Αίφνης μικρό ζωογόνο αεράκι φυσά και εμψυχώνει την θαμπή και χλιαρή σπίθα.
Και ενώ τρεμόσβηνε και σχεδόν ψυχορραγούσε η σπίθα, σιγά –σιγά αρχίζει να αναδεύεται, να ανασηκώνεται, να υψώνεται, να μεγαλώνει και να φθάνει… να φθάνει… να γίνεται φλόγα καντηλιού, που αναδίνει χρυσές ανταύγειες, φουντωμένες με ανθηρές ελπίδες και ονειρεμένες υποσχέσεις.
Σε λίγο το μυσταγωγικό καντηλάκι, σπρώχνει τη φλογίτσα του και τη σμίγει με το αυγινό αεράκι , που πνέει κοντά του και ψιθυρίζουν μαζί βραχνούς πονεμένους φθόγγους, οι οποίοι επέχουν θέση απάντησης στην εναγώνια ερώτηση και σκοτεινή έρευνα, που γίνεται περί του “ΠΛΟΥΤΟΥ”
Ψελλίζουν λοιπόν παραπονιάρικα και ερμηνεύεται να λέγουν:
-Φτωχέ μου, καλέ μου και δυστυχισμένε, αναλογιστή, μήπως αυτά τα πλούτη, που προσπαθείς επίμονα να μάθεις και να δεις, που βρίσκονται, αφαιρέθηκαν κάποτε, μέσα από το πέρασμα του χρόνου, δια διαφόρων τρόπων και πήγαν σε μερικούς – μερικούς συνανθρώπους;
Μα ΝΑΙ!!…Η σπίθα του καντηλιού αλλάζει μορφή και ένταση, προοδευτικά. Μεταβάλλεται σε φωσφορίζον φανάρι, ακτινοβολούσα δάδα, πελώριο φωτοβόλο φάρο, απαστράπτοντα προβολέα, έως σέλας ουράνιο!…
Τώρα… όλα φωτίζονται άπλετα, καταυγάζονται και τα πιο απόμακρα και απόκρυφα σημεία.
Τίποτε δεν μένει σκοτεινό και μυστηριώδες. Η καταθλιπτική ομίχλη, διαλύεται και τα διαφιλονικούμενα σύννεφα φεύγουν και απομακρύνονται ταχύτατα…
Ακολουθεί στεντόρεια, η ελεύθερη ΦΩΝΗ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Η ζωντανή , η
κατακρεουργημένη και καταπιεσμένη ΑΛΗΘΕΙΑ ξεσκεπάζεται και κραυγάζει ζωντανά και αδιάψευστα, απαντώντας στις ερωτήσεις και απορίες του φτωχού διερωτούμενου ανθρώπου…
Δεν γνωρίζει φτωχέ μου συμπαθέστατε αδικημένε, στερημένε, ρακένδυτε, νηστικέ, άστεγε… ότι οι δήθεν «έξυπνοι»… παίρνουν… υπεξαιρούν… την μερίδα του λέοντος και Συ, ο «κουτός», ο αδύναμος… παίρνεις ψίχια;
Παίρνεις… παίρνεις το τίποτε… το δροσερό αεράκι, το πράσινο χορταράκι, το κρύο νεράκι, που είναι του ΘΕΟΥ και αυτά επί πληρωμή και με πρόστιμο για Σένα!…
Η πλεονεξία λοιπόν, ο κακός Δαίμων δημιουργεί την απληστία, την βουλιμία, την αχορτασία και εν συνεχεία όλα τα δεινά την κοινωνίας των ανθρώπων…
Αν όλοι οι άνθρωπο έπαιρνα εξ υπαρχής την ίση μερίδα αναλογικά με όλους τους άλλους, στους οποίους παρέχει ο Πλάστης ΘΕΟΣ, την όμοια και ίση, την αμέριστη αγάπη και ευλογία τότε, δεν θα υπήρχαν ανθρώπινες συμφορές.
Δεν θα υπήρχε η ανισότητα, οι διαμαρτυρίες, τα παράπονα, οι αντιζηλίες, οι πόνοι, οι ληστείες, οι φόνοι… οι τραγωδίες!…
” Ένα ανθρωπάκι διερωτάται ” άρθρο της της Ευγενίας Γραικιώτου – Σταυρόπουλου
