ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025
Καταρχήν θα θέλαμε να απευθύνουμε στους αγαπητούς αναγνώστες των Ανακοινώσεων μας τους πιο εγκάρδιους πασχάλιους χαιρετισμούς μας, ευχόμενοι όπως ο Αναστάς Κύριος μας καταυγάζει με το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως και μας οδηγεί στην επίγνωση της αληθείας Του, η οποία είναι για την Εκκλησία μας συνώνυμη με την σωτηρία μας. Το αναστάσιμο Φως δεν είναι μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά μια πραγματικότητα, την οποία βιώνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας και όσοι έχουν καθαριστεί από τα πάθη, σύμφωνα με τον υμνογράφο:
«καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως», (στιχηρό της α΄ ωδής του αναστασίμου Κανόνος). Είναι η βίωση των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες πηγάζουν αενάως και αχρόνως και από τα τρία πρόσωπα της Τριαδικής Θεότητος. Μετά δε την εν χρόνω σάρκωση του Θεού Λόγου και από το αναστημένο Σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό το Φως διαλύει τα ζοφερά σκοτάδια του ψεύδους, των πλανών και των αιρέσεων, τα οποία δημιουργεί η αμαρτία.
Μέσα στην πανευφρόσυνη ατμόσφαιρα της Αναστάσεως δοκιμάσαμε άλλη μία πίκρα από τους γνωστούς οικουμενιστούς κύκλους, οι οποίοι προωθούν διακαώς και πυρετωδώς την θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», χωρίς όμως την θεμελιώδη προϋπόθεση, που θέτει η Εκκλησία μας, δηλαδή την μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη.
Είδαμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο μία ακόμη δήλωση του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος διάλεξε την αγία ημέρα της Αναστάσεως, για να διακηρύξει την αταλάντευτη προσήλωσή του σε βασικές αρχές και στόχους του Οικουμενισμού.
Συναντήθηκε στο Φανάρι με αρχηγούς Ετεροδόξων αιρετικών Κοινοτήτων της Τουρκίας, τους οποίους δεξιώθηκε ωσάν να ήταν Προκαθημένοι Ορθοδόξων Εκκλησιών. Συζήτησαν σε κλίμα ευφρόσυνο γύρω από την «χριστιανική ενότητα» και εξέδωσαν κοινό Ανακοινωθέν σχετικά με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, θέτοντας ως όριο το 2025.
Στην ιστοσελίδα «Ορθόδοξος Τύπος» αναρτήθηκε απόσπασμα από το εν λόγω Ανακοινωθέν, ως εξής:
«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, Χριστός Ανέστη! Αληθώς, Ανέστη! Ως Προκαθήμενοι και εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απευθυνθούμε σε όλους τους πιστούς, καθώς εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το Πάσχα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης δεν θα εορτασθεί την ίδια ημέρα, αλλά, εφέτος, με μία εβδομάδα διαφορά. Προσευχόμαστε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση, που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία. Μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να είναι η επερχόμενη 1700η επέτειος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025… Βαρθολομαίος Οικουμενικός Πατριάρχης. Σαχάκ Β΄ Αρμένιος Πατριάρχης. Φιλικσίνος Γιουσούφ Τσετίν Μητροπολίτης Σύριων Ορθοδόξων Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης, Πνευματικός Ηγέτης και Πατριαρχικός Εφημέριος. Επίσκοπος Μασιμιλιάνο Παλινούρο, Αποστολικός Εφημέριος Κωνσταντινούπολης, Λατινική Καθολική Εκκλησία»!
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά ο παν. κ. Βαρθολομαίος μας απογοήτευσε, με το να θέσει την υπογραφή του στο κοινό Ανακοινωθέν, παρουσιαζόμενος ως ένας από τους αρχηγούς των αμετανόητων αιρετικών παρασυναγωγών της Τουρκίας. Με την υπογραφή του αποδέχεται ότι η Ανάσταση αποτελεί κοινή εορτή Ορθόδοξων και Ετεροδόξων, αγνοώντας όμως ότι ο αναστημένος Χριστός της Ορθοδοξίας δεν έχει καμία σχέση με τον ετερόδοξο Χριστό των αιρετικών, ο οποίος απλούστατα είναι ανύπαρκτος. Αγνοεί ότι οι αιρετικοί, ομιλώντας περί της Αναστάσεως ενός ετεροδόξου Χριστού, ουσιαστικά ομιλούν για την Ανάσταση ενός ανύπαρκτου Χριστού. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε και πάλι τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο οποίος ομιλώντας περί των αιρέσεων, θεωρεί ότι αυτές αποτελούν δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών…», (Επιστολή προς Σεραπίωνα, 30, PG 26,597 C).
Υπογράφοντας με αμετανόητους αιρετικούς ηγέτες από κοινού μ’ αυτούς Ανακοινωθέντα, αποδέχεται εμμέσως, πλην σαφώς, ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι διηρημένη και ότι χρειάζεται επανένωση. Επαναλαμβάνει κάθε τόσο τα περί της «εν χρόνω διασπάσεως της ενότητος Εκκλησίας», (για την οποία γράψαμε σε παλαιότερες Ανακοινώσεις μας) και γι’ αυτό θεωρεί τις αιρετικές κοινότητες και μαζί την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως «κομμάτια» της «διασπασμένης Εκκλησίας»! Δεν τις θεωρεί ως αιρετικές, αλλά ως «έχουσες διαφορετική παράδοση», η οποία, όχι μόνο δεν είναι κακή, αλλά μπορεί «να εμπλουτίσει την Ορθόδοξη παράδοσή μας»!
Ουδέποτε ακούστηκε από τα χείλη του η λέξη «αίρεση» για τους Ετεροδόξους αιρετικούς, τους οποίους αποκαλεί σε κάθε ευκαιρία ως «αδελφούς εν Χριστώ», αγνοώντας όμως ότι η αληθινή αδελφοσύνη πραγματοποιείται μόνον μέσα στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην οποία εισέρχεται ο κάθε πιστός διά του αγίου βαπτίσματος, όπου αναγεννάται εν Χριστώ και καθίσταται τέκνο Θεού. Επομένως είναι αδύνατο να θεωρούμε ως αληθινούς εν Χριστώ αδελφούς μας τους Ετεροδόξους αιρετικούς, που πιστεύουν σε έναν ανύπαρκτο Χριστό!
Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, το οποίο, όπως είναι γνωστό, προωθείται, εδώ και έναν αιώνα, από τους θιασώτες του Οικουμενισμού. Για την ιστορία του θέματος αναφέρουμε, ότι ο εορτασμός του Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες σε Ανατολή και Δύση υπήρξε μείζον πρόβλημα στην αρχαία Εκκλησία και είχε προκαλέσει σοβαρότατες έριδες.
Ήδη από τα μέσα του Β΄ αιώνος άρχισαν προσπάθειες, για να επιτευχθεί ομοιομορφία σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες. Το ζήτημα αυτό συζήτησαν στη Ρώμη το 155 μ.Χ. ο Επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος και ο Ρώμης Ανίκητος, χωρίς όμως να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος έβαλε τέρμα στις έριδες και επέτυχε μια συμφωνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Ωστόσο οι Παπικοί τον 16ον αιώνα, επί «Πάπα» Γρηγορίου του 13ου, όταν προχώρησαν στην διόρθωση του Ημερολογίου, συμμετέβαλαν και τον Πασχάλιο Κανόνα, κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής.
Προς ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε το 1924 το διορθωμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο, το οποίο ταυτιζόταν με το Γρηγοριανό μόνον ως προς τις ημερομηνίες των ακινήτων εορτών, ενώ διέφερε ριζικά από αυτό ως προς το Πασχάλιο.
Το Πασχάλιο παρέμεινε αμετακίνητο, διότι τυχόν μεταρρύθμισή του θα παραβίαζε τους όρους που έθεσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία προέβλεπε δύο τινά: α) Να εορτάζεται το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και β) Ουδέποτε να συμπίπτει, ή να προηγείται το χριστιανικό Πάσχα από το Πάσχα των Εβραίων. Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, που ακολουθούν οι Παπικοί, ναι μεν τηρεί τον πρώτο όρο, που έθεσε η Α΄ Οικουμενική, όχι όμως και τον δεύτερο, με αποτέλεσμα σε πάμπολλες περιπτώσεις, είτε να συνεορτάζουν οι Λατίνοι με τους Εβραίους, την ίδια ημέρα, είτε να προηγούνται σε σχέση με το Πάσχα των Εβραίων. Τους παρά πάνω όρους που θέτει η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος επαναλαμβάνει και η Τοπική Σύνοδος της Αντιοχείας στον Α΄ Ιερό Κανόνα της, ενώ ο Ζ΄ Αποστολικός Ιερός Κανόνας ορίζει σαφέστατα, (με απειλή μάλιστα καθαιρέσεως), το «μη μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα».
Η θεοφώτιστη αυτή ιεροκανονική παραγγελία ισοδυναμεί με το «μη μετά αιρετικών ετεροδόξων εορτάζειν το Πάσχα», κάτι το οποίο όμως μανιωδώς και επιμόνως επιθυμούν και επιδιώκουν οι οικουμενιστές. Εάν ακόμη και η απλή συμπροσευχή με αιρετικούς απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες, πόσο μάλλον ο συνεορτασμός της «εορτής των εορτών και της πανηγύρεως των πανηγύρεων»;
Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους Παπικούς και γενικότερα με τους Ετεροδόξους πάντοτε, μα πάντοτε, χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, (από τότε που εμφανίστηκε η παναίρεση αυτή στο προσκήνιο της ιστορίας μέχρι σήμερα), σαν «όχημα» και σαν «εργαλείο» για την προώθηση της «ένωσης» Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Παπισμού και στη συνέχεια Ορθοδοξίας και των άλλων Ετεροδόξων. Σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Δρομολογείται κοινός εορτασμός του Πάσχα και ένωση με τους αιρετικούς το 2025» (29.3.2021), αναφερθήκαμε συνοπτικά γύρω από το θέμα αυτό. Ωστόσο θεωρούμε αναγκαίο στην παρούσα συνάφεια να παραθέσουμε και πάλι ορισμένα βασικά ιστορικά στοιχεία του θέματος προς ενημέρωση και επαγρύπνηση των αναγνωστών μας.
Ο πρώτος Πατριάρχης που έριξε τον σπόρο περί κοινού εορτασμού ήταν ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. Σε Εγκύκλιο Γράμμα του, το 1902, προς τα λοιπά Πατριαρχεία και Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κάνει λόγο μεταξύ άλλων «περί κοινού εορτολογίου…αποδοχής του Γρηγοριανού…και περί της κατ’ αναγκαίαν ακολουθίαν μεταστάσεως του καθ’ ημάς εκκλησιαστικού ημερολογίου…ως ευοίωνον απαρχήν της ελπιζομένης και ποθητής παγκοσμίου χριστιανικής ενότητος».[1]
Μερικά χρόνια αργότερα, επί πατριαρχίας Δωροθέου του Α΄, (τοποτηρητού στον Οικουμενικό θρόνο), εξεδόθη η περιβόητη Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, όπου γίνεται πάλι λόγος περί κοινού εορτασμού και επαναλαμβάνεται ουσιαστικά η πρόταση του προκατόχου του, Ιωακείμ του Γ΄.
Λίγο αργότερα, το 1923, ο Πατριάρχης κυρός Μελέτιος ο Δ΄ ο Μεταξάκης, επιχειρεί νέα προσπάθεια αλλαγής του Πασχαλίου. Σε Συνέδριο που διοργάνωσε το 1923 αποφασίσθηκε, εκτός από την αποδοχή του Γρηγοριανού ως προς τις ακίνητες εορτές, η αλλαγή και του πασχαλίου ως «δυνατή», πλην όμως δεν πραγματοποιήθηκε λόγω αρνητικής στάσεως άλλων Τοπικών Εκκλησιών.
Επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου του Α΄, (1949-1972), πρωτοπόρου στην προώθηση του Οικουμενισμού, ο πανχριστιανικός εορτασμός του Πάσχα ήταν ένα θέμα συνεχώς επαναλαμβανόμενο σε όλα σχεδόν τα Μηνύματα, Διαγγέλματα, Διασκέψεις Συνελεύσεις και Συνέδρια, συνδεόμενο και τοποθετούμενο πάντοτε στο γενικότερο πλαίσιο της «ενώσεως των Εκκλησιών».
Ο διάδοχός του κυρός Δημήτριος ο Α΄ συνέχισε την ίδια οικουμενιστική γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του. Όταν το 1975 συνέπεσε το Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων, (14η Απριλίου), έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και έστειλε Πασχάλιο Μήνυμα στον «Πάπα» και στους Προτεστάντες προτείνοντας «σταθεράν Κυριακήν» κοινού εορτασμού του Πάσχα την Β΄ Κυριακή του Απριλίου, μάλιστα ήδη από το επόμενο έτος 1975!
Ο διάδοχός του, ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, δεν ήταν δυνατόν να υστερήσει στο όραμα του κοινού εορτασμού. Με την ευκαιρία της συμπτώσεως του Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων στις 15 Απριλίου του 2001, συμφώνησαν από κοινού ο Πάπας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ερήμην των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, να εγκαινιάσουν μαζί, επίσημα πλέον, τον κοινό εορτασμό του Πάσχα ως διαρκή και μόνιμο κατά τον νέο 21ο αιώνα. Η κοινή αυτή προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικά από τα ΜΜΕ. Στην εφημερίδα «Επενδυτής» δημοσιεύθηκε άρθρο, (30.3.1996), στο οποίο εκφραζόταν η άποψη ότι: «το θέμα έχει τεράστια σημασία καθώς η ημερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανού αναμένεται να συνδυαστεί με μια ιστορική εκκλησιαστική συνεργασία που ισοδυναμεί με άρση του γνωστού σχίσματος».[2] Εν όψει του γεγονότος αυτού, ήδη από το 1995 το Οικουμενικό Πατριαρχείο έστειλε Εγκύκλιο προς τις Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς της Δύσεως, για να βολιδοσκοπήσει πιθανές αντιδράσεις του Ορθοδόξου κλήρου και του λαού. Ο σχεδιαζόμενος κοινός εορτασμός προέβλεπε αλλαγή και προσαρμογή του Ορθοδόξου Πασχαλίου προς το παπικό. Ευτυχώς και η προσπάθεια αυτή απέτυχε, διότι όλες οι Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς απάντησαν στην πατριαρχική Εγκύκλιο αρνητικά.
Στην παρούσα χρονική συγκυρία φημολογείται, ότι το 2025 θα λάβει χώρα μία «πανχριστιανική Σύνοδος», η οποία όχι μόνον θα ορίσει τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, αλλά θα σηματοδοτήσει και την «ένωση των Εκκλησιών», και ίσως την κηρύξει! Αυτό άλλωστε αφήνει να εννοηθεί και το κοινό Ανακοινωθέν με τους αιρετικούς αρχηγούς της Τουρκίας.
Ταπεινά διαβλέπουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σύρεται δυστυχώς από τις σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού σε ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς, προκειμένου να προωθηθεί το οικουμενιστικό όραμα της παγχριστιανικής και της πανθρησκειακής ενότητος. Οδηγείται σε ένα νέο οδυνηρό σχίσμα, παγκοσμίων και πανορθοδόξων διαστάσεων, οδυνηρότερο σε σχέση με αυτό του Παλαιοημερολογιακού και εφάμιλλο με το ήδη υφιστάμενο Ουκρανικό.
Δεν είναι τυχαίο ότι και στα δύο προηγούμενα, (Παλαιοημερολογιακό και Ουκρανικό), αλλά και στο κυοφορούμενο και προωθούμενο για το 2025, πρωταγωνιστής υπήρξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Ανησυχούμε ιδιαίτερα, διότι σ’ αυτήν την αλγεινή προοπτική, όπως δείχνουν τα πράγματα, βαδίζει και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο ως θεσμό το υπερασπιζόμεθα άχρι θανάτου, αλλά οφείλομεν προς τον Κύριον της Εκκλησίας, τους μάρτυρες και ήρωες της πίστεως και την αιωνιότητα των ψυχών μας να διαμαρτυρόμεθα και να διακηρύσσομε την πιστότητα προς την Αλήθεια – Χριστόν για τις παρεμβάσεις των προσώπων που το στελεχώνουν εν χώρω και χρόνω.
Τελικώς εμείς, ως ελάχιστοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα να πείσουμε κανέναν και κύρια τους υψηλά ισταμένους Εκκλησιαστικούς παράγοντες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ενημερώνουμε τον πιστό λαό της Ελλαδικής Εκκλησίας, ώστε να μην βρεθούμε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως.
