει, για μια ακόμη φορά, τους Τούρκους.
ΟΙ Πρόσκοποι επιπλέον, με τον τοπικό έφορο Αϊδινίου έχουν πάρει μέρος στην υπεράσπιση της πόλης. Οι μεγαλύτεροι αρπάζουν τα όπλα και πολεμούν μαζί με τους στρατιώτες, οι μικρότεροι μεταφέρουν πολεμοφόδια, παίρνουν τους τραυματίες και μεταδίδουν μηνύματα. Μόνο το θέαμα των μικρών αυτών ηρώων, με τα γυμνά γόνατα, θα έπρεπε να εμψυχώσει τον Σχοινά. Κι όμως φεύγει, αφήνοντας αυτός, ένας Ανωτερος αξιωματικός τους μικρούς προσκόπους να καλύψουν την υποχώρηση του. Πολλοί από τους Προσκόπους έπεσαν την ώρα της μάχης. Τυχεροί όσοι σκοτώθηκαν, οι υπόλοιποι υποβλήθηκαν στα μαρτυρία των δημίων του Ατναν Μεντερές κι οδηγήθηκαν ανατολικά της πόλης, στις όχθες του Εύδωνος ποταμού, που έγινε κι ο τόπος του μαρτυρίου τους. Ζήτησε ο Μεντερές από τον Έφορο Αυγερίδη να ασπασθεί το Ισλάμ και να κλείσει το θέμα εκεί για όλους, αλλα αυτός αρνήθηκε απαντώντας με ένα σκέτο ”Ζήτω η Ελλάς ”
Όλα αυτά τα παιδιά του Προσκοπισμού τα ακολούθησε η ίδια μοίρα . Ο Αυγερίδης κομματιάζεται, ο Φιλοκτήτης Αργυράκης γδέρνεται κυριολεκτικά, ο Βεϊνόγλου αποκεφαλίζεται, κανείς δεν γλυτώνει. Τόση ήταν η μανία των Τούρκων, που και νεκρούς ακόμη τους βασανίζουν. Παλουκώνουν τα πτώματα τους τα ευνουχίζουν επιδίδονται σ’ ένα όργιο φρικιαστικό — όργιο, που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Κι όταν, δυο ημέρες αργότερα, οι Έλληνες στρατιώτες ξαναπαίρνουν το Αϊδίνι, δεν μπορούν να κρύψουν τη συγκίνηση τους. Με δακρυσμένα μάτια, οι σκληροτράχηλοι Έλληνες πολεμιστές, σηκώνουν στην αγκαλιά τους τα τυραννισμένα πτώματα των μικρών ηρώων για να τα θάψουν.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι οι Ιταλοί συνέδραμαν με την απάθεια τους της σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου παραμένοντας αμέτοχοι στα φυλάκια τους .
Ο Κονδύλης τιμώρησε αυτούς που έσφαξαν το Αϊδίνι, αφού αρχικά εισέβαλε στην ζώνη ιταλικής κατοχής παρακούοντας τον Ιταλό επικεφαλής που τον απείλησε ότι θα τον χτυπήσει. Ο ιταλός ταγματάρχης, με το τηλέφωνο του διπλανού φυλακίου, ζητεί οδηγίες από τους ανωτέρους του και επιστρέφοντας, ζητεί από τον Κονδύλη να περιμένει μέχρις ότου γίνουν συνεννοήσεις μέσω της Αρμοστείας. Αλλ ‘ αυτό εξοργίζει τον Κονδύλη:
Να του πεις,ότι εγώ δεν ξέρω από υψηλή διπλωματία απαντά μέσω του διερμήνέα. Ώσπου να συνεννοηθούν αυτοί, εγώ θα έχω πιάσει τους Τούρκους.
Αν προχωρήσετε , απειλεί ο Ιταλός, έχω διαταγή να διατάξω πυρ.
Δεν πειράζει, απαντά ο Κονδύλης.
Και σπηρουνίζοντας τ’ άλογό του τίθεται επικεφαλής των ανδρών του, περνά τον Μαίανδρο, χωρίς, φυσικά, να τολμήσουν αντίσταση οι Ιταλοί, και ξεκινά την καταδίωξη των Τούρκων
Η εκδίκηση του Κονδύλη ήταν τρομερή, όπως τρομερός ήταν κι ο ίδιος.
Σαν κεραυνός πέφτει πάνω στο τουρκικό στρατόπεδο της Τζίνας και το διαλύει.
Και χωρίς καθυστέρηση συνεχίζει την προέλαση του, καταλαμβάνει τον ορεινό όγκο Σαπουντζά Νταγ και κάνει μια κυκλωτική κίνση προς Δυσμάς, στρέφει προς Βορρά κι επιστρέφει στις γραμμές μας από την κατεύθυνση των Σωκίων.
Στο πέρασμα του του συνταγματαρχη κεραυνου γιατί να το κρύψει κανείς; Tίποτε δεν μένει όρθιο.
Όποιο χωριό τουρκικό τολμά ν’ αντισταθεί, καταστρέφεται, οι αντάρτικες ομάδες, που προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν, συντρίβονται.
Σπείρει τον τρόμο, τον πανικό στους Τούρκους, προκαλεί ακόμη και το δέος των δικών μας.
Κι ο συνταγματάρχης Σταυριανόπουλος εξομολογείται σε Μικρασιάτη δημοσιογράφο: «Μπαίνοντας στόν σιδηροδρομικό σταθμό του Ντεμερτζίκ, είδα μερικούς Τούρκους συγκεντρωμένους.
Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Πίστευα, ότι άπό εκεί, πού πέρασε ό Κονδύλης, δέν είχε μείνει Τούρκος, ούτε γιά δείγμα».
Στο σημείο αυτό πρέπει να παρεμβληθεί η αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Θ. Καλογερίδη, αναγνώστη, που ευτύχησε να ζήσει τις μεγάλες εκείνες στιγμές, και μας γράφει τα ε ξής: «Υπηρετούσα ώς επιτελής τού 1ου τάγματος, τού 5ου συντάγματος, υπό τόν άείμνηστον Χρήστον Καβράκον…
Βρίσκομαι στό γραφείον τού μεράρχου Ζαφειρίου, 4-5 ήμερες μετά τήν άνακατάληψιν τού Αϊδινίου, γιά νά παραδώσω φωτογραφίες τών πτωμάτων τών άτυχων κατοίκων της πόλεως αυτής.
Εκεί, δμως, άντικρύζω εναν Ιταλό ταγματάρχη νά συνομιλή μέ τόν μέραρχον σέ τόνον ζωηρόν.
Απ’ οτι κατάλαβα, επρόκειτο γιά τήν παραβίασιν της ιταλικής ζώνης. Τήν ίδια στιγμή έρχεται κι ό Κονδύλης, κρατώντας κλαδί δένδρου γιά μπαστούνι.
Μαύρος, μπαρουτοκαπνισμένος, δπως ήταν, χωρίς διακριτικά, μέ χιτώνιο στρατιώτου, άν δέν τόν άποκαλούσεν ό μέραρχος μέ τ’ όνομά του, θά ήταν αδύνατον νά πιστέψη κανείς ότι ό άγριάνθρωπος εκείνος ήταν ό περίφημος Κονδύλης.
Ακουσα τόν Ζαφειρίου νά τού λέγη, επί λέξει, τά έξης: «Κύριε Κονδύλη, ό κύριος ταγματάρχης απ’ εδώ παραπονείται, ότι έκυνηγήσατε τούς Τσέτες εντός της ιταλικής ζώνης κι έκάψατε 7 χωριά
και ο Κονδύλης, μέ ζωηρή φωνή, έτοιμος γιά καυγά, απαντά: Νά πήτε σ’ αυτόν τόν κύριον ότι, εφ όσον προστατεύουν τούς Τούρκους καί τούς άφήνουν ελευθέρους νά μας χτυπούν, θά κάψω όχι εφτά, άλλά δεκαεφτά χωριά, εστω κι άν χρειασθή νά φθάσω στήν Βαβυλώνα».
Αυτός ήταν ο Συνταγματαρχης Κεραυνος ο εκδικητης του Αϊδινίου !!!!
