Από τα χείλη των παιδιών ξεπετάχτηκαν χελιδόνια στην αίθουσα του παλαιού δημοτικού συμβουλίου Ναυπλίου.
Οι μαθήτριες και οι μαθητές του 1ου νηπιαγωγείου Ναυπλίου τραγούδησαν τα χελιδονίσματα στα αρχαία και στα νέα Ελληνικά, χτίζοντας την γέφυρα
μεταξύ του αρχαίου και του νέου Ελληνισμού. Ακόμα πιο ζωντανά, τα «τιτιβίσματα» των παιδιών του 5ου Δημοτικού σχολείου Ναυπλίου ανήγγειλαν τον ερχομό της Άνοιξης.
Η Χελιδόνα (Χελιδών) ήταν κόρη του Πανδάρεω, που μεταμορφώθηκε στο πτηνό χελιδόνι. Ο Πανδάρεως ήταν γιος του Μέροπα και της Νύμφης Εχεμείας. Ο Πανδάρεως πήρε ως σύζυγό του την Αρμοθόη και μαζί απέκτησαν δύο ή τρεις κόρες: την Καμειρώ και την Κλυτίη, ή την Κλεοθήρα και τη Μερόπη, ή την Κλεοθήρα, τη Μερόπη και την Αηδόνα. Από την αρχαία εποχή υπήρχε η συνήθεια να τραγουδάνε μικρά παιδιά το γυρισμό των χελιδονιών και την προαναγγελία της Άνοιξης. Τα τραγούδια αυτά ονομάζονται χελιδονίσματα και όσοι τα τραγουδούσαν καλούνταν χελιδονισταί. Το πιο παλιό χελιδόνισμα καταγράφεται από Αθηναίο συγγραφέα στη Ρόδο, τον 2ο αιώνα μ.Χ. και ξεκινά με τα εξής λόγια:
«Ήλθ’, ήλθ’ η χελιδών,
καλάς ώρας άγουσα,
και καλούς ενιαυτούς,
επί γαστέρα λευκά,
κηπί νώτα μέλαινα…»
