Αποκαμωμένος με την άνιση μάχη της φωτιάς θέλω να ευχαριστήσω τα 20 περίπου παλικάρια-ήρωες που έμειναν, συντονιστήκαμε και ένα μέρος της Ραφήνας δεν κάηκε, αλλιώς θα θρηνούσαμε δεκάδες θύματα.
Συγκεκριμένα:
Ώρα 19.30: Οι καπνοί έχουν φθάσει στη Ραφήνα και από το βάθος η φωτιά σε πολλά μέτωπα πλησιάζει.
Ώρα 19.45: Δίνεται η εντολή εκκένωσης, πολλοί είναι μέσα στα σπίτια τους, ηλικιωμένοι, μητέρες με παιδιά, ζώα συντροφιάς. Οι “θαρραλέοι” που γελούσαν καπνίζοντας και έλεγαν “μη φοβάστε δε θα έρθει από εδώ, πως κάνετε έτσι” φεύγουν όπως όπως.
Περίπου 20.00: η φωτιά είναι στα 50-80 μέτρα σε ευθεία από το σπίτι μου, άνθρωποι φωνάζουν από τα μπαλκόνια, κατανόησα ότι μετά από πολλές κλήσεις τα πυροσβεστικά οχήματα δεν επαρκούν.
20.15: Σπίτια καίγονται, ακούμε εκρήξεις από φιάλες υγραερίου και αυτοκίνητα.
Στους δρόμους πανικός.
Από εκεί και μετά: 20 περίπου άνθρωποι είπαμε ότι θα κάνουμε ένα Γ (γωνία) για να μην καούν άνθρωποι. Άμεση οργάνωση, θυμήθηκα λίγα μαθήματα που είχα κάνει παλιά για κατάσβεση πυρκαγιών. Φτιάξαμε 4 ομάδες. Δεν έχω φωτογραφίες να δείξω, επιχειρούσαμε μέσα στα κάρβουνα, στο καυτό έδαφος, στη μειωμένη ορατότητα, στο ελάχιστο οξυγόνο.
Είπαμε ότι σήμερα η φωτιά σβήνει. Αστειεύτηκα και τους είπα: “Το Πάσχα δύσκολα ανοίγει η φωτιά, το καλοκαίρι δύσκολα σβήνει”. Μέσα από χαμόγελα βγάλαμε έξω τόσο κόσμο, μόνοι μας ΕΝΩΜΕΝΟΙ το καταφέραμε. Ένας εθελοντής είχε έρθει από Νέα Μάκρη να βοηθήσει…Θέλω να ευχαριστήσω αυτά τα παλικάρια που με τεράστια αυτοθυσία δεν υπολόγισαν τίποτα, δεν είπαν ούτε μια στιγμή “που είναι η πυροσβεστική”… δεν είπαμε τίποτα στον “κύριο” που πέρασε με τη μηχανή του και είπε “εσείς θα τους σώσετε;”…
Σήμερα εθελοντικά επιχειρήσαμε όλοι ΕΝΩΜΕΝΟΙ και τα καταφέραμε! Αυτό που θέλω να πω είναι να βοηθάμε όλοι μαζί για το καλύτερο…
Μου έλιωσαν οι σόλες από τα παπούτσια, αλλά το πάθος μου για βοήθεια σε όσους την χρειάζονται δε θα “λιώσει” ποτέ.
Ας θρηνήσουμε όσα θύματα λιγότερα γίνεται…
