Είναι 8 η ώρα το πρωί, Κυριακή. Κοιμάμαι ήσυχα, μετά την κούραση της εβδομάδας που πέρασε. Διπλά μου η ομορφότερη και γλυκύτερη γυναίκα του κόσμου το ίδιο.
Ξαφνικά από μέσα ακούγεται: «Κλινγκ, κλανγκ, κλινγκ, κλανγκ…» και συνεχίζει…. πάει ο ύπνος. «Βρε γυναίκα, δεν τους τά ’πες για τις τάπες;». Και προτού προλάβει να μου απαντήσει η ομορφότερη κ.λπ. κ.λπ., αρχίζει και ο καυγάς μεταξύ των παιδιών: «Είναι δική μου, την κέρδισα!», «Όχι, δεν είναι δίκαιο, δεν παίζαμε κανονικά, ήταν ψεύτικο!», «Ναι αλλά είναι ο Picachou, που είναι άμπαλος».
Κάπως έτσι γεμίζουν εδώ και κάποιες εβδομάδες οι ελεύθερες στιγμές των παιδιών, στο διάλειμμα στο σχολείο, στο σπίτι τα απογεύματα ή οπουδήποτε αλλού σε οποιαδήποτε στιγμή. Τρέλα. Οι γονείς σε απόγνωση, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. «Το παιδί μου θα εθιστεί στον τζόγο». «Αγάπη μου, αν έχεις τόσες λίγες τάπες, μην τις ποντάρεις όλες, παίζε προσεκτικά». «Πού να βρω να του πάρω κι άλλες;». Παίρνουμε τα σχολείο τηλέφωνο «Απαγορέψτε τις – τι σόϊ σχολείο είστε;». «Βάλτε ανιχνευτές μετάλλου στην είσοδο!» «Βάλτε ένα τεράστιο μαγνήτη που να τους τις αφαιρεί από τις τσέπες». Γονείς, ψυχραιμία!
Oι τάπες είναι μια σωματική δραστηριότητα -όχι video game- που αναπτύσσει κάποιες δεξιότητες όπως ο συντονισμός βλέμματος και κίνησης. Κι έτσι, με τις ποικίλες αντιδράσεις όλων εμάς των γονιών, οι αθώες ταπίτσες, 2×3 εκ, διευρύνουν την επιρροή τους δυσανάλογα και από ένα απλό, περαστικό fad, όπως τόσα άλλα, γίνονται αντικείμενο πάθους και για εμάς.
Επειδή όμως έχουμε και σοβαρότερα θέματα να μας απασχολήσουν, προτείνω μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση του θέματος, με έμφαση στην πλήρη αδιαφορία, για όλους τους παρακάτω λόγους: – Τα παιδιά πάντα περνάνε φάσεις μανίας με κάτι (βόλους, άλμπουμ ποδοσφαιριστών, γλυκά ματάκια κ.λπ. κ.λπ.), οι οποίες άμα το σκεφτείτε ενίοτε έχουν και μια διάσταση εμπορική ή τζόγου. – Τουλάχιστον οι τάπες είναι μια πραγματική σωματική δραστηριότητα που αναπτύσσει και κάποιες δεξιότητες (συντονισμός βλέμματος και κίνησης, εκτίμηση κατεύθυνσης και δύναμης ρίψης της τάπας κ.λπ.). – Παίζεται σε τρεις διαστάσεις με χειροπιαστά αντικείμενα (δηλαδή δεν είναι ηλεκτρονικό). – Είναι ακίνδυνες (εκτός από το ψυχικό obsession!) – Είναι το τέλειο και εύκολο εργαλείο εκβιασμού (για παράδειγμα, «αν δεν πλύνεις τα δόντια σου, τέρμα οι τάπες»). – Και αν τα πράγματα στην Ελλάδα εξακολουθήσουν να χειροτερεύουν, μπορούν να γίνουν και το καινούργιο μας εθνικό νόμισμα (από το «ταπί») και το παιδί σας να είναι ξαφνικά πλούσιο.
Γι’ αυτό, λίγο ηρεμία. Μπόρα είναι, θα περάσει! Εξάλλου, στην Ισπανία, μια μεγάλη, σοβαρή και όχι πλήρως χρεωκοπημένη ευρωπαϊκή χώρα, είχαν τη διορατικότητα να ανάγουν τις τάπες σε εθνικό σπορ, δημιουργώντας μάλιστα εξειδικευμένους χώρους για το άθλημα, τα λεγόμενα Tapas Bars! Το μόνο ζήτημα στο μεταξύ για τον καθένα από εμάς είναι η οικονομική αντιμετώπιση του θέματος. Προσωπικά συμφέρει τον καθένα μας να μην τους αγοράζουμε τάπες – αλλά αν ακολουθήσουμε όλοι αυτήν τη στρατηγική, υπάρχει το ρίσκο να δημιουργηθεί έλλειμμα στην αγορά κι έτσι να ανέβει και να διαιωνιστεί η αξία των υφισταμένων ταπών.
Αντιθέτως, αν τους αγοράζουμε όλοι τόσες τάπες που να γίνει μια πλήρης και καθολική υποτίμηση και καθίζηση της αξίας τους, θα επέλθει και πιο γρήγορα το τέλος τους. Είναι το κλασικό Prisoner’s Dilemma. Αλλά επειδή αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα του game theory, προτείνω να τεθεί σε κάποιον με διεθνή εμπειρία στη θεωρία των παιγνίων, για να μας συμβουλεύσει (για παράδειγμα, στον γνωστό συγγραφέα του έργου «Πώς να χάσετε 90 δισεκατομμύρια τάπες σε 6 μήνες»).
(κείμενο του Μάρκου Κομονδούρου, γραμματέας του Συλλόγου Γονέων της Σχολής ΧΙΛΛ, προτείνει ψύχραιμη αντιμετώπιση, με χιούμορ!)
