Ο Απρίλιος του 1941 ήταν ένας μαρτυρικός μήνας για την Ελλάδα. Μέσα στα πολλά παράξενα που συνέβησαν τότε, περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι δυο Ναυπλιώτες έλαβαν το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Παιδείας σε δυο διαφορετικές Κυβερνήσεις, οι οποίες δυστυχώς συνυπήρχαν.
Απρίλιος 1941. Η Ελλάδα έχει πόλεμο με την Ιταλία. Η Αγγλία μας στέλνει ενισχύσεις. Οι ενισχύσεις ήταν λιγότερες από αυτές που έπρεπε να είχαν φθάσει εδώ. Η Γερμανία το θεώρησε πρόθεση και μας κύρηξε τον πόλεμο. Ο κύριος όγκος του Ελληνικού στρατού ήταν στην Αλβανία. Οι δυνατότητες του ελιγμών και μετακινήσεων ελάχιστες (με τα πόδια πήγε εκεί ο στρατός, με τα πόδια γύρισε!!!).
Η Ελλάδα από το 1935 είχε ξανά Βασιλιά και από το 1936 είχε δικτατορία. Δικτατορία μεν, αγγλόφιλη δε. Ο Μεταξάς είχε πεθάνει τον Γενάρη του 1941. Ο Βασιλιάς έδωσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης σε έναν μάλλον υπηρεσιακό παράγοντα τον Αλ. Κορυζή, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Το καθεστώς της δικτατορίας διατηρήθηκε… με υπηρεσιακό δικτάτορα. (Εννοείται πως όλες οι αλλαγές έγιναν με την σύμφωνη γνώμη των Άγγλων).
Με την κήρυξη του πολέμου από τους Γερμανούς, οι φρουρές των οχυρών της «γραμμής Μεταξά» αντιστάθηκαν μέχρι τέλους των πυρομαχικών τους. Αυτό το ξέρουμε από την ιστορία… αποσιωπούμε όμως ότι οι δυνάμεις μας στην κεντρική Μακεδονία παρέδοσαν την περιοχή αμαχητί. Η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε χωρίς να πέσει σφαίρα.
Τότε ο Κορυζής, που ήταν άνθρωπος με φιλότιμο, βλέποντας ότι δεν τον ακούγαν οι Άγγλοι, ούτε ο Βασιλιάς, ούτε ο Αρχιστράτηγος Παπάγος, αυτοκτόνησε.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος, τότε, με την μισή χώρα υπό κατοχήν πλέον, όρκισε μια νέα Κυβέρνηση, χωρίς άρση του καθεστώτος της δικτατορίας. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Εμμανουήλ Τσουδερός, στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας και αυτός, αλλά γνωστών δημοκρατικών φρονημάτων.
Ταυτόχρονα γινόταν ορκομωσία Κυβέρνησης και φτιάξιμο της βαλίτσας για να φύγουν από την Ελλάδα. Η έκπληξη στη σύνθεση της Κυβέρνησης Τσουδερού ήταν η ανάθεση του Υπουργείου Παιδείας σε ένα πρόσωπο εκτός πολιτικής, άγνωστο μέχρι τότε. Στον καθηγητή μέσης Εκπαίδευσης, Φυσικό, Ευάγγελο Σέκερη. Ναυπλιώτης. Αλλά είχε και μακρινή συγγένεια με τον Τσουδερό και –ίσως το βασικότερο- στις τελευταίες προδικτατορικές εκλογές το Τολό ( της Ναυπλίας) καταμετρήθηκε στο νομό …Ρεθύμνης (!!!!) λόγω της καταγωγής των κατοίκων του (πρόσφυγες από το 1821). Και χάρις στον αγώνα του Σέκερη, το χωριό πήγε «μονοκούκι» στον Τσουδερό, που ήταν υποψήφιος Ρεθύμνης με τους βενιζελικούς.
Η Κυβέρνηση στάθμευσε για λίγο στην Κρήτη και μετά πήγε στην Αίγυπτο. Έπεσε μετά από τα «κινήματα», που έλαβαν χώρα εκεί κάτω. Ο Σέκερης παρέμεινε υπουργός στην Αίγυπτο μέχρι το 1943. Συνέχισε την καριέρα του εκτός πολιτικής έχοντας συνέχεια επιτελικές θέσεις στο Υπουργείο Παιδείας. Τα παιδιά του διακρίθηκαν στην δημόσια ζωή… ναύαρχος ο ένας, πρεσβευτής ο άλλος, κορυφαίος βιοχημικός ο τρίτος. Απόγονοι υπάρχουν ακόμη στην πόλη μας.
Μετά την έξοδο του Βασιλιά και της Κυβέρνησης για Αίγυπτο, στην Αθήνα έμεινε ένα κενό εξουσίας. Οι στρατηγοί διοικητές του μετώπου, με την πρόφαση ότι δεν είχαν σαφείς διαταγές υπέγραψαν την παράδοση και αφοπλισμό του στρατού. Οι Γερμανοί τους έβαλαν να σχηματίσουν Κυβέρνηση, έτσι σχηματίστηκε το πρώτο σχήμα δοσιλόγων, υπό τον Τσολάκογλου. Αντιπρόεδρο αυτής της Κυβέρνησης όρισαν τον Ναυπλιώτη καθηγητή Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Ήταν και γερμανόφιλος και φιλοναζιστής. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι το έκανε γιατί πίστευε πως οι Γερμανοί θα νικούσαν και «έπρεπε να είμαστε από την σωστή πλευρά της ιστορίας» (που λένε και σήμερα κάποιες ψυχές). Εκτός από την Αντιπροεδρία πήρε και τα υπουργεία Παιδείας και Εθνικής Προνοίας.
Μετά τον πόλεμο κανένας Ναυπλιώτης ή Αργείτης δεν έλεγε πως τον ήξερε αυτόν τον κύριο… Όμως ντοκουμέντα, που έχουν έρθει τελευταία στο φως, αποδεικνύουν ότι προπολεμικά, πολλές φορές είχε ενδιαφερθεί για την περιοχή μας. Φαίνεται (από δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο) ότι ενίσχυσε το «Λαϊκό Ιατρείο», που λειτούργησε προπολεμικά στο Άργος. Ασχολήθηκε με την τοποθέτηση του αγάλματος του Καποδίστρια στο Ναύπλιο (ήταν και ομιλητής στα εγκαίνια!!!) και πρότεινε με δημόσια παρέμβαση (το 1938) τις αναστηλώσεις στο Παλαμήδι και την αξιοποίηση του φρουρίου για τουριστικούς λόγους (από τότε!!!).
Ο Λογοθετόπουλος διαδέχθηκε τον Τσολάκογλου στην κεφαλή της δοσιλογικής κυβέρνησης, παρέμεινε πρωθυπουργός τέσσερις μήνες, βρέθηκε αντιμέτωπος με κολοσσιαίο κίνημα εθνικής αντίστασης (μαζικές διαδηλώσεις στις πόλεις και αντάρτικο στα βουνά), στο τέλος οι κατακτητές τον αντικατέστησαν με τον Ιωάννη Ράλλη. Με την Απελευθέρωση την κοπάνησε μαζί με τους Γερμανούς, τον συνέλαβαν το 45 οι Αμερικάνοι και μας τον έστειλαν πίσω. Καταδικάστηκε, έκατσε μέσα έξι χρόνια και τελικά πέθανε, έξω από την φυλακή, στον Άλιμο (όπου ήταν ο διοκτήτης των μισών περίπου οικοπέδων της συνοικίας).
