Ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια εκτυφλωτική έκρηξη της συμπιεσμένης ενέργειας του ελληνικού λαού.
Συμπιεσμένης λόγω της κατατριβής σε διεκδικήσεις που, στις περισσότερες περιπτώσεις, ό,τι απέφεραν σε υλικά αγαθά και δικαιώματα χάνονταν σε λίγο, μετά από μια αντεπίθεση εκείνων που είχαν χάσει στον προηγούμενο γύρο. (…) Το θάρρος για έναν αγώνα μέχρις εσχάτων το άντλησε το 1940 ο πληθυσμός από ένα κοίτασμα στο συλλογικό του βίωμα, όπου εκεί συσσωρεύονταν μνήμες και ιδέες-πειστήρια για το ότι ανέκαθεν η μαχιμότητά του ήταν υψηλή.
(Βασίλης Καραποστόλης, Διχασμός και εξιλέωση. Περί πολιτικής ηθικής των Ελλήνων, 2011)
Στο ίδιο κοίτασμα συλλογικού βιώματος αναφερόμαστε και σήμερα, ιδιαίτερα κάτω από τη συνεχή απειλή του τουρκικού ισλαμοφασισμού. Χρόνια πολλά.
————————————————————————–
Στις 6:30 το πρωί της 9ης Μαρτίου, παρουσία του Ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι, ξεκινά στο μέτωπο της Αλβανίας η εαρινή επίθεση με την κωδική ονομασία «Πριμαβέρα», με βολές πυροβολικού και εναέριους βομβαρδισμούς. Η πυκνότητα των πυρών ήταν ιδιαίτερα μεγάλη κατά του υψώματος 731.
Δυόμισι ώρες κράτησε η προπαρασκευή του ιταλικού πυροβολικού. Υπολογίζεται πως μέσα σε δυόμισι ώρες έπεσαν πάνω στις ελληνικές θέσεις πάνω από 100.000 βλήματα! Με το ξημέρωμα στα 400 πυροβόλα και τους 300 όλμους προστίθενται και τα πυρά της Ιταλικής Αεροπορίας, μέσα σε λίγες ώρες το ύψωμα ισοπεδώνεται.
Η διαταγή του επικεφαλής των Ελλήνων στρατιωτών που κρατούσαν το ύψωμα 731 έλεγε: «Επί των κατεχομένων θέσεων θα αμυνθώμεν μέχρι εσχάτων. Προμηνύεται λυσσώδης επίθεσις του εχθρού, η οποία οπωσδήποτε θα αποκρουσθή και θα συντριβή. Τότε μόνον θα διέλθει ο εχθρός εκ της τοποθεσίας μας, όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας. Ουδείς θα κινηθή προς τα οπίσω. Πάντες θα αποθάνωσι επί των θέσεών των».
Παρά τις επιθέσεις οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να πάρουν το ύψωμα και η εαρινή επίθεση αποτυγχάνει. Ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα της πρόσφατης ιστορίας μας για να μας θυμίζει πως υπάρχει πάντα ένα ύψωμα 731 που πρέπει να υπερασπιζόμαστε κατά του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας.
άρθρο του Γιώργου Κόνδη
