«Τα άχνα φώτα της Μάρφα» του Νίκου Τσιπόκα από τις εκδόσεις Κέδρος

Πώς να περιγράψεις το αλλόκοτο, τις συμπτώσεις, τη σημασία των αντικειμένων στις πιο κρίσιμες στιγμές;

Σκηνές σινεμά, είκοσι μία μικρού μήκους ταινίες, ένα αφηγηματικό installation με καταιγιστική δράση, με μια γλώσσα που σε κάνει να θες να ρισκάρεις, να σταματήσεις να μετράς, να κατεβάζεις app, να προσπαθήσεις να της μιλήσεις τελικά.
Οι στιγμές αλλάζουν όταν βουτάμε μέσα τους.

21 αυτοτελείς μυθιστορηματικές ιστορίες, ανάμεσά τους και η ομώνυμη με τον τίτλο της συλλογής. Τολμώ να πω ότι η αμεσότητα της γραφής του με έκανε να αισθανθώ στην αρχή αμήχανα, στη συνέχεια όμως δεν ήθελα να τελειώσει.

Όταν κατάλαβα ότι το εννοεί, σχεδόν με ένα παιδικό τρόπο, να πειράξει κάτι μέσα μου, εκτίμησα το “θράσος” αυτής της άνεσης. Όλες τις ιστορίες τις διατρυπά ένα βέλος από χέρι αγωνιστικό και μια καρδιά γεμάτη αλτρουισμό.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

«Γίνεται ν’ αφήνεις συναισθήματα από μισοτελειωμένα βιβλία πριν σε πάρει ο ύπνος και να τα ξαναβρίσκεις την επόμενη;»
Συνέντευξη στο CleverNews, 09/11/2021

21 αυτοτελείς μυθιστορηματικές ιστορίες, ανάμεσά τους και η ομώνυμη με τον τίτλο της συλλογής. Τολμώ να πω ότι η αμεσότητα της γραφής του με έκανε να αισθανθώ στην αρχή αμήχανα, στη συνέχεια όμως δεν ήθελα να τελειώσει.
TheBook, 08/11/2021

«Τα φώτα της Μάρφα» με γράπωσαν από τον λαιμό, με άρχισαν στα χαστούκια με τις ιστορίες τους –επιτέλους, λίγη πρωτοτυπία στην ελληνική λογοτεχνία, διάολε!–, με άρπαξαν κεφαλοκλείδωμα με την άγρια τρυφερότητά τους και τα λάτρεψα για την ανάπτυξή τους, τις ιδέες, τους ήρωες, και την αμεσότητά τους. Κατάφεραν να με κάνουν να μην τα αφήνω από τα χέρια μου, διαπιστώνοντας σαν ολοκλήρωσα το βιβλίο πως δεν χόρτασα και πως απέκτησα έναν ακόμη αγαπημένο Έλληνα συγγραφέα. Διάβασα για χωρισμούς και ανοιχτές πληγές, για μυστικά που αφορούν σε νεκρούς και ζωντανούς, για εφιάλτες από εκείνους που δεν ξεφεύγεις ξυπνώντας, για στρες και χαλάρωση, άγκυρες και μαξιλάρια, για απινιδωτές και πασχαλίτσες και ταύρους, φυλακές, κανέλα, θάλασσες, ζωή, lego, τούνελ και silver alert.
Γιώργος Τζιτζικάκης, literature, 26/09/2021

Συνέντευξη του Νίκου Τσιπόκα στη Μαίρη Τσιλίκη 
beauty days with a book, 03/08/2021

Το στυλ των διηγημάτων του φαίνεται ελαφρώς αυτοβιογραφικό, αλλά ταυτόχρονα και μυθιστορηματικό. Οι διαφορετικές εμπειρίες των πρωταγωνιστών –όπως γήτεμα ταύρων ή καρδιακό επεισόδιο- φαίνεται να πηγάζουν από συναισθηματικές εμπειρίες του συγγραφέα. Πολλές από τις ιστορίες που εκτυλίσσονται στο εξωτερικό δείχνουν πως ο συγγραφέας γνωρίζει κάμποσα από αυτά τα μέρη από πρώτο χέρι. Ο λόγος του είναι απλός και κατανοητός – σα να σχεδιάστηκε για να αναγνωστεί με ρεκόρ ταχύτητας. Παραμένει όμως αρκετά ενδιαφέρων ώστε να είναι δυνατό να διαβαστεί ξανά και ξανά.
Νάνσυ Παναγουλοπούλου, MaxMag, 20/07/2021

Ο Νίκος Τσιπόκας διαθέτει υψηλές αφηγηματικές ικανότητες, στήνει μαγευτικά μέσα στην αγριότητά τους κινηματογραφικά πλάνα, διακινώντας με μαστοριά πολλές δευτερογενείς αφηγήσεις, υιοθετεί ένα συγκρατημένο παρωδιακό τόνο, που δεν καταλήγει ποτέ στην υπερβολική χαλάρωση, και γράφει με μια εξαιρετικά ακριβή και συνάμα σκληρή γλώσσα, καταφέρνοντας να αποδεσμεύσει και μια συναρπαστική πλοκή, η οποία δεν αντλεί την έμπνευσή της τόσο από τα αφηγηματικά γεγονότα όσο από τις περίπλοκες σχέσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα στους χαρακτήρες. Η γραφή του Νίκου Τσιπόκα  είναι πολύ στρωτή, τρομερά οξυδερκής και γεμάτη αιχμές. Τα είκοσι ένα διηγήματα στο βιβλίο του Νίκου Τσιπόκα είναι ένας ελεγειακός ύμνος στην ομορφιά της ζωής, της φιλίας και του εθελοντισμού και ένας πολυπλόκαμος στοχασμός, για την πενιχρότητα και την ισχνότητα του σύγχρονου βίου.
Κώστας Τραχανάς, bonsai stories, 16/07/2021