Αειθαλείς και ακούραστοι δρομείς, λοιπόν, είναι τα χρόνια, που έρχονται και παρέρχονται στην αιωνιότητα.
Οι απανταχού της γης άνθρωποι, τα καταμετρούν με δέος και ριγούν από τον αδέκαστο ρεαλισμό τους. Τρομάζουν οι εκάστοτε συνοδοιπόροι των χρόνων, διότι μέσα σε αυτή την τέλεια ρυθμική κίνηση, δεν υπάρχει κανένας συναισθηματισμός, ει μη μόνον αμετάκλητος πραγματισμός.
Ναι, τα πάντα ρέουν με πρόγραμμα μαθηματικής ακρίβειας. Ο υπεράνω Δημιουργός του Σύμπαντος, εποίησε το ασύλληπτο, για τον ανθρώπινο νου, έργο Του, με την άπειρη και άφθαστη σοφία Του. Τίποτε, επομένως δεν αναστρέφεται, ή αναστέλλεται, τα πάντα προχωρούν μπροστά σύμφωνα με τη θεϊκή και υποβλητική δεοντολογία! Η πραγματικότητα καταφανώς, είναι ακαταμάχητη για τις ανθρώπινες δυνάμεις και δεν μένει παρά ο προβληματισμός και n λυτρωτική περισυλλογή!
Η με νηφαλιότητα περισυλλογή καθοδηγεί, προστατεύει, σωφρονίζει, συνετίζει, συγκεντρώνει το νου, τον ενδυναμώνει, τον κοσμεί, τον σεμνύνει. Η περισυλλογή ελέγχει τα πεπραγμένα, τα επιδιορθώνει, τα επιβραβεύει.
Η περισυλλογή μπορεί να αποτελέσει κάλλιστα το ατσάλινο ηνίο που κατευθύνει το άρμα του κάθε λογικού όντος μέσα στο χρόνο. Με την τακτική περισυλλογή, ο άνθρωπος βρίσκεται πάντα κοντά και μαζί με την συνείδησή του. Αντεξετάζεται και αυτοελέγχεται βαθιά, για το τι έπραξε, για το πώς αντιμετώπισε την κάθε κατάσταση, που συνάντησε στο δρόμο του χρόνου, που πέρασε.
Πολλάκις όμως περνάει ολόκληρος ο χρόνος των 365 ημερών, ανύποπτα και ανέμελα, χωρίς συγκλονισμούς και τυμπανοκρουσίες, χωρίς προβληματισμούς και υπευθυνότητες. Μόνον, όταν ο χρόνος φθάσει στο τέλος του, στην εκπνοή του, συνέρχεται σαν από λήθαργο, ο κάθε αδιάφορος και ασυλλόγιστος και αρχίζει κι αυτός, μαζί με το πλήθος των άλλων, να σιγοψιθυρίζει, μηχανικά, το παιδικό ασματάκι: «πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά» … κ.τ.λ.
Ακούγονται οι φωνές σαν σπαρακτικές ή ενθουσιαστικές κραυγές, βουερές και απόμακρες, ως να προέρχονται από αντίλαλο ενός μαγευτικού και έρημου βράχου. Σε αυτές τις άκαρδες «κορυβαντικές» εκδηλώσεις, δεν υπάρχει, σίγουρα, έστω και η απλή συγκίνηση, ή η στιγμιαία νοσταλγική αναπόληση των περασμένων γεγονότων, περιστατικών, συμβάντων, είτε αυτά ήσαν ευχάριστα n δυσάρεστα, ωφέλιμα ή επιζήμια, χαρούμενα ή θλιβερά, προοδευτικά ή οπισθοδρομικά.
Δυστυχώς μπροστά σε μία τρανταχτή πραγματικότητα, μπροστά σε μία μη αναχαιτίσιμη σκληρή ροή της ζωής, σκύβουμε αναγκαστικά το κεφάλι και παραδεχόμαστε την … πικρή αλήθεια! Τότε ομολογούμε ανέκφραστα και στωικά: «πώς περνούν τα χρόνια!».
Ναι, τίθεται ενώπιόν μας η ζωντανή μαρτυρία του αναπόφευκτου περάσματος του χρόνου, σύμφωνα με τις κινήσεις της γης γύρω από τον ήλιο. Είναι επιβλητικές οι θέσεις, που καταδείχνουν ότι φεύγουμε τάχιστα και ανεπίστρεπτα ….
