Οι συγχρωτισμένοι με την άγρια φύση άνθρωποι και αιμοχαρή ζώα, με τα δηλητηριώδη ζωύφια, με τα ακανθώδη φυτά και παν ότι έχει προορισθεί
βέβαια για πολλές θετικές υποδομές, εν τούτοις εμφανίζει απαχθείς συμπεριφορές και επιτίθεται, παντοιοτρόπως αρνητικά, με … αυτά τα απαίσια τερατουργήματα συναναστρεφόμενοι οι άνθρωποι συνδέθηκαν στενά και συνταυτίστηκαν τρόπον τινά.
Εν τω μεταξύ, μη έχοντες καμία κοινωνική η θρησκευτική Παιδεία, άρχισαν να παρουσιάζουν συναισθήματα κακότητας και μισανθρωπίας τείνοντες σε συνεργασία με τον Σατανά.
Εξέλειπε παντελώς η εσωτερική και εξωτερική ομορφιά τους, η οποία παραποιήθηκε σε αποκρουστική δυσμορφία, τερατώδη άμα και προκλητική.
Οι κινήσεις τους, τα έργα τους, οι εκδηλώσεις τους, γενικά ήσαν βασικά απαράδεκτα και εξωφρενικά.
Επιβεβαιώνοντας, ευθαρσώς τα γραφόμενα μας, παραθέτουμε χωρία τινά από την Ιερά Γένεση, ήτοι: (Κεφ.ΣΤ’,παρ.5) «Και ειδεν ο Κύριος ότι πληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδιάς αυτού, ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας. (Παρ.6) Και μετεμελήθει ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπο επί της γης και ελυπήθει εν τη καρδία αυτού.
Ας στρέψουμε όλοι την ψυχή μας και τη σκέψη μας προς την εποχή του μεγάλου κατακλυσμού και ας μην τον αναπολούμε σαν ένα απλό ιστορικό γεγονός, αλλά σαν μια σκληρή και συγκλονιστική πραγματικότητα.
΄Ετσι καθαρά θα αντικρύσουμε από κοντά την δοκιμαζόμενη γη και τα
δεινοπαθούντα πλάσματα, τα οποία επί εκατόν πενήντα (150)ημέρες
ευρίσκονταν κάτω από την ιερή αγωνία του Δημιουργού για την τύχη των ειδών που παρήγαγε.
Είναι πράγματι ασύλληπτες οι διαστάσεις των διαδραματισθέντων.
Η παραδεισένια γη είχε μετατραπεί σε ανατριχιαστική κολασμένη φιγούρα. Η ζεστή και φωτεινή ηλιοφάνεια είχε δώσει την αγλαή θέση της στα παγωμένα και αδιαπέραστα σκοτάδια. Η φοβερή και αποκρουστική μουντάδα είχε περιζώσει και καταπλακώσεις το Σύμπαν. Ο ουρανός δακρυρροούσε ακατάπαυστα. Τα άμοιρα πλάσματα έρμαια της κατακλυσμιαίας συντέλειας, υπόκειντο στις τραγικές συνέπειες της καταλυτικής ΘΕΟΜΗΝΙΑΣ!…
Ιδιαίτερα οι αμαρτωλοί άνθρωποι, ως μη έχοντες εξ αρχής επίγνωση του μη δέοντος τρόπου ζωής, που ακολουθούσαν, παρεξετράπησαν από την ομαλή πορεία και φυσικά αυτή τους απέβαλε και τους αποκήρυξε οριστικά, τους έριξε σε δύσβατες και αδιαπέραστες ατραπούς. Απομακρύνοντας από την ζωή βαθμηδόν και έφευγαν από τη γη, που μίαναν και ερρύπαναν ασυναίσθητα, διότι δεν είχαν αφήσει πουθενά καθαρό τόπο για να σταθούν και υπαιτιότητα τους οι ίδιοι απώλεσαν και εγκατέλειψαν όλα τα αγαθά!…
Ως φαίνεται δεν είχαν εκτιμήσει το μεγαλείο τους, δεν λυπήθηκαν την
ομορφιά της, δεν υπολόγισαν τα πλούσια δώρα της δεν σεβάστηκαν την καταγωγή της, δεν κράτησαν την υπέροχη Γη σαν ιερή παρακαταθήκη του Υψίστου Δημιουργού. Και έφυγαν άδοξα και βίαια για τους ανεξιχνίαστους αιθέρες του ουρανού.
Εκεί ίσως θα προσπαθούσαν να ξαναβρούν τα ίχνη της χαμένης ευτυχίας, την οποίαν ενώ είχαν χειροπιαστά κερδίσει από τον στοργικό Ουράνιο Πατέρα,… δεν την τίμησαν!…
Οι ηττημένοι ακόλουθοι του Σατανά, πάλεψαν απεγνωσμένα με τα ορμητικά και μανιασμένα κύματα της βροχής. Αμύνθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις και αντιστάθηκαν σθεναρά μπροστά στην καταιγιστική πλημμύρα μα, εις μάτην..
Είχαν δρομολογηθεί αμετάκλητα τα πάντα προς τον ουρανό. Τους είχε κρίνει τελεσίδικα η ανεξίτηλη αμαρτία και τους είχε στιγματίσει για το αιώνιο μέλλον τους η ανηθικότητα.
Μόνον η σωσμένη Κιβωτός είχε απομείνει ως φωτεινό ορόσημο σωτηρίας στην επιφάνεια της απέραντης λιμνοθάλασσας του κατακλυσμού.
σχετικά άρθρα της Ευγενίας Γραικιώτου – Σταυροπούλου ΕΔΩ
