ΦΩΣ ΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΠΗΓΗ
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
«… Γύρω μας κύκλωναν οι λύκοι κι’ άγρια μας δέρναν τα στοιχειά της αμαρτίας η προστυχιά, του αίματος η άχνα, τ’ άδη η φρίκη
Μα στο σκοτάδι, στο χαλάζι, στη συμφορά και στην οργή, ξάφνου η γλυκιά σου αυγή χαράζει και πλέει φως σ’ όλη τη γη…»
(ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ – Γ. ΒΕΡΙΤΗ)
Αθόρυβος τις και σιωπηλή αναδρομή εις την μακρινή εποχή της προ του Χριστού Γεννήσεως, μας φέρνει κοντά εις τους απόμακρους εκείνους ανθρώπους που ζούσαν τότε.
Οπωσδήποτε αντικρίζουμε μία διαμορφούμενη φθαρτή κοινωνία, εν μέσω πολυειδών και πολυμόρφων αγώνων, δια την επικράτηση, υπερίσχυση και επιβολή.
Οι τότε γήινες υπάρξεις δεν διέρχονταν εύκολα και ανώδυνα τη ζωή τους. Επάλευαν, ανελέητα, εντός του βαθέως ΣΚΟΤΟΥΣ, που εσκίαζε και έφραζε τον δρόμο τους.
Προχωρούσαν ψηλαφώντας το άγνωστο, ως αόμματοι. .. και
ήταν πνευματικά αόμματοι. .. Δεν είχαν γνωρίσει και
εγκολπωθεί την αλήθεια. Η ύπαρξη του Υπέρτατου Όντος
βρισκόταν πλησίον τους μεν, αλλά αυτοί, ως ανεπίδεκτοι, δεν
συγκρατούσαν την πραγματική πνευματική ΤΟΥ μορφήή και
παρέπαιαν εις την πλάνn της αμαρτίας και του κολασμού.
Ο Επουράνιος Θόλος, ήταν πάντα ευεργετικός και
προστατευτικός. Εν τούτοις πυκνά και μαυριδερά νέφη άφnνε να
πέφτουν εις τη γη. Η nμέρα έμοιαζε με άναστρn νύχτα, σκοτεινή
και ερεβώδn.
Ο χρυσοπόρφυρος ήλιος δεν έλειπε, πρόθυμος και
χαμογελαστός, εξέπεμπε τις φωταυγείς του ακτίνες, πλήν όμως n
αδιαφανής και αποπλανητική αχλής εκάλυπτε τα πάντα.
Οι ψυχές άγρυπνες εγκαρτερούσαν να λάβουν σάρκα και
οστά, τα ελπιδοφόρα μnνύματα των θεόπνευστων Προφητών.
Εγκαρτερούσαν να δουν το φως του απέραντου ουρανού να
λαμπυρίσει, τις νύχτες να αστροστολιστούν, τις μέρες να
nλιοφωτισθούν.
Δεν άργnσε να έλθει το λαμπρό, το χρυσοκέντnτο Αστέρι Δεν
έδωσε μάκρος στους αιώνες. Το γαλάζιο αστροφώς ήλθε κάποια
νυχτιά, που φωτίσθnκε Γή και Ουρανός, κάποια νυχτιά αθάνατn
και ευλογημένn. Ήλθε όταν εις τnν πολίχνη Ναζαρέτ, γεννήθηκε
ο Ουράνιος Σωτήρας και ΘΕΟΣ μας.
Ο κόσμος της χαράς ξαναζωντάνευσε και n φύσn όλn έλαμψε. Η
αόμματn ανθρωπότnτα είδε και γνώρισε ποιο ήτο ο ΘΕΟΣ,
ποιος ήτο ο ΚΥΡΙΟΣ των πάντων. Έμαθε τι ήθελε, τι ζητούσε.
Το σκότος διαλύθnκε και το διαδέχτnκε το άπλετο φως. Οι
καρτερικές ψυχές αναρρίγnσαν εις το θαυμαστό του Πλάστn
αντίκρισμα.
Ο θαμπός και σκοταδερός ουρανός, άστραψε πάνω από τη γη
και τη σφράγισε με τnν υπεροχωτέρα δωρεά.
Ο Σωτήρας τnς ανθρωπότητας έζησε πλησίον εις τους
εκλεκτούς του, δίδαξε, θαυματούργησε, μαρτύρησε δια τnς φρικτής
σταυρώσεως, .αλλά ΑΝΕΣΤΗΘΗ και n χάραξη τnς σωτηρίας
γραμμής ολοκληρώθηκε.
Το ΦΩΣ τnς Αναστάσεως γέμισε το ΣΥΜΠΑΝ και οι άμοιρες
ψυχές έπαυσαν πια να σύρονται ως ξεφτισμένες σκιές του Άδn …
Το χάος του σκότους γεφυρώθηκε, οι ετοιμόρροποι και σαθροί
πύργοι τnς αμάθειας κατακρημνιστήκαν.
Στήθηκαν ευθυτενείς οι ύψιστοι φάροι για να φωτίζουν αιώνια
γη και ψυχές. Ας σκύψουμε με δάκρυα μετάνοιας.
