1985. Λίγο πριν το πτυχίο. Ο Μητσοτάκης μόλις είχε αλλάξει την ηγεσία της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.. Βρεθήκαμε στο γραφείο του, συμπεριφερόμενος ως σε ισότιμους συνομιλητές, ΔΑΠίτες από όλες τις πόλεις που είχαν πανεπιστήμια με μαζεμένες υπογραφές για να του ζητήσουμε να αλλάξει την απόφασή του.
Μας είχαν υποδείξει ότι δεν είναι δεοντολογικό να ακουμπήσουμε τις υπογραφές στο τραπέζι διότι ήδη το γνώριζε.
Ο Μητσοτάκης μας είπε ότι τις αποφάσεις τις παίρνει ο Πρόεδρος του κόμματος. Μας είπε ότι έχει εμπιστοσύνη σε όλους και μας θέλει μαζί του. Μας ζήτησε να του προτείνουμε εμείς με ποιόν τρόπο θα είμαστε όλοι μαζί στη συνέχεια και τη διαδρομή της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.
Τότε δεν ήμασταν ώριμοι και έτοιμοι να το και να τον καταλάβουμε. Τη σημασία του ‘’όλοι μαζί’’. Είτε από το βάρος των υπογραφών των ΔΑΠιτών συμφοιτητών μας (εμένα μου τις είχε εγχειρίσει και εμπιστευθεί η ηγετική μορφή της ΔΑΠ στο Α.Π.Θ.. ο συμμαχητής και συνάδελφος Σταύρος Πεντέας) είτε από τη μαχητική μας διάθεση που είχε διαμορφωθεί στα αμφιθέατρα απέναντι στην αριστερή κυριαρχία και τρομοκρατία της εποχής.
Το ότι, κάποιοι από εμάς τουλάχιστον, καταλάβαμε στην πορεία της προσωπικής, πολιτικής και κοινωνικής μας διαδρομής κάποια χρόνια αργότερα τις ‘’ανοιχτές πόρτες’’ ήταν ένα μάθημα ζωής από τον Μητσοτάκη, έστω κι αν τότε μείναμε πολιτικά στον ‘’πάγο’’.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι παράδειγμα ζωής με τη ζωή του ολιστικά. Και φυσικά δεν είχε ούτε έχει ανάγκη συνηγορίας. Απλά σε τέτοιες ώρες υπάρχει η δική μας ανάγκη καταγραφής της όποιας εμπειρίας μας άφησε η επαφή μαζί του.
Είθε ο Θεός να τον αναπαύσει.
