Με αφορμή την βράβευσή της με το «Χρυσό Βραβείο Κ. Π. Καβάφης 2019»για την συνολική προσφορά της στην ποίηση από την International Art Society κατά την διεξαγωγή του Παγκόσμιου Διαγωνισμού Ποίησης «Κ. Π. Καβάφης 2019», η ποιήτρια Γκέλη Ντηλιά παραχώρησε στο argonafplia.gr την συνέντευξη που ακολουθεί.
– Τι σημαίνει για εσάς αυτό το βραβείο;
– Μεγαλύτερη ευθύνη και περισσότερη δουλειά. Όμως τους ποιητές δεν τους κάνουν μόνο τα βραβεία αλλά και ο τρόπος ζωής τους καθώς και το πώς επικοινωνούν την ποίηση.
– Τι είναι για εσάς η ποίηση;
– Η ποίηση δεν είναι μόνο στίχοι που εξυπηρετούν την περιγραφή του κόσμου. Είναι κώδικας ζωής. Αντικατοπτρίζεται στις σκέψεις, στις πράξεις και στις παρακαταθήκες μας στο μέλλον. Είναι και πειθαρχία, γιατί ο ποιητής οφείλει να καταγράψει τα προϊόντα της έμπνευσής του έστω κι αν δεν συμφωνεί. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να υποκύψει στην περιγραφή όσων του επιβάλλονται ως χρέος στον εαυτό του και στους αναγνώστες.
– Τελικά κάθε εποχή έχει τους ποιητές που δικαιούται;
– Οπωσδήποτε. Μόνο που κάποιοι ανήκουν στο star-system ενώ άλλοι όχι. Κάποιοι αξίζουν και γι’ αυτό γίνονται διαχρονικοί. Άλλοι δεν επιδιώκουν τη δημοσιότητα. Δεν αντέχουν να εκτεθούν. Αλλά ποιος ο λόγος να γράφεις, αν δεν αντέχεις την κριτική; Μπορείς κάλλιστα να καλλιεργήσεις τριαντάφυλλα.
– Τι κοινό έχουν οι ποιητές με τους λογοτέχνες;
– Το ότι και οι δύο διηγούνται ιστορίες. Στη λογοτεχνία αυτή η διήγηση διαρκεί όσο και οι σελίδες του βιβλίου και μπορεί να πάρει μήνες για να ολοκληρωθεί. Σου παρέχει όμως λεπτομέρειες που βοηθούν. Ενώ η ποίηση παίζει κρυφτό με όποιον καταπιαστεί να την διαβάσει. Μέσα σε λίγα λεπτά σου έχει αποκαλυφθεί και ο καθένας βάζει τις λεπτομέρειες στο ανάγνωσμα κι όλες είναι σχεδόν τόσο διαφορετικές όσοι και οι αναγνώστες. Είναι δηλαδή πιο δύσκολο να την κάνεις εικόνα.
– Πώς σχετίζεται κάποιος με την ποίηση;
– Για να ξεκινήσει αυτή η σχέση πρέπει να υπάρχουν δύο άξονες: τα ερεθίσματα και η γλωσσική παιδεία. Με λύπη μου διαπιστώνω μια φθίνουσα τάση και στα δύο. Φταίει η τεχνολογία, το εκπαιδευτικό σύστημα, η ψυχολογική τελμάτωση και αυτή εκ των πραγμάτων; Είναι κάτι που ο καθένας είναι υποχρεωμένος να επιλύσει, να ξεπεράσει, να κινητοποιηθεί, να ρισκάρει και να ασχοληθεί σοβαρά.
– Σας ευχαριστούμε πολύ.
– Η χαρά είναι και δική μου.
