Αδυναμίες διαπιστώνει ο ΣΕΒ στη «στρατηγική ανάπτυξης» που εκπόνησε η κυβέρνηση, αν και αναγνωρίζει ότι σηματοδοτεί μια πρόοδο σε σύγκριση με παλαιότερα σχέδια ανάπτυξης.
Στην πολυσέλιδη κριτική που αναπτύσσει ο ΣΕΒ, στο μηνιαίο δελτίο «Οικονομία & Επιχειρήσεις», επισημαίνει ότι το αναπτυξιακό σχέδιο ναι μεν αγγίζει σημαντικά θέματα για την οικονομία και τις επιχειρήσεις, αλλά για πολλά από αυτά είτε οι δράσεις που περιλαμβάνονται δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που υπάρχουν σε οικονομικά χρήσιμο χρόνο ή, σε άλλες περιπτώσεις, αυτές προτείνονται σε συνέχεια μιας αξιολόγησης της υφιστάμενης κατάστασης που είναι εξιδανικευμένη σε σχέση με την πραγματικότητα.
Ενδεικτικές τέτοιες περιπτώσεις εντοπίζει ο ΣΕΒ στο κεφάλαιο για το φορολογικό καθεστώς και τις εργασιακές σχέσεις, στις ενότητες που ασχολούνται με τη δημόσια διοίκηση, αλλά και στο κρίσιμο τρίπτυχο «περιβαλλοντική αδειοδότηση – αδειοδότηση – ελεγκτικοί μηχανισμοί».
Σε ό,τι αφορά το φορολογικό καθεστώς, το σχέδιο θέτει ως στόχους σταδιακή μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για την εργασία, καθώς και την καθιέρωση σταθερού φορολογικού καθεστώτος για την ενίσχυση των ξένων και των εγχώριων επενδύσεων. Η υποστήριξη και η τεκμηρίωση, όμως, του τρόπου υλοποίησης των στόχων αυτών με συγκεκριμένα μέτρα δεν προκύπτουν από το κείμενο. Κυρίως, ωστόσο, η προοπτική εκλογίκευσης των φορολογικών υπερβολών δεν αντιμετωπίζεται ως κρίσιμη και επείγουσα προϋπόθεση εδραίωσης της ανάπτυξης και της ανάκαμψης της αγοράς εργασίας. Θέση του ΣΕΒ είναι ότι ο μετασχηματισμός της παραγωγικής βάσης και η διασφάλιση της μακροχρόνιας δυναμικής της φορολογητέας ύλης και των δημοσίων εσόδων απαιτούν ορατή και φιλοεπενδυτική αλλαγή του μείγματος της φορολογικής πολιτικής.
Αναφορικά το κεφάλαιο των εργασιακών σχέσεων, το κείμενο περιλαμβάνει μια εντελώς εσφαλμένη αξιολόγηση για το είδος των παρεμβάσεων που τελικά ωφελούν τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους. Η αξιολόγηση αυτή συνοδεύεται με προτάσεις πολιτικής, που ήδη υλοποιούνται και δρομολογούν την επανάληψη της πορείας που είχε η αγορά εργασίας και τελικά η χώρα τις δεκαετίες πριν από την κρίση.
Σε ό,τι αφορά τον κατώτατο μισθό, ο ΣΕΒ επισημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταβολή δεν πρέπει να μεταφέρεται αυτόματα μέσω της υποχρεωτικής διαιτησίας και της επεκτασιμότητας σε όλη την οικονομία, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιάζουσες συνθήκες που επικρατούν στο επίπεδο της κάθε επιχείρησης. Από την άλλη, η ανάγκη επαναβιομηχάνισης της οικονομίας και αύξησης του μεριδίου της μεταποίησης στο 12% του ΑΕΠ μέχρι το 2020 παραμένει εκτός προτεραιότητας στο εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Οι προτάσεις αναβάθμισης της μεταποίησης παραμένουν ασαφείς και ανεπαρκείς, χωρίς στόχευση και ισχυρή πολιτική δέσμευση.
Οι αδυναμίες αυτές εντοπίζονται και στις ενότητες που ασχολούνται με τη δημόσια διοίκηση ειδικά όταν έχει απέναντί της μια επιχείρηση, τις δράσεις για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, τη βιώσιμη ανάπτυξη, τις ενεργειακές υποδομές, όπως και στα ζητήματα εξωστρέφειας και της νεοφυούς και καινοτόμου επιχειρηματικότητας.
