Ανοικτή επιστολή του Αντώνη Λυμπέρη «Την Κυριακή δεν ψηφίζουμε κόμματα ούτε φίλους. Ψηφίζουμε περιφερειάρχη για την επόμενη πενταετία τον Πέτρο Τατούλη»

Αφού ευχαριστήσω τους Αργολιδείς συμπατριώτες μου που με τίμησαν με τον σταυρό τους, θέλω να απευθυνθώ σε όλους, είτε ψήφισαν Πέτρο Τατούλη την πρώτη Κυριακή είτε ψήφισαν κάποιον άλλο συνδυασμό.

Ξέρω πολύ καλά ότι κάποιοι είχατε υποχρεώσεις, φιλίες, το κομματικό σας
πρόσταγμα.
Την Κυριακή 15 Οκτωβρίου όμως είναι μια άλλη μέρα. Θα πάμε στην κάλπη να ψηφίσουμε όχι απλά ποιον θέλουμε να μας κυβερνήσει αλλά με ποιον τρόπο θέλουμε να κυβερνηθούμε.
Ο Πέτρος Τατούλης, είναι ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός που τον γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά. Είχε ανοικτή την πόρτα του γραφείου του για όλους από τότε που πολιτεύτηκε για πρώτη φορά .

Ποτέ δεν κοίταξε τι κόμμα είχε ψηφίσει ή ποιον είχε στηρίξει αυτός που ήταν απέναντί του. Έκανε σημαντικά έργα. Σε πολλές συσκέψεις με τις υπηρεσίες, μου έκανε πάντα εντύπωση πόσο καλά ήξερε το κάθε έργο, ακόμη και τις τεχνικές του λεπτομέρειες. Όλοι τον αντιμετώπιζαν πάντα με σεβασμό. Όποιος πρωθυπουργός κι αν πέρασε από την χώρα. Οι υπουργοί, τα στελέχη. Ακόμη κι αυτοί που συγκρούστηκε μαζί τους. Είναι ένας πολιτικός ανοικτός, προοδευτικός και δημοκράτης.

Μέσα από την δική του παράταξη αναδείχθηκαν βουλευτές, σημαίνοντα πρόσωπα και σήμερα αυτοδιοικητικοί παράγοντες που απασχολούν χρόνια την αγάπη του κόσμου.
Με απλά λόγια. Ο Πέτρος Τατούλης είναι η πιο ισχυρή πολιτική μονάδα στην Πελοπόννησο και αυτό φάνηκε στην πρώτη Κυριακή και το 32% που πήρε η Νέα Πελοπόννησος μόνο από τον κόσμο, χωρίς την στήριξη κανενός φορέα.

Εμείς λοιπόν τι θέλουμε ισχυρό κυβερνήτη που θα έχει την πόρτα του ανοικτή για όλους και θα είναι πάνω από τα προβλήματα ή ένα πρόσωπο που μας το «πλάσαραν» μόλις χτες, αγνώστου προέλευσης και περίεργης επιχειρηματικής διαδρομής; Έχουμε άλλον χρόνο να χάσουμε; Μπορεί να πάει και η επόμενη πενταετία χαμένη; Η εικόνα είναι καθαρή από σήμερα.

Όλοι οι πολίτες της Αργολίδας πρέπει να πάμε με Πέτρο Τατούλη. Αλλιώς μετά από λίγο θα καταλάβουμε ότι θα ζήσουμε άλλα πέντε χρόνια μοναξιάς και εγκατάλειψης. Αλλά θα είναι αργά.