Αυθόρμητος χθεσινοβραδινός διάλογος θαμώνων τοπικού εστιατορίου:
-Δάσκαλος έπρεπε να γίνω, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια καθισιό και ηρεμία…
Αυτή είναι η εικόνα του μέσου πολίτη για το εκπαιδευτικό λειτούργημα;
Ελπίζω πως αποτελεί μεμονωμένη άποψη εκπεφρασμένη σε μια χαλαρή διάθεση βραδινής εξόδου μετά από μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά…
Για όποιον είχε την τύχη και την ευτυχία να ασκήσει αυτό το επάγγελμα ,η τάξη είναι ο χώρος που αναπνέει.Οι μαθητές είναι για το δάσκαλο παρηγοριά και στήριξη. Ειναι ο σημαντικότερος λόγος για να ξεπερνά τις δυσκολίες και να λέει στο τέλος της ημέρας πως αξίζει να αγωνίζεται, αξίζει να υπερπροσπαθεί καθημερινά, αξίζει να προσέχει την υγεία του για να μπορεί να είναι δίπλα στους μαθητές του.
Η μαγική ατμόσφαιρα και η δυναμική μιας τάξης παιδιών και εφήβων ειναι τέτοια που δύσκολα περιγράφεται μέσα σε λίγες αράδες. Πόσους δασκάλους θυμόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια και για ποιους λόγους; Λίγοι άνθρωποι μας στιγμάτισαν με την αγάπη και φώτισαν το δρόμο μας δείχνοντας μας έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο με όνειρα, αξίες, ιδανικά και αξιοπρέπεια. Αυτοί οι άνθρωποι που ευτυχώς ακόμα ζουν και αναπνέουν δίπλα στους μαθητές τους, αποτέλεσαν φάρο φωτεινό για παιδιά που δεν είχαν βρει ακόμα νόημα στο διάβασμα αλλά και νόημα στην αναζήτηση της γνώσης. Εγιναν οδοδείκτης για πολλούς μαθητές που αναζητούσαν ένα τέτοιο πρότυπο που δύσκολα η εποχή μας αναδεικνύει πέρα από τους εφήμερους αστέρες της δημοσιότητας.
Κάτω από αντίξοες συνθήκες,οικονομικές,εκπαιδευτικές,προσωπικές… ο δάσκαλος μέσα στην τάξη του ,σκηνοθετεί μια παράσταση στην οποία κάθε παιδί έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμα κ εκείνος που κρύβεται στα παρασκήνια γιατί το έχει ανάγκη, είναι χρήσιμος και περιβάλλεται με σεβασμό.Στην παράσταση αυτή διασκευάζει το σενάριο ώστε να ταιριάζει σε όλους, κατασκευάζει τα σκηνικά ώστε το παιδί να νιώθει οικειότητα, ράβει και κόβει τα κοστούμια για να δοκιμάσουν οι μαθητές νέα συναισθήματα και να αποκτήσουν ενσυναίσθηση …βρίσκει τη μουσική που θα ηχεί στα αυτιά τους και μοναδικές ατάκες με σημασία που μόνο μεταξύ τους γίνεται αντιληπτή.
Στο τέλος κάθε τέτοιας παράστασης το χειροκρότημα των παιδιών και οι έντονες αναμνήσεις είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή του δασκάλου.
Χειροκροτήστε ελεύθερα.
Αφιερωμένο στους απανταχού μαθητές μου, που μου έμαθαν τόσα πολλά.
Αναστασία Τζαβάρα, φιλόλογος
