Το φτωχό, το ανώνυμο, το ανεμοδαρμένο ανθρωπάκι, αδυνατεί να σταθεί όρθιο. Δεν υπακούει και δεν πειθαρχεί ως αυθύπαρκτη υπόσταση, ώστε να κρατηθεί απρόσβλητο και άτρωτο από τα πυρακτωμένα βέλη της εσωτερικής φωτιάς!
Μια φωτιά στα σωθικά του, που το κατακαίει ανηλεώς, διότι διερωτάται έντονα και βασανίζεται συνεχώς για την τύχη που διαγράφει ο πλούτος στον πλανήτη μας.
Διερωτάται εφιαλτικά και ανησυχαστικά, σκεπτόμενο εναγωνίως το πώς διαφεύγει και γλιστρά ο πλούτος της φύσης προς άγνωστα και άδηλα χέρια. Ποια αρπακτικά κατοχυρώνουν τον πλούτο μεμονωμένα και τα υπόλοιπα ξεροσταλιάζουν αδειανά και άπρακτα;
Και εκεί, που σκαλίζει το ανθρωπάκι, βαρύς αναστεναγμός βγαίνει από μέσα του, σαν να ξεπετάγεται ύπουλα από ατσάλινα αιχμηρά δόντια που τρίζουν ανατριχιαστικά και που αφήνουν να συρίζει κάποιος σαρδόνιος αντιπαθητικός μουγκρισμός, ο οποίος επαναλαμβανόμενος φαίνεται να υπογραμμίζει χαιρέκακα την επίμαχη διερώτηση: Που πηγαίνει και που εγκαθίσταται ο πλούτος της γης;
Στη συνέχεια ο στρίγκος ήχος μεταδίδει υπόκωφα συρροή προβληματικών και αλλοπρόσαλλων ερωτήσεων, όπως περίπου: Μήπως τάχα ο πλούτος βρίσκεται μυστικά κρυμμένος μέσα στη θεία φύση και δεν φαίνεται; Μήπως είναι κάπου στα έρημα και δύσβατα χωράφια; Στα κακοτράχαλα βουνά ; Στους αχανείς κάμπους; Στα μυστηριώδη λαγκάδια ; Στους ανεξερεύνητους βυθούς των θαλασσών; Στους ελεύθερους αιθέρες; Πού και σε ποια μέρη ρέουν οι μυθώδεις και αστείρευτοι Πακτωλοί;
Που βρίσκονται, τέλος πάντων, οι χρυσοφόρες πηγές, που διοχετεύονται σε ειδικές και απόρρητες δεξαμενές;
Τυραννιέται και χτυπιέται το φτωχό ανθρωπάκι. Δέχεται το άκακο κεφαλάκι του καταιγισμό αποριών. Ψάχνεται ανάστατο και κατατρομαγμένο για να βρει τις κατάλληλες και λογικές εξηγήσεις.
Πρέπει να μάθει και να πληροφορηθεί ευθέως και χωρίς περιστροφές για το μέγα επίτευγμα μερικών, μερικών, την απόκτηση και την οικειοποίηση του γενικού πλούτου!!!
Ποιος είναι ο πλούτος, που εγκλωβίζεται βάναυσα από τους επιτήδειους και οι υπόλοιποι οι αδαείς και αθώοι μετατρέπονται σε υποζύγια των έξυπνων, πάμπτωχοι, άποροι, δυστυχείς;
Στέκεται λοιπόν το διερωτώμενο ανθρωπάκι απορροφημένο και συνεπαρμένο από αυτές τις θλιβερές και δυσοίωνες σκέψεις. Εκεί που βρίσκεται το καημένο επηρεασμένο από αλληλοσυγκρουόμενες υποθέσεις, αφήνεται έρμαιο του προβληματισμού, ξεφεύγοντας από την πραγματικότητα του, αγναντεύει μακριά στο άπειρο και στο χάος, ζαλισμένος μεταπηδά από εδώ και από εκεί σαν υπνωτισμένο και απομεμακρυσμένο…
Βάζει μηχανικά την παλάμη του, πάνω από τα βουρκωμένα και βυθισμένα μάτια του…. Εκεί στην διερεύνηση… στην ευχάριστη ελπίδα να αντικρύσει κάτι το σοβαρό, αρχίζει να νομίζει ότι ψευτοδιακρίνει κάποια θαμπή σπίθα από ΦΩΣ!! Είναι προφανώς μια αχνή σπιθίτσα, που σαλεύει τρεμοσβήνοντας κάτω από το παχύ σκέπασμα της στάχτης…
Οι άνθρωποι ψάχνουν, ευρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση.
σχετικό άρθρο “ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” άρθρο της Ευγενίας Γραικιώτου – Σταυρόπουλου
