Ξέροντας πόσο αγαπητός ήταν ο πατέρας μου «Καπετάν Νικόλας» σε όλους τους φίλους και γνωστούς της αγαπημένης του πόλης του Ναυπλίου, νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον πατέρα και παππού και να μάθουν όσοι τον αγάπησαν την πλευρά του αυτή, αφού δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Το νοιώθω σαν ελάχιστο φόρο τιμής, αγάπης και μνήμης σε αυτόν τον υπέροχο και ξεχωριστό άνθρωπο, που είχα την τύχη να είναι ο «μπαμπάκας» μου.
Αυτό που τον διέκρινε πάντα ήταν η απλότητά του, που αν και κάτοχος διπλώματος Μηχανολόγου-Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και επί χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος του ΟΤΕ, μέχρι και τη συνταξιοδότησή του ως Διευθυντής του ΟΤΕ στον Νομό Αργολίδος, ήταν ταπεινός, σεμνός και προσιτός σε όλους. Πέρα από επιστήμονας μηχανικός, ήταν και γλωσσομαθής, μιλούσε άπταιστα 4 γλώσσες.
Από τους καλύτερους φίλους του ήταν οι ψαράδες του Ναυπλίου, μιας και λάτρευε τη θάλασσα, αγαπούσε τους ανθρώπους της και το ψάρεμα ήταν η αγαπημένη μου ασχολία. Τον διέκρινε η καλοσύνη, η ευαισθησία, το ήθος και η προσφορά σε όσους είχαν ανάγκη. Βοηθούσε όποιον είχε πρόβλημα και ήταν πάντα με έναν καλό λόγο
για όλους. Αν και αθυρόστομος, έλεγε τα πράγματα πάντα με το όνομά τους, με λογική, ευγένεια και ειλικρίνεια, και με ένα μοναδικό χιούμορ. Με άλλα λόγια ήταν ένας αυθεντικός υπέροχος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που πάντα πρόσφερε με την καρδιά του απλόχερα σε όλους, που δυστυχώς είναι σπάνιο και δυσεύρετο στις μέρες μας.
Ήταν η χαρά της ζωής και η ψυχή της παρέας, πάντα κεφάτος, ζωηρός και γεμάτος ενέργεια, ένας αιώνιος έφηβος, μέχρι το τέλος. Μπορούσε να διασκεδάζει μια παρέα επί ώρες με το πηγαίο, αστείρευτο χιούμορ του και τις καταπληκτικές του «ατάκες». Έζησε μια ζωή γεμάτη και τη χάρηκε στο έπακρο, χωρίς ποτέ να το βάλει κάτω. Ήταν περήφανος, μια ελεύθερη ψυχή, και παρόλη τη μοναξιά που βίωνε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ποτέ δεν παραπονέθηκε και ποτέ δεν θέλησε να
επιβαρύνει κανέναν, ούτε ακόμα και εμάς τα παιδιά του. Ήταν τόσο διακριτικός που ακόμα και όταν είχε προβλήματα υγείας και ερχόταν για ιατρικές επισκέψεις στην Αθήνα, μας ενημέρωνε μετά την επιστροφή του στο Ναύπλιο για να μην μας στενοχωρήσει.
Σαν πατέρας και παππούς ήταν πάντα δοτικός και στοργικός. Ήταν ο πιο “super duper” παππούς, όπως συνήθιζε να λέει με καμάρι ο γιος μου αλλά και οι φίλοι του, όταν τον επισκεπτόμασταν στο Ναύπλιο. Γοητευτικός, ντυμένος πάντα με στυλ, μιλώντας τη γλώσσα των νέων και με τα υπέροχα αστεία του ή τα σόκιν ενίοτε τολμηρά ανέκδοτά του, γοήτευε τους πάντες. Ήταν διαρκώς κοντά σε όλους μας,
προσφέροντας την αγάπη του, τη στοργή του και τις καλύτερες συμβουλές, γεμάτες σοφία και διανθισμένες πάντα με χιούμορ.
Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου. Ένας υπέροχος πατέρας, παππούς, φίλος ,άνθρωπος, μια εμβληματική και ξεχωριστή φυσιογνωμία της αγαπημένης πόλης του, του Ναυπλίου. Γιατί εκτός από την οικογένειά του, δύο ήταν οι μεγάλες του αγάπες: το Ναύπλιο και η Θάλασσα.
Καλό σου ταξίδι μπαμπά, θα μου λείψεις πολύ, θα μου λείψει η ζεστή αγκαλιά σου, το γλυκό σου χαμόγελο, τα τρυφερά σου πειράγματα, οι στοργικές σου συμβουλές, αλλά να ξέρεις, θα είσαι πάντα εδώ, μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μου. Γιατί μπορεί οι άνθρωποί μας να φεύγουν, αλλά όσο τους κρατάμε στην καρδιά και στη
σκέψη μας, είναι για πάντα εδώ μαζί μας!
Αντίο Καπετάν Νικόλα, κυρ Νίκο, αγαπημένε μας πατέρα και παππού!
Η κόρη σου Κάλλη Καρβέλη
