“ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” άρθρο της Ευγενίας Γραικιώτου – Σταυρόπουλου

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Δημιουργός ΘΕΟΣ, μας εναπόθεσε με υπερκόσμια στοργή και θερμό ενδιαφέρον πάνω στον τρισχαριτωμένο πλανήτη, που λέγεται ΓΗ.

Βέβαια n ανθρώπινη νοημοσύνη αδυνατεί να συλλάβει την άπειρα έκταση, που καταλαμβάνει ολόκληρο το Σύμπαν στο Διάστημα.

Είναι φύσει και θέσει ανέφικτον να κατανοήσει ο άνθρωπος, το
από πού ξεκινάει, έως το πού καταλήγει το Σύμπαν.

Η Ραδιαστρονομία σημειώνει ότι το ανεξερεύνητο Συμπάν εκτείνεται σε αχανή χώρο ακτίνας δέκα έως δεκαπέντε δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Το ένα έτος φωτός ισούται με δέκα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα!
Είναι αφάνταστο, επομένως, το έργο της Πλάσnς του Σύμπαντος και άφθαστο για μας το ΘΕΙΟ μεγαλούργημα. Με δέος υποκλινόμεθα μπροστά στην Πανσοφία και Παντοδυναμία του Κυρίου μας.

Όπως ο Ιερός Ψαλμωδός Δαβίδ, έψαλλε, έτσι και εμείς οι ευεργετnθένrες χριστιανοί, απόγονοί του, ας αναφωνήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας: «Μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα και της μεγαλοσύνης Αυτού ουκ έστι πέρας». (Ψαλμ. 144, 3) Η ατέλειωτn, λοιπόν, μεγαλοψυχία του Κυρίου, απαιτεί και επιθυμεί ακράδαντα, να έχουν τα όμορφα πλάσματά Του στη Γη, ευζωία, μακροnμέρευσn, ευτυχία, χαρά, ψυχική γαλήνη και παγκόσμια ΕΙΡΗΝΗ!. ..

Ο άνθρωπος, που δnμιουργήθnκε τελευταίος από όλα τα πλάσματα, είναι αντιπροσωπευτικό όν, του Πνευματικού και Υλικού Κόσμου. Με την ΘΕΙΑ φώτιση ανέπτυξε πολιτισμούς, ανακάλυψε και επαύξησε νόμους της φύσης, δάμασε άγρια ζώα, βελτίωσε και αξιοποίησε γενικώς τις συνθήκες της ζωής του.

Κατά τον ρουν της δύσβατης πορείας του μέσα χρόνια, σαν κατακουρασμένος στρατοκόπος, βάδιζε χειροπιασμένος με τον ΘΕΟ. Παντού και πάντα ζητούσε την υψηλή βοήθειά ΤΟΥ και σαφώς, την είχε πρόθυμα. Ουδέποτε ο Πολυέλεος Πατέρας τον εγκατέλειπε, ευρίσκετο συνεχώς πλάι του. Μιλούσε με τον λατρευτό ΤΟΥ τέκνο άνθρωπο, τον καθοδηγούσε, τον παρότρυνε, τον προστάτευε, τον προφύλασσε. Ο ευγνώμων άνθρωπος, υμνούσε τον Οικτίρμονα Πατέρα. Κατέφευγε συχνά σε Αυτόν με ουρανόσταλτες θυσίες με θερμές προσευχές και ικεσίες. Πράγματι αναγνώριζε την θεία και ακατάλυτn ιδιότητα του ΘΕΟΥ ότι ήταν «Πανταχού Παρών» και τον εύρισκε όπου και αν τον έψαχνε!…

Ο άνθρωπος λοιπόν ο προσφιλέστερος των πλασμάτων του Δnμιουργού ήταν το πιο διακεκριμένο και χαϊδεμένο ΟΝ, μέσα στο Σύμπαν, υπό την αιγίδα του ΘΕΟΥ

Ευγενία Γραικιώτου – Σταυρόπουλου