Πόσο σημαντικό είναι για έναν συγγραφέα να κερδίζει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς;
Όσο κι αν οι πολέμιοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν καμία αξία τα βραβεία, το γεγονός ότι κάποιοι ξεχωρίζουν, δημιουργεί τις προϋποθέσεις να δουλέψουν περισσότερο και να σηκώσουν πιο ψηλά τον πήχη της παραγωγής τους.
Οι ποιητές, που ανεξήγητα έρχονται δεύτεροι στις αναγνωστικές προτιμήσεις έναντι των άλλων γραπτών μορφών έκφρασης, πχ μυθιστόρημα, νουβέλα, κάθε φορά που διακρίνονται σε έναν διαγωνισμό, παροτρύνουν τους νέους, που διαθέτουν την ανάλογη ποιητική προδιάθεση, να γράψουν και να αναμετρηθούν με τους μεγάλους δημιουργούς που χάραξαν τον δρόμο της αποδοχής της Ποίησης από το ευρύτερο κοινό. Διότι δεν είναι εύκολο για τους πολλούς να κατανοήσουν την Ποίηση, που χρησιμοποιεί λιτά εκφραστικά μέσα και μια ιδιαίτερη γλώσσα. Δεν είναι εύκολο να νιώσουν το μεγαλείο της ποιητικής γραφής που σε στίχους μονοσύλλαβους ή όχι, απλώνει το χέρι στον άνθρωπο προσφέροντας του καταφύγιο και απαντώντας στα βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα της ζωής, του θανάτου, της μοναξιάς κλπ.
Η Ποίηση έχει μουσικότητα και γίνεται αντιληπτή μόνο αν έχει
κανείς ανοιχτή την καρδιά του, ώστε εισχωρώντας να διεγείρει τα τύμπανα του σώματος και να ηχήσουν οι στίχοι στο παρόν, παρασύροντας όχι μόνο εκείνον που είναι κοινωνός της αλλά και τον παρατηρητή που βρίσκεται στο κάδρο της στιγμής. Μόνο έτσι οι κοινωνίες αφυπνίζονται. Μόνο έτσι οι άνθρωποι ξυπνούν από τον λήθαργο της καθημερινότητας και εμπνέονται να αλλάξουν τη ζωή τους.
Αν ο ποιητής είναι ο πομπός και ο αναγνώστης ο δέκτης, ο πρώτος έχει χρέος να συντροφεύσει τον δεύτερο στην πάλη του με το άγνωστο και να του δώσει, αν τα καταφέρει, τις λύσεις. Τουλάχιστον θα έχει πετύχει να τον προβληματίσει ώστε να πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις. Ως γνωστόν, όταν ο άνθρωπος αποφασίζει, κινητοποιείται και αλλάζει τα δεδομένα του.
«Nascuntur poetae, flunt oratores.» θα πει ότι « Οι ποιητές γεννιούνται, οι ρήτορες γίνονται». Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως πως όσοι γράφουν είναι ποιητές. Από την άλλη, όσοι είναι γεννημένοι ποιητές, δεν είναι υποχρεωμένοι να γράφουν. Ποιος χάνει; Σίγουρα η Ποίηση. Εξάλλου έχουμε όλοι συναντήσει ακαλλιέργητα ταλέντα πεταμένα στην χωματερή της απραξίας.
Τελικά, κάθε φορά που ένας ποιητής ή μια ποιήτρια έχει κατακτήσει άλλη μια κορυφή, η Ποίηση είναι αυτή που κερδίζει στην ουσία. Γιατί, όταν η έκθεση στην κριτική απογυμνώνει τον/την δημιουργό του ποιήματος, τότε η επιβράβευση έρχεται να τον ντύσει. Κανείς δεν πρέπει να σαρκάζει όποιον αποφάσισε να δώσει τον αγώνα του και να διακριθεί με ένα βραβείο ή έναν έπαινο. Εξάλλου, ο καθένας που κρίνει, μπορεί να τον μιμηθεί. Η Ποίηση δεν κλείνει την πόρτα σε κανένα που αποφασίζει να ασχοληθεί σοβαρά και να δεσμευτεί απέναντί της. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι
άρθρο της ποιήτριας Γκέλης Ντηλιά
συνέντευξη στο argonafplia της Γκέλης Ντηλιά Εδώ
