… το έλατο του αγιοσπυρίδωνα…
… δεν έχει ιδιοκτήτη… ανήκει σε όλους εκείνους που τυχαίνει να
ανηφορήσουν τα βράδια στην ιστορική πλατεία…
…δεν είναι φωταγωγημένο… είναι φωτισμένο… με το δικό μας
φως, εκείνο που πηγάζει από τον χορό των παιδικών μας αναμνήσεων και των ονείρων όσων ακόμα ταξιδεύουν.
Δεν του πρέπει να το δεις σαν ένα χριστουγεννιάτικο παιγνίδι που
ήρθε να αλώσει την πόλη. Είναι στολισμένο με την αγάπη της Όλγας, της Λίας, της Πιπίτσας, του Βασίλη, του Γιάννη, του Άκη, της Βασούλας, του Ηλία, της δασκάλας μας…
Δεν περιμένει δικαίωση, δεν ελπίζει, δεν φοβάται… γνωρίζει ότι
είναι η ευτυχία και η ζεστασιά στην κρύα και υγρή νύχτα γι αυτούς που θα τολμήσουν να το πλησιάσουν…
Χρόνια πολλά στους συντελεστές της ιδέας και της υλοποίησής
της. Χρόνια πολλά σε όσους πιστεύουν στο φως. Χρόνια πολλά σε όσους δεν πιστεύουν στα όνειρα…
Θ. Σ. Σπαντιδέας
