Η Εύη Τατούλη με άρθρο της στον “Ελεύθερο Τύπο του Σαββάτου” 23 Φεβρουαρίου 2019 δίνει μια έμμεση απάντηση στην επίθεση που δέχτηκε από την Εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Μαρία Σπυράκη. “Είμαι παρούσα και θα συνεχίσω να είμαι παρούσα. Πολιτικά, ιδεολογικά και παραταξιακά” δηλώνει η Εύη ξέροντας ότι οι φίλοι της την ακολουθούν και γνωρίζουν ότι το δίκαιο είναι με το μέρος της.
Λέει στο άρθρο της με τον τίτλο «Τα κόμματα δεν είναι ένα μαυσωλείο ταριχευμένων ιδεών» η Εύη Tατούλη:
«Ένα ολόκληρο τμήμα του σημερινού πολιτικού προσωπικού στην πατρίδα μας διακρίνεται για την άρνηση της προόδου, το μίσος για την νεωτερικότητα και τις πεσιμιστικές προβλέψεις. Οι δημοκρατίες όμως έχουν ασύλληπτες δυνάμεις επιβίωσης. Για τον απλούστατο λόγο ότι αψηφούν τις προβλέψεις. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν η σημερινή κρίση είναι σημάδι μόνο μιας κατάπτωσης, ή η αρχή μιας μεταμόρφωσης που αναδύεται με αργούς ρυθμούς. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να δηλώνουμε παρόντες. Να αντιστεκόμαστε στην βαρβαρότητα που συνοδεύει τέτοιες αλλαγές. Για να μπορέσουμε να δώσουμε μια συνέχεια στο παρελθόν, αλλάζοντάς του κατεύθυνση.
Ζούμε την μετάβαση σε μια μεταμνημονιακή εποχή, όπως ζήσαμε και την μεταπολίτευση. Βιώνουμε ένα Ελληνικό “θαύμα” ιλιγγιώδους χρέους, με αντίστοιχα υψηλή δομική ανεργία, μεταλλαγμένο συνδικαλισμό, αποσαθρωμένο και γραφειοκρατικό Δημόσιο, ένα κράτος ανίσχυρο και υπερτροφικό, με απαξιωμένες τόσο την αστική όσο και την πολιτική ελίτ, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα σε διάλυση, και τα νέα μυαλά να εξορίζονται από την χώρα. Την ίδια ακριβώς στιγμή που μετά από τρία μνημόνια, και χιλιάδες ψηφισμένες και επικυρωμένες με το αίμα των Ελλήνων νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, η εκτελεστική εξουσία αδυνατεί να ξεφύγει από τον κακό της εαυτό. Παρόλα αυτά η χώρα λειτουργεί. Απομυζώντας την υπεραξία των πολιτών της. Και αυτό γίνεται οριζόντια στο πολιτικό και κομματικό φάσμα. Υπό την προβιά της επίπλαστης ασφάλειας του κρατισμού.
Στην πολιτική η ταυτότητα των κομμάτων δεν είναι μια περίφραξη. Είναι ένα σημείο εκκίνησης. Δεν είναι ένα μαυσωλείο ταριχευμένων ιδεών και πολιτικών προσώπων. Είναι ένας χώρος αναδόμησης πολιτικών, ιδεολογιών και συστημάτων. Είναι ένα πεδίο στο οποίο οι ηγέτες εμπνέουν την καταπάτηση των συνηθειών. Την δημιουργία προτύπων που αλλάζουν την νοοτροπία. Την ανάδυση μοντέλων ευαίσθητης ισορροπίας ανάμεσα στα ιδιωτικά συμφέροντα και τις συλλογικές αξίες. Γιατί ως πολιτικοί οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά να μην τον αποδεχόμαστε όπως είναι.
Προσωπικά στην Αρκαδία εργάζομαι τα τελευταία χρόνια στη βάση των παραπάνω συλλογισμών. Είμαι παρούσα και θα συνεχίσω να είμαι παρούσα. Πολιτικά, ιδεολογικά και παραταξιακά.
Θα συνεχίσω να βρίσκομαι δίπλα στους συμπατριώτες μου. Να έχω την ίδια πολιτική ταυτότητα απαλλαγμένη και απελευθερωμένη από την ψευδαίσθηση των στελεχών ότι η εξουσία είναι παντοτινή. Και θα συνεχίσω να «ενοχλώ» με θετικό πρόσημο, ελπίδα και προοδευτική διάθεση.
Η χειρότερη συνωμοσία εις βάρος μου θα ήταν η αδιαφορία. Να μην προκαλώ δηλαδή στους άλλους ούτε αρκετή οργή, ούτε αρκετό θυμό για να δικαιολογώ την κακοβουλία τους. Δεν έχω άλλωστε περιθώρια επιλογής: η θα ριχτώ στη μάχη υπεράσπισης των συμφερόντων των συμπατριωτών μου, ή θα τους καταδικάσω σε υποτονική αντιπροσώπευση».
