Νωρίς την άνοιξη φτάνουν τα πρώτα χελιδόνια στ΄ Ανάπλι.
Φεύγουν πάλι στις αρχές του φθινοπώρου ακολουθώντας τις επιταγές του καιρού και τις διαταγές της Φύσης, τις γραμμένες στον γενετικό τους κώδικα.
Ο συγκάτοικος στην πολυκατοικία Δημήτρης Ρ. έχει μια όμορφη και παράξενη σχέση με μια οικογένεια χελιδονιών. Εδώ και χρόνια τα χελιδόνια έχουν χτίσει ψηλά στη γωνία της μπαλκονόπορτας του Δημήτρη μια φωλιά… περίτεχνη… με υλικά που αντέχουν στο κρύο του Αναπλιώτικου χειμώνα.
Νωρίς του κάθε Μάρτη, όταν έρχονται, η πρώτη τους επίσκεψη είνε στο σαλόνι του Δημήτρη. Φτερουγίζουν στο δωμάτιο, καλημερίζουν τον Δημήτρη, κάθονται για λίγο στο κρεμασμένο πολύφωτο τιτιβίζοντας χαρούμενα και μετά αποχωρούν για να εγκατασταθούν στη φωλιά τους και να την παρουσιάσουν στα νέα μέλη της οικογένειας.
Μετά τα μέσα του κάθε Σεπτέμβρη και αφού έχουν ξεκαλοκαιριάσει στ΄ Ανάπλι, αποφασίζουν (ακολουθώντας πάντοτε τις επιταγές του καιρού και της Φύσης) να πάρουν πάλι τον δρόμο της επιστροφής (ή της αποδημίας;)…
Η τελευταία επίσκεψη και ο αποχαιρετισμός στον Δημήτρη συμβαίνει πάντοτε με τον ίδιο τρόπο… επίσκεψη με φτερούγισμα στο σαλόνι… τιτίβισμα από το πολύφωτο… αναχώρηση για άλλους τόπους… ευχές για το επερχόμενο φθινόπωρο και χειμώνα…
Φέτος, τα χελιδόνια αποχαιρέτησαν με τον δικό τους τρόπο τον Δημήτρη στις 25 Αυγούστου… καλοκαίρι ακόμα… τι να οιωνίζει αυτό για τα χελιδόνια, για τον Δημήτρη, για όλους μας;
Θ. Σ. Σπαντιδέας
7 Σεπτεμβρίου 2021
(προσωπικές σκέψεις του υπογραφόμενου)
