“Με θυμάσαι;” ήταν η πρώτη του κουβέντα, όταν ξανασυναντηθήκαμε μετά από 35 περίπου χρόνια.
(Βρήκε άνθρωπο να υποβάλει τέτοια ερώτηση…)
Επανέκαμψε στο Ναύπλιο, έμενε στην Άρεια, πηγαινοερχόταν στην Τραχειά και συμμετείχε ενεργά σε όλα τα κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα της πόλης.
Τον θυμόμουνα σαν έναν άνθρωπο ασυμβίβαστο… Σαν έναν συναγωνιστή, που δεν έβαζε νερό στην ιδεολογία του… Σαν έναν ενεργό πολίτη, που αντιμετώπιζε την πραγματικότητα διαλεκτικά, χωρίς παρωπίδες.
Ο ίδιος είχε παραμείνει … ασυμβίβαστος… (καθυστέρησε ένα χρόνο να δώσει εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο, για να συγκεντρώσει χρήματα δουλεύοντας) … καθαρός … (είδε να μπαίνει στα ΚΑΤΕΕ με τον βαθμό που είχε γράψει για το Πολυτεχνείο!!!
Και αντιστρόφως η λευκή κόλλα των ΚΑΤΕΕ να βρεθεί στο Πολυτεχνείο) … έντιμο συνδικαλιστικό στέλεχος της ΠΑΣΠ (δεν εξαργύρωσε ποτέ με θέσεις και διορισμούς την αγωνιστική του προσφορά) …και διψασμένο για μάθηση (τέλειωσε Μηχανολόγος στα ΚΑΤΕΕ, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο και συνέχισε στο περίφημο London School of Econοmics). Όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του, επανήλθε στα πατρικά χώματα… διψασμένος για δράση και προσφορά…
Πήρα την τελευταίες προτάσεις που έγραψε στο φαίησμπουκ, στις 8 του Απρίλη, μαζί με μια – ρομαντική, ίσως- φωτογραφία από τον γύρο της Αρβανιτιάς, και διαμόρφωσα την αποχαιρετιστήρια κάρτα. Νομίζω τα λόγια αυτά, αποτυπώνουν την ιδεολογία του, και προβάλουν τον πόθο του.
