Πριν ειπωθεί οτιδήποτε, θεωρώ χρήσιμο να επισημάνω 4 βασικές
παραδοχές που ο μέσος συνετός αναγνώστης πρέπει να έχει υπόψη
του, ελπίζοντας ότι είναι κοινά αποδεκτές.
Παραδοχή 1: Η Δύση και το «καπιταλιστικό σύστημα» είναι υπεύθυνα
για τη καταστροφή στη Συρία και σύμφωνα με το «περί δικαίου
αίσθημα», θα έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες σχετικά με την
αποκατάσταση των προσφύγων.
Παραδοχή 2: Η Ελλάδα, μετά από μια σειρά αναποτελεσματικών
κυβερνήσεων, προσπαθεί να ορθοποδήσει από μια οικονομική κρίση και
να επανέρθει στην προ- μνημονίων εποχή.
Παραδοχή 3: Κανείς δεν θέλει να βρίσκεται ούτε στη θέση του
πρόσφυγα ούτε στου κατοίκου περιοχών της «παραμεθορίου».
Παραδοχή 4: Είναι πολύ δύσκολο για τις Ελληνικές Αρχές να
ξεχωρίσουν τον αληθινό Σύριο πρόσφυγα, το θύμα αυτού του πολέμου,
από τον οποιοδήποτε πρόσφυγα/οικονομικό μετανάστη/τρομοκράτη κτλ
που καπηλεύεται τη κρίση στη Συρία και μέσω της ταυτότητας του
«Σύριου πρόσφυγα» επιχειρεί να εισέλθει στην Ευρώπη.
Τις τελευταίες μέρες η καρδιά της επικαιρότητας «χτυπάει» στον Έβρο,
στα Βόρεια σύνορα της Ελλάδας όπου ένα πλήθος προσφύγων
αποπειράται να εισέλθει στα Ελληνικά σύνορα, «με τις ευλογίες» της
Τουρκίας. Η Τουρκία φιλοξενεί, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία των
Ηνωμένων Εθνών, περίπου 4,1 εκατομμύρια πρόσφυγες. Επόμενος
σταθμός αυτών μετά την Τουρκία είναι η Ελλάδα.
Θα «παίξουμε» το εκβιαστικό παιχνίδι της Τουρκίας, που όποτε θέλει
«ανοίγει τη κάνουλα» και στέλνει μετανάστες στην Ελλάδα? Που θα
τους χωρέσουμε όλους αυτούς? Σε τι δουλειές θα απασχοληθούν? Για
πόσο καιρό θα είναι κλεισμένοι στα hot spots? Θα διαμοιραστούν ποτέ
στις χώρες της Ε.Ε., όπως θα ήταν πιο δίκαιο? Αμέτρητα ερωτήματα.
Συγχρόνως, η ανεργία των νέων στην Ελλάδα είναι στα ύψη,
εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστεύουν στο εξωτερικό για καλύτερες
συνθήκες ζωής. Το «brain drain» παραμένει στην επικαιρότητα και
χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι απασχολούνται σε καφετέριες και στον χώρο
εστίασης ή βρίσκουν ευκαιριακές δουλειές με μισθούς πείνας.
Αυτά δεν τα λέω για να «χαϊδέψω τα αυτιά» του κόσμου και ιδίως αυτών
που εξαρχής υποστήριζαν (και ορθώς, όπως αποδεικνύεται), ότι έπρεπε
να κλείσουν τα σύνορα. Τα ζητήματα αυτά είναι ευρέως γνωστά.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα στην σημερινή Ελλάδα
Η χώρα μας δεν μπορεί στο τρέχον στάδιο να δεχτεί τόσο μεγάλο
αριθμό μεταναστών. Δεν είναι ανεπτυγμένη αρκετά για να υποστηρίξει
κάτι τέτοιο. Δεν είναι ανεπτυγμένη αρκετά για να υποστηρίξει ούτε τα
δικά της παιδιά που είτε είναι άνεργα είτε μεταναστεύουν στο
εξωτερικό, όπως προαναφέρθηκε. Πιαστήκαμε εντελώς απροετοίμαστοι,
τα λεφτά απο την Ευρωπαϊκή Ένωση πήγαν στη δημιουργία βασικών
κέντρων υποδομής στα νησιά και στις «τσέπες» των εκπροσώπων των
Μ.Κ.Ο..
Και τώρα έρχεται η ερώτηση του «ενός εκατομμυρίου». Καλά όλα αυτά,
κλείνουμε, λοιπόν, τα σύνορα. Τι γίνεται με τους πρόσφυγες? Θα
παίζουμε με ανθρώπινες ψυχές? Τις γυναίκες, τα μωρά, θύματα ενός
πολέμου που δεν έφταιξαν ποτέ και σε τίποτα.
Δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχει απάντηση ή δεν είναι εύκολο να βρεθεί.
Θλίβομαι που το λέω αλλά, προσωπικά, δεν έχω ιδέα. Η Ελλάδα ήταν
από την αρχή «το εξιλαστήριο θύμα», η εύκολη απάντηση για τους
Ευρωπαίους στην καίρια ερώτηση «που θα τους βάλουμε όλους αυτούς».
Πολλές χώρες όπως η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Ιταλία έκλεισαν από τη
πρώτη μέρα τα σύνορα. Η Μεγάλη Βρετανία αποχώρησε (και εξαιτίας
αυτού του θέματος αλλά μάλλον και για άλλους λόγους) από την Ένωση.
Ίσως αυτή η αλλαγή της στάσης της Ελλάδας, που σίγουρα θα
«ξεβολέψει» τους Ευρωπαίους και θα επαναφέρει «στο τραπέζι» αυτό
το ζήτημα, να αποτελέσει αφορμή για λήψη πιο δραστικών και δίκαιων
μέτρων από τις Βρυξέλλες και ενδεχομένως τα κράτη μέλη να
υποχρεωθούν σε περισσότερες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Κλείνω με μια ρήση των Αρχαίων Ελλήνων. «Πρώτα τα του οίκου, μετά
τα του Δήμου». Πρώτα θα μεριμνήσουμε ώστε ο «οίκος» μας, η χώρα
μας, να είναι σε καλή οικονομική κατάσταση. Μετά κοιτάμε παραπέρα
και ασχολούμαστε με την επίλυση προβλημάτων στο ευρύτερο
περιβάλλον.
Ορέστης Τσούρνος
Φοιτητής στο τμήμα Νομικής,
Πανεπιστήμιο Κύπρου
