Δυο τραγούδια χιουμοριστικά του Μεσοπόλεμου… Το παλιότερο – το παραθέτω στο σχόλιο- εκδόθηκε το 1929… δίσκος 78 στροφών.
Μάλλον από επιθεωρησιακό νούμερο. Ο γνωστός την εποχή εκείνη ηθοποιός Κυριακός, ψέλνει σε κρασοκατάνυξη τον «υμνούμενο, τον δοξολογούμενο» … Για τους Ναυπλιώτες χρησιμοποιεί το επίθετο δ(ντ)ιστενγκές … μεταφράζεται : καλοντυμένος. Πράγματι η εν Αθήναις παροικία είχε έντονα αστικά χαρακτηριστικά, στελέχη υπουργείων, τραπεζικοί, δικηγόροι, στρατιωτικοί
. Δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό.
Το άλλο τραγούδι είναι του ρεμπέτη Γ.Μπάτη, χασάπικο, που κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1936… Απευθυνόταν σε διαφορετικό ακροατήριο από το πρώτο. Κυρίως μανάβηδες, λιμενεργάτες, αλλά και εντελώς περιθωριακοί το ακροατήριο. Σε αυτό ο Ναυπλιώτης χαρακτηρίζεται «ντοματάς»…
Είτε γιατί η ντομάτα της γύρω από την πόλη μας περιοχής κατέκλυζε τότε την Αθήνα, είτε γιατί η δουλειά στις κονσερβοποιείες (Κύκνος, Πελαργός κλπ.) από όπου προμηθευόταν τομαλτοπελτέ όλη η Ελλάδα, ήταν η πλέον διαδεδομένη στην περιοχή.
Για τους Αργείτες ο μεν Υμνούμενος δεν κάνει αναφορά, ο δε Φασουλάς, τους χαρακτηρίζει κλασικά…
σχετικό άρθρο:
“Ο Γέρος χωρίς γλυκερά τραγούδια και ένας Αναπλιώτικος μύθος” γράφει ο Τόλης Κοΐνης
