Ο αόρατος πόλεμος των λογιστών

Η πανδημία ανέδειξε τον κορωνοϊό στο Νο 1 εχθρό κατά της ανθρωπότητας. Αυτή τη στιγμή όπως έχει ειπωθεί, η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό που καλούμαστε όλοι να πολεμήσουμε.

Όλοι τώρα μιλάνε ότι οι διαχρονικές ελλείψεις και παθογένειες ήταν αυτές που επιβάλουν στην κυβέρνηση να μην υιοθετήσει την πιο χαλαρή στάση κραταιών χωρών και να μην αφήσει τα πράγματα στην τύχη.

Κάπως έτσι, μικρές, αλλά κομβικές μάχες πρέπει να καταλήξουν νικηφόρες, αποκαλύπτοντας μία εσωτερική κινητοποίηση. Μπορεί να υπάρξουν λάθη και ελλείψεις. Δεν πρέπει όμως να χαθεί το κρυφό όπλο του Έλληνα που στηρίζει «στην πίστη επάνω την ελπίδα» και αναπτερώνει το ηθικό του στον κοινό αγώνα, για μια θετική έκβαση στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο.

Στην πρώτη γραμμή, βεβαίως οι γιατροί, νοσηλευτές, και το προσωπικό υγείας.

Και όλοι όσοι παλεύουν κάθε μέρα, αφενός να περιορίσουν τις ανθρώπινες απώλειες και αφετέρου να εξασφαλίσουν τον εφοδιασμό της κοινωνίας με τα απαραίτητα αγαθά, και τους ευχαριστούμε από καρδιάς για τις προσπάθειες τους, για τις θυσίες τους όλο αυτό το διάστημα και για όσο κρατήσει αυτός ο πόλεμος.

Ο πόλεμος αυτός όμως, δεν θα θεωρηθεί κερδισμένος μόνο με μέτρα περιορισμού, υγιεινής και ασφάλειας. Η κυβέρνηση πολύ σωστά εξαγγέλλει και νομοθετεί καθημερινά νέα μέτρα και νέες αποφάσεις που σκοπό έχουν να ενισχύσουν την ήδη πληγείσα οικονομία.

Μέτρα που στοχεύουν προκειμένου, στο τέλος της κρίσης αυτής, να επανέλθει στην κανονικότητα η οικονομία.

Μέσα στον πόλεμο αυτόν, υπάρχει και ο Λογιστής-Φοροτεχνικός, που ως συνδετικός κρίκος, είναι ο άνθρωπος που παλεύει, για τους πολίτες, τις επιχειρήσεις της χώρας και για όλους όσους παλεύουν να σταθούν όρθιοι οικονομικά και κοινωνικά.

Ωστόσο ο κλάδος μας με κραυγή αγωνίας αλλά και ευθύνης, παρά τις παρεμβάσεις (είδατε σειρά εγγράφων μας), και τις τεκμηριωμένες προτάσεις, προς τα αρμόδια Υπουργεία, έχει μείνει να πολεμάει μόνος του στο κοινωνικοοικονομικό μέτωπο, προσπαθώντας να αποκρούσει την οικονομική κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα.

Αναγκαστικά «μένουμε γραφείο», δουλεύουμε ασταμάτητα, δουλεύουμε Σαββατοκύριακα, θα δουλέψουμε και το Πάσχα που έρχεται.

Και όλα αυτά, χωρίς καμία ανταπόκριση στις εγκλήσεις μας και προτάσεις και χωρίς στήριξη, ηθική και ψυχολογική, μέσα σε ένα χάος αλληλοαναιρούμενων αποφάσεων, που προκαλούν προβλήματα, με πολλές ασάφειες.

Συνεχώς παλεύουμε, να βοηθήσουμε το κράτος να υλοποιήσει τα μέτρα που εξαγγέλλει και όπως προαναφέραμε, παρεμβαίνοντας και προτείνοντας τις διορθώσεις παντού όπου απαιτείται.

Με όλα αυτά ασφαλώς κάνουμε το αυτονόητο καθήκον μας.

Γιατί παλεύουμε, να στηρίξουμε τους συμπολίτες μας και τις επιχειρήσεις, που ζητούν αποκλειστικά και απεγνωσμένα την βοήθειά μας. για να διεκδικήσουν και να υπαχθούν στα μέτρα στήριξης.

Είμαστε ο κλάδος που λειτουργεί ως ενδιάμεσος κρίκος για σχεδόν όλες τις υπηρεσίες του κράτους, για τους ανθρώπους που δεν έχουν την υλικοτεχνική υποδομή ή την τεχνογνωσία να τα κάνουν μόνοι τους, σε μια εποχή που οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν και για το κοινό και για εμάς τους ίδιους, δυσχεραίνοντας υπέρμετρα το έργο που μας έχει ανατεθεί.

Έχουμε καταλήξει οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές, φροντίζοντας να εξυπηρετούμε τον κόσμο, που απευθύνεται σε εμάς, ακόμα και για θέματα που δεν είναι λογιστικής φύσεως, όπως π.χ. η συμπλήρωση της φόρμας που αφορά στην άυλη συνταγογράφηση των φαρμάκων.

Όμως, δεν είμαστε και εμείς άνθρωποι; Δεν αρρωσταίνουμε; Δεν έχουμε προσωπική ζωή; Δεν έχουμε εμείς οικογένειες; Όλα αυτά που συνεχίζουν να γίνονται, έχει πλέον αποδειχθεί, πως δεν υπολογιζόμαστε ως άνθρωποι, αλλά ως «μηχανές» που συμπληρώνουν τις δηλώσεις στις άπειρες πλέον πλατφόρμες, της «ηλεκτρονικής γραφειοκρατίας».

Ενδεχομένως αρκετοί από εμάς δεν πρόκειται να λάβουμε ποτέ αμοιβή για όσα κάνουμε αυτό το διάστημα, και θα μας ζητείται και η έκδοση της δωρεάν απόδειξης στον έλεγχο. Ακόμα χειρότερα ίσως το τίμημα αυτής της αυτοθυσίας να είναι η υγεία μας. Για παράδειγμα αναμένουμε ακόμα τις οδηγίες για την ασφαλή διαχείριση των παραστατικών, τα οποία πρέπει να ληφθούν και να καταχωρηθούν με φυσικό τρόπο, ώστε για να υποβληθούν εμπρόθεσμα οι δηλωτικές υποχρεώσεις, για τις οποίες ζητήσει επανειλημμένα παράταση.

Η εξάντληση είναι τόσο ψυχική όσο και σωματική. Ίσως αρρωστήσουμε από τον ιό ή από κάποια άλλη ασθένεια, ίσως να είμαστε ήδη ασθενείς χρόνιων παθήσεων (διαβητικοί, καρκινοπαθείς, κλπ.) ή να ανήκουμε σε κατηγορίες υψηλού κινδύνου, και όμως συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Μέχρι πότε όμως;

Ενδεχομένως θα βρεθούμε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ή να διορθώσουμε, με λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν τα οποία δεν είχαν καμία επίπτωση, αλλά ξαφνικά έχουν αποκτήσει ουσία γιατί έτσι είναι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν.

Δεν θα πούμε κάτι άλλο, «μένουμε γραφείο», παλεύουμε για να στηρίξουμε την χώρα, επιδεικνύοντας για ακόμη μία φορά, ατομική, συνδικαλιστική και κοινωνική ευθύνη. Το μόνο που ζητάμε είναι τα αυτονόητα.

Το Δ.Σ. της Π.Ο.Φ.Ε.Ε.