Φτάνουν 210 δευτερόλεπτα ευφάνταστης σκηνοθεσίας για να γεμίσεις αισιοδοξία.
Είμαστε στο Ναύπλιο κι ένα αγχωμένο κορίτσι ξεχνάει το φουλάρι του σε ένα από τα γραφικά στενά της πόλης Ο πρωταγωνιστής μας ευγενέστατος, παρότι έχει ένα ενοχλητικότατο κρύωμα που του έχει στερήσει τη φωνή, θα την «κυνηγήσει» σε όλα τα σοκάκια και τους πεζόδρομους για να της το δώσει…
Στο κλιπ των Λαβέλ Φα, ενός πολύ φρέσκου ντούετου που κινείται σε εντεχνοροκ μονοπάτια, η αφοπλιστική απλότητα του βίντεο μας έκανε να νιώθουμε ότι παρακολουθούμε ένα αστικό παραμύθι. Μας τσίγκλισε λίγο τη ρομαντική πλευρά του εαυτού μας και λυγίσαμε από την ομορφιά κυρίες και κύριοι!
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Χαντζή (βραβευμένος στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας) σε συνδυασμό με την παρουσία του Μιχάλη Οικονόμου (βραβείο Χορν 2010) και της Ειρήνης Φαναριώτη (γνωστή από τις παραστάσεις στο Θέατρο του Νέο Κόσμου) έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω που σε κάνει να κολλάς με κάποια βίντεοκλιπ. Δες και μόνος σου για να καταλάβεις.
Πώς όμως φθάσαμε στο τέλος αυτού του «αστικού παραμυθιού» το παλικάρι να μιλάει στη νοηματική με την κοπελιά; Τι είχε άραγε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης για αυτό το όμορφο twist; Ζητήσαμε, λοιπόν, από τον Αλέξανδρο Χαντζή να μας πει δυο λόγια για το πώς κατέληξε σε αυτήν την ιδέα.
«Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, ή πιο συγκεκριμένα τέλος καλοκαιριού, λόγω μιας ευαισθησίας στις φωνητικές χορδές μου αλλά κυρίως λόγω ποτών, παγωμένων μπιρών, τραγουδιών και δυνατών ουρλιαχτών στα κλαμπς (συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά), έρχεται η μέρα που δεν μπορώ να μιλήσω. Η φωνή μου κλείνει εντελώς και μέσα στο κατακαλόκαιρο πίνω ζεστούς καφέδες και ποτά χωρίς παγάκια. Εκείνες λοιπόν τις ημέρες για να μιλήσω πρέπει να ψιθυρίσω στο αυτί κάποιου, που γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο αν πρέπει να συννενοηθώ στο τηλέφωνο ή αν βρω κάποιον τυχαία στο δρόμο. Μία από αυτές τις ημέρες λοιπόν, περπατούσα στον δρόμο κοντά στα Άνω Ιλίσια, όταν συνάντησα μια κυρία με ένα μπλοκ που φαινόταν πως μάζευε υπογραφές και χρήματα για κάποιον σκοπό. Κοντοστάθηκα, κοίταξα στο χαρτί που έτεινε προς το μέρος μου και είδα πως η συγκεκριμένη κυρία μάζευε χρήματα για έναν σύλλογο κωφαλάλων. Προφανώς ήταν και η ίδια κωφάλαλη. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν και πόσα χρήματα μπορεί να έδωσα. Θυμάμαι όμως πως στο τέλος, αφού κανείς μας δεν μπορούσε να μιλήσει, ανταλλάξαμε ένα μεγάλο χαμόγελο.
Από τότε λοιπόν πάντα όταν κλείνει η φωνή μου σκέφτομαι -πέρα από την προφανή σκέψη προς τους κωφαλάλους και την μονιμότητα της κατάστασης- πως θα ήταν μια επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων που θα έπρεπε να μιλήσουν οπωσδήποτε για κάποιον λόγο αλλά δεν θα μπορούσαν, κάτι σαν άσκηση σεναρίου. Πιο συγκεκριμένα ενός κωφαλάλου, που συνοδεύεται από την φράση «για πάντα», και ενός ανθρώπου με κλειστή φωνή, που συνοδεύεται από την φράση «για κάποιες ώρες». Όταν λοιπόν οι Λαβέλ Φα μου έδωσαν τα βασικά συστατικά (το κλιπ να γυριστεί στο Ναύπλιο και να περιέχει ένα ζευγάρι που θα τριγυρίζει στην πόλη) για να φτιάξω το δικό μου σενάριο, μια τέτοια ιστορία ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Ε, μετά ένα ξεχασμένο φουλάρι έφτανε για να βρει αυτή η ιστορία την αφορμή της και να ξετυλιχτεί στα στενά του Ναυπλίου, παράλληλα με το τραγούδι των Λαβέλ Φα»
Πηγή: ratpack.gr
