“Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ” άρθρο της Γκέλης Ντηλιά Γραμματέα της Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Αργολίδας

Της Γκέλης Ντηλιά, βραβευμένης ποιήτριας, Γραμματέα Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Αργολίδας

Πολλοί αναρωτιούνται για τον ρόλο της ποίησης στον 21 ο αιώνα. Ο Νάνος
Βαλαωρίτης έγραψε ότι «Τα ποιήματα είναι μεγεθυντικοί φακοί». Τίποτα δεν μένει κρυμμένο από την ποίηση, γιατί αυτή ξενυχτάει και επαγρυπνεί, ώστε να
αποκαλύψει το μέγεθος των ζητημάτων που απασχολούν τις εκάστοτε κοινωνίες με σκοπό να αντιμετωπιστούν. Δεν εφησυχάζει αλλά στηρίζει τον άνθρωπο και
εκτονώνει τον πόνο ή τη χαρά του. Έτσι οι ηττημένοι της ζωής αλλά και όσοι δεν τα παράτησαν, συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα όνειρά τους και εξακολουθούν να ελπίζουν.

Ένα ερώτημα που τίθεται συχνά είναι αν υπάρχουν κατηγορίες στην ποίηση.
Σύμφωνα με τον Γιάννη Ρίτσο, «Είναι λάθος να χωρίζουμε σε κατηγορίες την ποίηση.

Η ποίηση είναι απέραντη σαν τη ζωή, ένα διαρκές γίγνεσθαι. Στον χώρο της, δεν
υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις». Παρόλα αυτά υπάρχουν διάφορα είδη ποίησης όπως το σονέτο, η βουκολική, το χαϊκού κλπ.

Η προσέγγισή της δεν είναι εύκολη. Πρέπει να υπάρχει ευαισθησία, καλλιεργημένο ταλέντο αλλά και γνώση της τεχνικής της. Ο Λόγος έχει αρμονία και ισορροπία. Η γλώσσα πρέπει, κατά τον Μάριο Πλωρίτη, να προσφέρει την «ανδρεία ηδονή», να εκφράζει σωστά αυτό που θέλουμε να πούμε αλλά και να σκεφτόμαστε σωστά αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε.

Από πού κρατιέται η ποίηση; Από την εξωστρέφεια της ψυχής, την Αλήθεια των
στίχων και τον Χρόνο, καθώς είναι άχρονη και για τούτο άφθαρτη. Δεν έχει ηλικία.

Η ποιητική τέχνη είναι χρηστική και εχθρός της είναι η ποιητικοποίηση, δηλαδή
λέξεις η μια δίπλα στην άλλη χωρίς μελωδία και μουσικότητα.

Η ποιήτρια γράφοντας προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό της, επιλέγοντας τον
αυτοπροσδιορισμό και όχι τον προσδιορισμό από τους άλλους. Ξέρει ότι με τους
στίχους κραυγάζει, δεν σωπαίνει. Ο γραπτός λόγος έχει δυναμική πολλών ντεσιμπέλ.

DOPPING
Στίχοι γεμάτοι τεστοστερόνη
περιγράφουν
το εφικτό του ονείρου
ή το ανέφικτο της πραγματικότητας

κι αντιστρόφως,
διαχέοντας την ορμόνη
στα εγκεφαλικά κύτταρα
και κάτω από την επήρειά της
όλα μοιάζουν πιθανά.