“Εξελίξεις και εμμονές”… άρθρο της Ευγενίας Γραικιώτου – Σταυροπούλου

Με το πέρασμα του χρόνου, παράλληλα, προχωράμε και εμείς οι άνθρωποι.

Φεύγουμε μαζί με τον χρόνο, όπως και με όλο τον οργανικό και ανόργανο κόσμο και πηγαίνουμε προς νέους ανοδικούς και επεκτατικούς ορίζοντες (χρονολογικά).

Εκεί αντιμετωπίζουμε κάποιες άλλες συνθήκες ζωής. Ναι, στο πιο πέρα περπάτημα μας, στην οποιαδήποτε κίνησή μας, προς τις καινούργιες κατευθύνσεις ανακαλύπτουμε διαφορετικούς από τους προηγούμενους τρόπους επιβίωσης. Η μετακίνηση της
υποστάσεως συνεπάγεται με νέα μέτρα επικοινωνίας, προσφοράς, βελτίωσης ή επανόρθωσης των περασμένων βιωμάτων.

Τα πάντα γύρω μας, σαφώς και κατηγορηματικώς μεταβάλλονται, εξελίσσονται, διαφοροποιούνται. Με την σίγουρη λοιπόν και δεδομένη μεταβολή των πλαισίων της υπάρξεώς μας, αναπόφευκτα υποκείμεθα (κι εμείς οι άνθρωποι) στην αυτή, μοιραία κατάληξη, είμαστε βλέπετε οι πρώτοι και οι άμεσοι λήπτες και δέκτες των παντός είδους φυσικών μετατροπών. Επομένως με βαθιά επίγνωση της επερχόμενης νέας τάξης των πραγμάτων, υποχρεωνόμαστε να αλλάξουμε το παλιό ταμπλό του εαυτού μας. Να ανανεωθούμε, καλλιεργώντας το.

Είναι μας, εσωτερικά και εξωραΐζοντας το, εξωτερικά, έτσι να επέλθει ή εναρμονίσει με το καινούργιο περιβάλλον, να υπάρχει n απόλυτη συμφωνία με κάθε νέο στάδιο αλλαγής ώστε να μπορούμε να υποτασσόμαστε ή να υπεκφεύγουμε ανάλογα με τις εκάστοτε επιδράσεις ευμενείς ή δυσμενείς, αντίστοιχα.

Συναντάται όμως και η αντίπερα όχθη. Η εξέλιξη αντιπαρατάσσεται με την εμμονή και παθητική στασιμότητα σε κάποιες απεχθείς και αποτρόπαιες, θα λέγαμε, νοοτροπίες, τις οποίες μερικοί είχαν ενσαρκωθεί από το παρελθόν, είτε κληρονομικά, είτε επίκτητα.

Οι αποκρουστικές και αδηφάγες νοοτροπίες είναι μπασμένες και χωμένες βαθιά μέσα στον οπισθοδρομικό άνθρωπο και του κατατρώγουν αμείλικτα τα σωθικά του.
Αυτές οι μη εξελίξιμες ιδέες συνθέτουν το αμφιλεγόμενο κατεστημένο, το οποίο συνυπάρχει και συμβαδίζει σφιχτοδεμένο με τον υπανάπτυκτο άνθρωπο μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι της ζωής του, τον τάφο.

Κανένα νεωτεριστικό στοιχείο δεν τον άγγιξε. Εμμένει μόνον σε αυτά, που έμαθε εκ γενετής, σε αυτά, που γνώρισε από την μάνα του. Η κάθε αλλαγή τον ξενίζει, του είναι άγνωστη και αδιάφορη, παγερή ….

Η ιστορία του κάθε λογικού όντος, η προσωπική ψυχογραφία, θα λέγαμε, επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα με το ίδιο, και απαράλλαχτο μοτίβο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Το αυτό συμβαίνει και με τα χαρακτηριστικά των διαφόρων λαών της γης. Ο κάθε λαός έχει τις ιδιαίτερες ιδιότητες της ράτσας του εσαεί.
Η γη όμως n βάση και το πλαίσιο απάντων των όντων υφίσταται, κατά το πέρασμα των χρόνων καταλυτικές μεταμορφώσεις, κατά συνέπεια και οι κοινωνίες, σαν σύνολα λαών, έπρεπε να παρουσιάζουν τα όμοια φαινόμενα αλλαγής και αναδημιουργίας, συσχετιζόμενα και ταυτιζόμενα με το πέρασμα του χρόνου.