Ο θεόσταλτος βιβλικός κατακλυσμός όπως αναφέραμε είχε διάρκεια βροχής σαράντα (40) ημερών και παραμονής υδάτων επί της γης εκατόν πενήντα (150) ημερών.
Ημέρα και νύχτα έπεφτε η βροχή με ατελείωτη σφοδρότητα, εν μέσω σκότους αστραπών και βροντών πάνω στη Θεόκτιστη γη!…
Το θεόμορφο δημιούργημα δεν αναγνωριζόταν. Η αναταραχή και n σύγχυση, n θολούρα, n κρυάδα συνέθεταν τη φρίκη, τον τρόμο, το ρίγος, τον χαμό, τον συγκλονισμό μέσα στην απαίσια και αποστροφική κόλαση.
Συντρίμμια και θρύψαλα εξακοντίζονταν στο γλυκό Θεόδμητο περιβάλλον. Τα αριστουργηματικά δημιουργήματα μη δυνάμενα να αμυνθούν και να αντισταθούν μπροστά στην τρικυμιώδη και θυελλώδη μανία του θεριεμένου καταποντισμού, υπέκυπταν σωρηδόν στην καταδικαστική αφάνεια και ανυπαρξία.
Αφού μαστιγώθηκε ανηλεώς n φτωχή γη από τις επιθετικές καταιγίδες ο
Υπέρμαχος Δημιουργός «ενεθυμήθη τον Νώε και διεβίβασεν άνεμον επί την
γην και τα ύδατα εστάθnσαν (Γεν. Κεφ. Η') και εκλείσθnσαν αι πnγαί τnς
αβύσσου και οι καταρράκται του ουρανού και εκρατήθη ο υετός από των
ουρανών, και εσύροντο τα ύδατα από τnς γης και ολιγόστευον … » …
Παρατnρούμε αφώνως και ευλαβώς ότι ο Επουράνιος Πατέρας, που
παρουσιάστηκε δραστικά και αποφασιστικά επί των κακώς κειμένων, που
απεργάζονταν, οι αμαρτωλοί μέσα στην εύκοσμη πλάση, ξαναπαρουσιάστηκε,
ήπια και μαλακά κοντά στα πλάσματά Του, προκειμένου να επαναφέρει την
τάξη και την αρμονία στη Φύση και στη Ζωή, στον Κόσμο και στη Γη! …
Το ζωικό και ανθρώπινο γένος που περιέκλειε n Κιβωτός του Νώε, θα
χρησίμευε, ως το καθαρισμένο υλικό, στην ανανέωσε και αναγέννησε του
έμψυχου κόσμου. Διέταξε λοιπόν ο μεγαλόψυχος Πατέρας, με απέραντη
καλοσύνη και άφθαστη αγάπη, να επανέλθει στη γη, η ύφεση, η γαλήνη, η
νηνεμία.
Πράγματι, αμέσως έκλεισαν οι κρουνοί του ουρανού. Ο ήλιος άρχισε να
διαφαίνεται και να προβάλει δειλά – δειλά, κάτω από τα σκορπισμένα σύννεφα
την πρώτην του δεκάτου μηνός, φάνηκαν οι κορυφές των ορέων. Έπειτα από
σαράντα ημέρες ο Νώε άνοιξε την μικρή θυρίδα της Κιβωτού και απέστειλε
προς τα έξω έναν κόρακα, ο οποίος επήγαινε και ερχόταν μέχρι που στέρεψαν
τα ύδατα επί της γης. Μετά από τον κόρακα απελευθέρωσε μία περιστερά, n
οποία ως μη ευρίσκουσα στεγνό μέρος για να πατήσει, επέστρεψε αμέσως
στην Κιβωτό.
Έπειτα από επτά ημέρες επέταξε για δεύτερη φορά n περιστερά προς
τα έξω. Κατά την εσπέραν επέστρεψε στην Κιβωτόν φέρουσα εις το ράμφος
της «φύλλον ελαίας απεσπασμένον»!…
Ω! του θαύματος n περιστερά έφερε στο αθώο στόμα της το αιώνια
αμάραντο σύμβολο της ΕΙΡΗΝΗ! …
