Οι πόλεις που τιμούν τους δημιουργούς που τις αγάπησαν και τις ανέδειξαν είναι εκείνες που στεριώνουν μαζί τους στη μνήμη της Ιστορίας.
Ένα εξαιρετικό τέλος για τις εκδηλώσεις της «Ναυτικής Ναυπλιάδας» επέλεξαν οι άνθρωποι του «Παλαμήδη» και του Ναυπλίου τονίζοντας τη χαρά, την αγάπη και τον έρωτα για τον άνθρωπο και την πόλη. Με την «Ιππολύτη» του Θ. Κωστούρου, έργο του 1963, σε μια εξαιρετική επιμέλεια από την Γιάννα Βασιλείου και παρουσίαση που καθήλωσε το κοινό από την ίδια και την Ελπίδα Κομνιανού, τιμήθηκε το όνομα και το έργο του λογοτέχνη και ποιητή.
Του «άξιου συνεχιστή και λαμπαδηδρόμου του Αναπλιώτικου πνεύματος, του μελωδικού τυμπανιστή, στο χορό των Μουσών», όπως έγραφε ο αείμνηστος Ν.Βέης. Είχαν προηγηθεί οι παραδοσιακοί χοροί από το ΠΛΙ και συμπληρώθηκαν από τις καντάδες των Ζακυνθηνών που απλώθηκαν στην πόλη και αντήχησαν στα παραθύρια των σπιτιών. Η κόρη τ’Αναπλιού, η Ιππολύτη, αντάμωσε ξανά τον Παλαμήδη ετούτη την όμορφη βραδιά της φαντασίας, της χαράς και του έρωτα.
Υ.Γ. Τι ειρωνία, λέγαμε στην παρέα, τη στιγμή που καίγεται ολόκληρη η Ζάκυνθος, εμείς ν’ακούμε ζακυνθινές καντάδες! Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μας αποκούμπι και η δύναμη αντίστασης στη βαρβαρότητα της καταστροφής που ζει μόνιμα πια η χώρα μας. Ίσως…
Γιώργος Κόνδης
