Συνηθίζεται να ζητούν την διεξαγωγή debate (μετ’ επιτάσεως συχνά) όταν πρόκειται για εκλογική διαδικασία οι διεκδικητές για την θέση και λιγότερο ο έχων αυτή.
Στην περίπτωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου είδαμε το ανάποδο. Ο Πέτρος Τατούλης πέταξε εμφατικά το γάντι και ένας ένας οι υπόλοιποι υποψήφιοι Περιφερειάρχες το σηκώνουν. Θετική ανταπόκριση από τους κυρίους Νίκα και Μπουντρούκα (με σχετικές ανακοινώσεις) και υποθέτω ότι και οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα πράξουν το ίδιο σύντομα.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θα είναι όλοι εναντίον του και θα τον “χτυπάνε”, από διαφορετική αφετηρία και με επιχειρήματα ο καθένας, αλλά κακά τα ψέματα ο κ. Τατούλης θα είναι ο κύριος στόχος. Δείχνει όμως ότι δεν “μασάει” και δεν το βλέπει ως κίνηση με ρίσκο, ενώ αν μη τι άλλο φανερώνει η πρόσκληση-πρόκληση και ισχυρή πολιτική αυτοπεποίθηση, ιδιότητα βασικότατη για έναν ηγέτη. Άσχετα αν του “βγει” ή όχι νομίζω καταγράφεται στα υπέρ του.
Στο debate λοιπόν αυτό ο καθένας θα επιδιώξει να βγει νικητής και το πιθανότερο ο καθένας στην ερμηνεία του με το πέρας της συζήτησης θα θεωρεί εαυτόν νικητή. Ζητούμενο είναι θεωρώ νικητής να βγει ο Πελοποννήσιος, η ενημέρωση και η αλήθεια. Να ακούσουμε πέρα από καταγγελίες (που βεβαίως και χρειάζονται) τις προτάσεις και το πρόγραμμα του καθενός. Γιατί από καταγγελίες πάμε πολύ καλά. Η Πελοπόννησος όμως δεν θα οδηγηθεί σε ένα καλύτερο αύριο με καταγγελίες αλλά με προτάσεις που θα γίνουν πράξεις. Να ακούσουμε και τον ακριβή “οδικό άξονα” του πως θα γίνουν πράξεις. Να ακούσουμε λιγότερες αοριστίες και περισσότερες λεπτομέρειες.
Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα ότι ένα debate θα κρίνει την έκβαση των εκλογών. Το πιθανότερο όχι. Παίζει όμως ρόλο, πέρα από τα μαθηματικά των ποσοστών και σε κάτι λιγότερο μετρήσιμο αλλά σημαντικό για εκλογές και καριέρες. Στην επικοινωνιακή αποδοχή και αύρα των υποψηφίων.
Στις ΗΠΑ προ των προεδρικών εκλογών του 1960 πραγματοποιήθηκε debate μεταξύ των Κένεντυ και Νίξον. Όσοι το άκουσαν από το ραδιόφωνο είχαν την αίσθηση πως κέρδισε ο ρεμπουμπλικανός υποψήφιος. Όσοι το είδαν όμως από την τηλεόραση δήλωσαν σίγουροι για τον JFK. Ο Νίξον βλέπετε ίδρωνε και ξε-ίδρωνε, στεκόταν αμήχανα και φαινόταν πιο fake. O “Jack” από την άλλη ήταν τόσο cool όσο μόνο κάποιοι κινηματογραφικοί αστέρες της εποχής και γοήτευσε τους αμερικανούς ψηφοφόρους. Τελικά κέρδισε και τις εκλογές με πολύ μικρή διαφορά.
Κλείνω με την ελπίδα να πραγματοποιηθεί το debate και να μην μείνει σε επίπεδο μόνο προσκλήσεων. Επίσης πιστεύω θα ήταν χρήσιμο να είχαμε και ένα debate, αν οδηγηθούμε και σε δεύτερη Κυριακή μεταξύ των δύο διεκδικητών. Αναμένουμε…
Βασίλης Ζώης
