Η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ιδρύθηκε στο Ναύπλιο το 2003 με ταυτόχρονη σύσταση Τμήματος Θεατρικών Σπουδών .
Το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών έκλεισε ήδη δεκαπέντε χρόνια επιτυχημένης και δημιουργικής λειτουργίας στο Ναύπλιο. Συνεχίζει να υπηρετεί με ζήλο τον χώρο του Θεάτρου μορφώνοντας ώριμους και συνειδητούς εργάτες της τέχνης, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και την έρευνα.
Εκτός από τα παραπάνω με τα μεταπτυχιακά τμήματα, το «Λύκειο Επιδαύρου», τα εργαστήρια ενηλίκων, την εξωστρέφεια και τις δράσεις του, το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, διαχέει τις υπηρεσίες του προς τα έξω, ασκώντας πλέον μια πολιτιστική και μορφωτική επίδραση σε μεγάλα τμήματα της Αργολικής κοινωνίας.
Την Μεγάλη Δευτέρα 22 Απριλίου 2019, κατά την ψήφιση του Νόμου του Υπουργείου Παιδείας για την συγχώνευση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, έγινε ένα μεγάλο βήμα που ήταν αίτημα παλιό, ψηφίσθηκε η ίδρυση Δεύτερου Τμήματος Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών που εντάσσεται στη Σχολή Καλών Τεχνών Ναυπλίου.
Για την ίδρυση του Τμήματος αυτού είχα την ευκαιρία να τοποθετηθώ και στην Ολομέλεια της Βουλής κατά την ψήφιση του Νόμου του Υπουργείου Παιδείας για την συγχώνευση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, την Μ. Δευτέρα 22 Απριλίου 2019.
Η ίδρυση του Τμήματος αυτού, που έγινε δεκτή με μεγάλη ικανοποίηση από τον Δήμο, την τοπική κοινωνία καθώς και από ανθρώπους του Θεάτρου και του κινηματογράφου, είναι ένα πολύ σπουδαίο γεγονός που έλειπε από τη χώρα, παρότι αντίστοιχες Σχολές υπάρχουν σε όλες τις προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες. Με την ευκαιρία, θέλω να παραθέσω τις σκέψεις για το θέμα αυτό, ενός πολύ γνωστού ανθρώπου του Θεάτρου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και Γραμματέα της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, του φίλου Πάνου Σκουρολιάκου, που και ως καθηγητής είχε περάσει από την Σχολή Θεατρικών Σπουδών της πόλης μας.
Το κείμενό του έχει επί λέξει ως εξής:
«Υπερηφανευόμαστε σ’ αυτή τη χώρα για πολλά πράγματα. Ανάμεσά τους, η γέννηση του θεάτρου και η μεταλαμπάδευσή του στον δυτικό πολιτισμό.
Μείναμε όμως στις δάφνες του παρελθόντος, τουλάχιστον όσον αφορά τις σπουδές γύρω από το θέατρο. Αυτές έμειναν σε ένα επαρχιώτικο πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα. Οι θεατρικές σπουδές παρέχονται από σχολές που λειτουργούν με έναν ασαφή και χαλαρό κανονισμό του υπουργείου Πολιτισμού, ενώ τα πτυχία που παρέχουν είναι αδιαβάθμητα. Τελειώνοντας δηλαδή κάποιος μια σχολή θεάτρου παίρνει ένα πτυχίο που δεν αντιστοιχεί σε καμία βαθμίδα εκπαίδευσης.
Το ίδιο ισχύει και για τα ωδεία και για τις σχολές χορού (πλην της κρατικής ΚΣΟΤ) και τις κινηματογραφικές σχολές. Παντού στον κόσμο οι παραστατικές σπουδές παρέχονται από Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ακόμα και στο Αφγανιστάν, στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Εύγε τους! Στην Ελλάδα όμως όχι.
Το Δημόσιο λειτουργεί επισήμως δύο σχολές, πλάι στα κρατικά θέατρα (Εθνικό και ΚΘΒΕ). Υπάρχουν και τέσσερις πανεπιστημιακές σχολές Θεατρικών Σπουδών, κατά βάση θεωρητικές. Παρ’ όλα αυτά, όλες συμπεριέλαβαν το μάθημα της υποκριτικής στην ύλη τους. Όμως αυτό δεν φτάνει για να χαρακτηριστούν κάποιες σπουδές, ως σπουδές παραστατικών τεχνών.
Μόνον στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου υπάρχει η κατεύθυνση Υποκριτικής – Σκηνοθεσίας, αλλά και εκεί λειτουργεί στρεβλά. Δεν λαμβάνεται υπόψιν το ταλέντο του υποψηφίου φοιτητή (όπως στη Σχολή Καλών Τεχνών με τις εξετάσεις στο σχέδιο), αλλά ούτε και το πρόγραμμα των μαθημάτων οδηγεί στην οργάνωση ενός ηθοποιού ή σκηνοθέτη.
Γιατί όμως χρειαζόμαστε τις σπουδές αυτού του είδους σε ανώτατο, πανεπιστημιακό επίπεδο; Μπαίνει σε καλούπι το ταλέντο; Η απάντηση είναι πως το ταλέντο είναι απαραίτητο, αλλά το επίπεδο των σπουδών για κάποιον ηθοποιό, σκηνοθέτη, σκηνογράφο, χορευτή, χορογράφο κ.λπ., σε ανώτερο θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, δίνει δημιουργούς ολοκληρωμένους.
Προφανώς θα λειτουργούν και όλων των ειδών οι άλλες σχολές. Προφανώς θα πρέπει να αποκατασταθεί η διαβάθμισή τους. Προφανώς η πρόσβαση στη σκηνή είναι ελεύθερη.
Όμως η νέα σχολή Παραστατικών Τεχνών που ψηφίσθηκε στο πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας είναι ένα μεγάλο βήμα. Ήταν ένα αίτημα παλιό όλης της συντεχνίας του θεάτρου.
Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη!»
