Οι τιμητικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, εκφυλίζονται σε συναντήσεις των 30 ατόμων.
Φταίει ο κορωνοϊός … εν μέρει, όμως. Τρία (!!) συνέδρια για τον Καποδίστρια, κατά την γνώμη μου, είναι πολλά. Κάτι για τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά δεν μπορούσε να γίνει;… Κάτι για τους χιλιάδες τους ανώνυμους. Όλοι οι σοφοί μας μόνο τον Καποδίστρια μελέτησαν, φαίνεται, και για αυτό καταφθάνουν εδώ και συνεδριάζουν.
Του χρόνου θα έχουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση του Ναυπλίου, ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε ανάλογα συνέδρια, ημερίδες και τα παρόμοια, για αυτό θέμα.
Με τις αναρτήσεις μου στο κοινωνικό αυτό δίκτυο προσπαθώ να αναδείξω το θέμα της ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ. Κράτησε 19 μήνες και παρόλα αυτά υποβαθμίζεται από την ιστορία.
Η σημερινή ανάρτηση αναφέρεται στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1822 και ειδικά στις αγαπημένες μου Οθωμανίδες κυρίες του Ναυπλίου. Τις ανακάλυψα στις σελίδες του Μ.Λαμπρυνίδη (αν την αναμενόμενη δεύτερη έκδοση την διαβάσουν, όσοι ανέγνωσαν την πρώτη, χαθήκαμε!!!)
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Οι Οθωμανοί του Ναυπλίου ανεφοδιάστηκαν σε όπλα και τρόφιμα για τελευταία φορά τον Ιούλιο του 1822, από τον Δράμαλη. Μετά την μάχη των Δερβενακίων η πολιορκία ξανάρχισε. Τον Αύγουστο έκαναν μια μαζική έξοδο για να συλλέξουν ότι καρπούς θα εύρισκαν, τότε σκοτώθηκε στο Κοφίνι ο αδερφός του Νικηταρά.
Τον Σεπτέμβριο απέτυχε παταγωδώς ο ανεφοδιασμός από την θάλασσα. Τον ίδιο μήνα οι Έλληνες πήραν στα χέρια τους, πάλι, και τις πηγές της Άρειας και ο Σταϊκόπουλος, αρχηγός της πολιορκίας πλέον, πήρε αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό λαθρεμπορίου-μαύρης αγοράς τροφίμων.
Τέλη Σεπτεμβρίου-αρχές Οκτωβρίου οι Τούρκοι από την Κόρινθο, καταφέρνουν να ξεγελάσουν τους Έλληνες και να στείλουν 150 μουλάρια φορτωμένα με τρόφιμα. Δεδομένου ότι κάτοικοι και φρουρά πρέπει να ήταν γύρω στις 6.000 άτομα, η ποσότητα αυτή ήταν λίγη. Ο πασάς φρόντισε να γίνει λιγότερη, γιατί ήθελε τις προμήθειες να πάνε στον στρατό.
Το διάστημα αυτό ο Κολοκοτρώνης ήταν στην Τρίπολη και είχε αρρωστήσει. Σημάδια απειθαρχίας είχαν φανεί τόσο στους Έλληνες που πολιορκούσαν το Ναύπλιο, όσο και εκείνους που έκαναν το ίδιο στην Κόρινθο.
Τέλη Οκτωβρίου τα πράγματα άλλαξαν. Ο Κολοκοτρώνης επανήλθε, εγκατέστησε στρατηγείο στη Νεμέα (τότε την έλεγαν Αγιώργη). Με φρουρά στα Δερβενάκια περιόρισε τον ανεφοδιασμό των Τούρκων του Ναυπλίου από την Κόρινθο. Αλλά και στους Τούρκους έγιναν αλλαγές, ο Δράμαλης πέθανε (από φυσικά αίτια) στην Ακροκόρινθο και ανέλαβε ο Δελήμπασης (=αρχηγός του ιππικού) Δελή Αχμέτ.
Τον Νοέμβριο τα πράγματα μέσα στο Τουρκοκρατούμενο Ανάπλι είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Νερό από στέρνες, πηγάδια και όπως αλλιώς μπορούσαν να πιάσουν το νερό της βροχής. Φαΐ όπως μπορούσαν … λίγη παράκτια αλιεία και ότι κινείται… άλογα, σκύλους, γάτες για αρχή και μετά… ποντίκια, σκουλήκια του βάλτου… και στο τέλος τα πτώματα των ομοεθνών τους. Φρικτές σελίδες έχει γράψει ο Φωτάκος για τις συνταγές που χρησιμοποιούσαν σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.
Τελευταία τους ελπίδα ήταν να εκμεταλλευθεί κανένα λαθρεμπορικό, με ευρωπαϊκή σημαία, τον παλιόκαιρο ή την ομίχλη και να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό. Πραγματικά στις 5 Νοεμβρίου 1822 ένα καράβι με εγγλέζικη σημαία πλησιάζει στο λιμάνι. Μόλις το αντιλαμβάνονται τα Ελληνικά πλοία το πλησιάζουν και κανονιοβολούν. Το εγγλέζικο στρίβει τιμόνι για να πλησιάσει το Μπούρτζι. Νομίζει ο καπετάνιος πως το Μπούρτζι είναι στα χέρια των Τούρκων. Όταν αντιλαμβάνεται ότι είναι Ελληνικό είναι αργά. Ένας Ιταλός φιλέλληνας ο Μικέλε Γκράμσι πετυχαίνει το κατάρτι του πλοίου και το ακινητοποιεί.
Τότε, οι Οθωμανίδες κυρίες του Ναυπλίου έσπασαν τον ιερό νόμο που τις ήθελε υποταγμένες και κλεισμένες μέσα στο σπίτι, κατέβηκαν στην παραλία, μπροστά στην Δεξαμενή (=μπροστά από τον Αμφιτρύωνα στην παραλία) και άρχισαν να ουρλιάζουν προσπαθώντας να δείξουν στον καπετάνιο να κατευθυνθεί στην Αρβανιτιά. Άδικος κόπος. Στο πλοίο έγινε ρεσάλτο. Παραδόθηκαν. Παρενέβησαν οι Εγγλέζοι, η φρεγάτα του Χάμιλτον που περιπολούσε στον Αργολικό. Ζήτησαν να αποδοθεί πάλι το καράβι, με τη συμφωνία ότι θα απομακρυνθεί από το Ανάπλι.
Οι Οθωμανίδες κυρίες γύρισαν στα σαράγια τους. Δεν είχαν τίποτε να δώσουν στα παιδιά τους.
Μοιραία σε λίγες ημέρες το Ναύπλιο θα έπεφτε στα χέρια των Ελλήνων και αυτές θα έπαιρναν τον δρόμο της προσφυγιάς.
