Ο Χρόνος, η ροή του, η διάρκειά του, από την εκκίνησή του έως την συνέχειά του, στο διηνεκές, το σύνολο των ενοργάνων έμψυχων όντων και των ανοργάνων άψυχων αντικειμένων, αποτελούν την ΦΥΣΗ και διέπονται από βασικούς νόμους που υπακούουν σωστά και υφίστανται την αρμονική, την τέλεια συνύπαρξη και αλληλοεξάρτηση.
Η ΦΥΣΗ λοιπόν σύγκειται και σχηματίζει την ΜΗΤΕΡΑ όλων ανεξαρτήτως των όντων μεγίστων και ελαχίστων, τεραστίων , ογκοδων έως αοράτων , διά γυμνού οφθαλμού σημαντικών και ασήμαντων, στοιχειωδών και σκοπίμων στην υπαρξιακή τους ταυτότητα.
Είναι συνεπώς ,άπειρη και απροσμέτρητη η ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός , που οφείλουμε να τρέφουμε για την μητέρα ΦΥΣΗ .
Ειδικά εμείς οι άνθρωποι, οι κυρίαρχοι, οι επικεφαλείς των λογικών όντων, οι ως ανήκοντες στα κατ ́ εξοχήν επίλεκτα παιδιά της. Εμείς οι άνθρωποι , δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα σε ΑΥΤΗ πρωτοανοίξαμε τα ματάκια μας και πρωτοαντικρύσαμε το απέραντο μεγαλείο της ακτινοβολούσας χρυσοπόρφυρης χαραυγής!
Μέσα σε ΑΥΤΗ μπουσουλίσαμε στα ανηφορικά και κατηφορικά μονοπατάκια της . Μέσα σ ́ΑΥΤΗ πετάξαμε παιχνιδιάρικα τα πολύχρωμα πετραδάκια της και περιμέναμε να αφουγκραστούμε τον αντίλαλο των βράχων της . Μέσα σ ́ΑΥΤΗ αισθανθήκαμε την μυροβόλο δροσιά του ζωογόνου μπάτη της και θωπευτήκαμε από τις αργυρόχοες και κοκκινόχρυσες ακτίνες του Ηλίου της ! Μέσα σ ́ΑΥΤΗ μαγευτήκαμε από τα γλυκόλαλα κελαηδήματα των αγγελόμορφων πουλιών της.
Μέσα σ ́ΑΥΤΗ γευτήκαμε, απολαύσαμε , πήραμε, αποκτήσαμε, κερδίσαμε και τόσα άλλα και τόσα ΠΟΛΛΑ, που κατασκλαβωθήκαμε , δεθήκαμε, ταυτιστήκαμε με τα πλούσια θέλγητρά της και τις ανεπανάληπτες παροχές της! Συνδεθήκαμε άρρηκτα μαζί της , την λατρεύσαμε την κλείσαμε μέσα στην καρδιά μας… την ΠΟΝΑΜΕ!
Η ΦΥΣΗ λοιπόν αυτόν τον ΜΕΓΑ ΘΕΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ, ως έχει, ή όπως διατυπώνεται, ορθώνεται εξαπλούται και λαμβάνει χώρο της στο ΣΥΜΠΑΝ , ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα την φτιάξει όμοια, ατόφια, αυθεντική αυτούσια, γνήσια . ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να φθάσει τον σοφότατο , αριστουργηματικότατο, χρωστήρα του ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΥ.
Είναι ουτοπία και υπερφιαλότητα, η κάθε προσπάθεια να νομίζει κάποιος, ότι μπορεί να συναγωνισθεί την τελειότητα, την αρτιότητα και την σκοπιμότητα των ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
