Τέλη Γενάρη του 1833 το Ναύπλιο γέμισε κόσμο (κάτι χειρότερα από σημερινό τριήμερο).
Ερχόταν ο Όθων, το πριγκιπόπουλο από τη Βαυαρία, που θα γινόταν βασιλιάς μας. Όλοι τον υποδέχθηκαν. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Καποδίστρια, ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης της Πρόνοιας και η σφαγή δεκάδων κατοίκων του Άργους από τους Γάλλους. Απηυδισμένος ο λαός από την κακοδιοίκηση και την αναρχία κατέβηκε να τον υποδεχθεί. Αποβιβάστηκε κάπου στη σημερινή Νομαρχία κι ακολουθώντας την τωρινή οδό Αμυμώνης, έφτασε μέσω Πρόνοιας στην Πύλη της Ξηράς. Χιλιάδες λαού έτρεξαν στον βάλτο να τον υποδεχθούν και να τον ακολουθήσουν σε μια ατέλειωτη πομπή θριάμβου μέχρι την πρωτεύουσα.
Ο Όθων ήταν ένα όμορφο και άκακο παλικαρόπουλο. Τον ακολουθούσαν όμως οι πραγματικοί φορείς της εξουσίας, οι τρεις εκλαμπρότατοι Αντιβασιλιάδες, αυτοί θα διοικούσαν διορίζοντας τυπικά μια Ελληνική Κυβέρνηση χωρίς καμία ισχύ. Οι εκπρόσωποι του Αγγλικού και Γαλλικού κόμματος, προσφέρθηκαν με χαρά να παίξουν τον ρόλο της μαριονέτας.
Μέσα σε 13 ημέρες νομοθέτησαν οι εκλαμπρότατοι και συνυπέγραψαν οι δικοί μας σφογγοκολάριοι (Τρικούπης, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και λοιπές δυνάμεις της ρεμούλας και της υποτέλειας). Πρώτος νόμος η κατάργηση του Εθνικού νομίσματος και η δημιουργία νέου. Δεν νομίζω ότι μας έχουν πει στο σχολείο, ποια ήταν η αιτία να αλλάξουν το νόμισμα και γιατί τόση βιασύνη.
Δεύτερος νόμος, μέσα στις επόμενες δεκαπέντε μέρες, και πιο σημαντικός, ήταν το διώξιμο των Ελλήνων από τον στρατό. Είχαν φέρει δικό τους. 3.500 Βαυαρούς στρατιώτες, που αντικαταστάθηκαν με εθελοντές από την Γερμανία. Έφτασαν κάποια στιγμή τις 6.000. Εννοείται τους πληρώναμε, με τους φόρους.
Τους Έλληνες αγωνιστές του 21, τους απέλυσαν. Αυτούς, που επί οκτώ χρόνια πολεμούσαν, τους έδιωξαν και από το Ανάπλι και από τον στρατό. Τους θεωρούσαν εκ προοιμίου επικίνδυνους εχθρούς.
Η απόφαση δημιούργησε τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Τα θύματα του αγώνα, είχαν πεταχτεί κυριολεκτικά στον δρόμο. Η τύχη του Σταϊκόπουλου, που είχε καταντήσει ένας ρακένδυτος «μπαλαφάρας» και γύριζε στους δρόμους του Ναυπλίου είναι η πιο χαρακτηριστική.
Αρκετοί από τους διωγμένους αγωνιστές στράφηκαν στη ληστεία (και λιγότερο στην πειρατεία και το λαθρεμπόριο). Είναι χαρακτηριστικό ο Λύκος ο Χελιώτης ο αγωνιστής του 21 είχε απόγονο τον Καπετάν Λύκο τον Αρχιληστή.
Οι Βαυαροί έποικοι εγκαταστάθηκαν σε έναν οικισμό που τον ονόμασαν Νέα Τίρυνθα, αλλά δεν ταυτίζεται με το σημερινό Κοφίνι (που έτσι ονομαζόταν και τότε). Πρέπει να ήταν κοντά στην αρχαία Ακρόπολη και στον Βάλτο, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν από την ελονοσία… κάποιοι εξ αυτών στρατιωτικοί είναι θαμμένοι με όλους τους άλλους στο Λιοντάρι της Πρόνοιας. Με το που μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα στην Αθήνα, έφυγαν και πήγαν και δημιούργησαν το Νέο Ηράκλειο (το πρώτο πυρήνα του σημερινού προαστίου).
Η αποικιοκρατία απαιτούσε νόμισμα και θεσμούς ελεγχόμενους, στρατό υποταγμένο και τον λαό μακριά από τα κέντρα εξουσίας. Σχεδόν, όπως και τώρα….
Ο πίνακας του Θεοδώρου Βρυζάκη, με τον αγωνιστή που έχει μετατραπεί σε ζητιάνο και το παιδί που τον βοηθάει τα λέει όλα. Στο βάθος το Παλαμήδι και το Μπούρτζι με τα πιο μουντά χρώματα, σα να λυπούνται και τα κάστρα για την τύχη των αγωνιστών. Όμως η κίνηση του παιδιού δίνει έναν αέρα αισιοδοξίας…
ΥΓ Έρχεται η επέτειος της 25ης Μαρτίου. Θα την τιμήσουμε όσο μπορούμε. Το 1ο Λύκειο και το 1ο Δημοτικό στην πλατεία Συντάγματος, ανοικτά και λαϊκά. Έχουμε τη βοήθεια της ΔΟΠΠΑΤ και του Πανεπιστημίου. Ελπίζουμε να πετύχουμε κάτι καλό. Μέχρι τότε θα κάνω και άλλες αναρτήσεις σχετικές με τον αγώνα του 21 και θα σας υπενθυμίζω την εκδήλωσή μας.
Ακολουθήστε το argonafplia.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις
