Παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης: Xωρίς την παρουσία του άλλου,
δεν μπορούμε να γίνουμε ο εαυτός μας, όπως αυτό καταδεικνύεται από τις εγκεφαλικές ατροφίες που παρουσιάζονται στις τομογραφίες των συναισθηματικά αποστερημένων παιδιών. Τα παιδιά χρειάζεται να αφομοιώσουν τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα, στον νου και στην καρδιά τους.
Μεταβολίζουν κάθε αστοχία ή καλώς νοούμενη υγιής στάση των γονέων ή του φροντιστή σε εσωτερικά νοητικά κουτάκια, κατασκευάζοντας Νοητικούς χάρτες με εκπληκτική ικανότητα και ταχύτητα (200.000 χιλιάδες νευρώνες ανά ώρα κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής), ως απάντηση του νευρικού συστήματος που προσαρμόζεται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.
Λειτουργούμε λοιπόν ως καθρέπτης, με βλέμμα που ακουμπά κάθε πτυχή της εσωτερικής ύπαρξης, των παιδιών. Η εσωτερίκευση λοιπόν αυτών των προτύπων, μεταφράζεται από τα παιδιά, ως τρόποι κατανόησης του εσωτερικού βιώματος τους, που οργανώνουν την εμπειρία τους.
Θαυμαστός και παράδοξος ο τρόπος νοηματοδότησης του εαυτού τους υπό το βλέμμα των γονέων.
ΑΙΘΟΥΣΑ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Σάββατο 24-2-2018 ώρα 18:00μ.μ.
Μια ανοιχτή εισήγηση που φιλοδοξεί,
να κάνει μια ακτινογραφία στο πλαίσιο
αναφοράς του τρόπου που δομείται μέσα από ένα βλέμμα,
ένα δυσδιάκριτο χαμόγελο, μια συνοφρύωση, μια συγκίνηση, μια υπερευαισθησία στο παραμικρό σημάδι, μια ύπαρξη γεμάτη από ζωή ή από μοναξιά.
Μη ξεχνούμε,
να μη παραμελήσουμε την σκέψη,
πως ένα βλέμμα ακόμη και κοινωνικό
γίνεται δεσμοφύλακας που τακτοποιεί το μέλλον
μιας ύπαρξης σε προκατασκευασμένα καλούπια.
Ο χαρακτηρισμός από ένα βλέμμα
δύναται να γίνει, μέσα στις σχέσεις
το κελί της ταυτότητας μας
