‘Αφησε πίσω την ζωή του στην πόλη και ζεί στα Λευκάκια Ναυπλίου – Τσιμέντο ή φύση; Διάλεξε τη ζωή που θες, όχι που μπορείς!

Έχει σκεφτεί κανείς από εσάς πώς θα ήταν μια μέρα να αφήσετε πίσω τη ζωή στην πόλη και να ζήσετε στην επαρχία; Ίσως πολλοί να έχετε κάνει αυτήν την σκέψη, όπως έκανα και εγώ μέχρι που πριν από πέντε χρόνια έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα.

Πριν από πέντε χρόνια έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα.” γράφει ο Stafylarakis Manos που ζει στα Λευκάκια Ναυπλίου και απολαμβάνει καθημερινά της ομορφιές της φύσης!

Για να είμαστε ρεαλιστές, βοήθησαν πολλές συγκυρίες και καταστάσεις (π.χ επαγγελματικές) για να πάρει μορφή το όνειρο μου. Γέννημα θρέμμα στον Πειραιά, μου άρεσε η γειτονιά μου αλλά πάντα ήθελα την ομορφιά της φύσης και μιας ζωής με ηρεμία χωρίς καυσαέριο και τσιμέντο ατελείωτο. Ξεκίνησα από την ηλικία των είκοσι περίπου να ψάχνω να αγοράσω μια έκταση εκτός Αττικής. Έψαχνα στην Ακράτα, στον Θεολόγο και σε πολλές άλλες περιοχές. Έτσι λοιπόν, πριν 5 χρόνια, με την προτροπή ενός συναδέλφου του οποίου η μητέρα έμενε εκεί, μετακόμισα στο Ναύπλιο και συγκεκριμένα σε ένα χωριό 5 χιλιόμετρα έξω από το Ναύπλιο, στα Λευκάκια.

Όταν το πρότεινα στη σύζυγο μου, εκείνη το προσπέρασε νομίζοντας ότι είναι κάποιου είδος αστείο. Όταν όμως επέστρεψα από το επαγγελματικό μου ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι δεν το ανέφερα τυχαία. Μια Τετάρτη του Φλεβάρη, το 2015, επισκεφθήκαμε το Ναύπλιο και το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας είχαμε ξεκινήσει ήδη τη μετακόμιση. Για την σύζυγο μου ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας. Τον πρώτο καιρό η προσαρμογή στους ρυθμούς και στις συνήθειες της επαρχίας ήταν δύσκολη καθώς δεν είχαμε κάποιον δικό μας άνθρωπο κοντά. Ήμαστε εντελώς μόνοι μας! Αρχίσαμε να φτιάχνουμε τον κήπο μας βάζοντας δέντρα και λουλούδια. Η ηρεμία κάθε πρωινό μακριά από τους ήχους της πόλης καθαρίζει τον νου. Ακούς μονάχα ήχους της φύσης καθώς το κοντινότερο σπίτι είναι στα 200 μέτρα μακριά και γύρω μας είναι χωράφια μόνο. Ο μόνος ήχος που ενοχλεί την ηρεμία μας είναι το μηχανάκι του ταχυδρόμου οπότε μας φέρνει την αλληλογραφία.

Τον επόμενο χρόνο ήρθε στη ζωή μας ο γιος μας κι όταν ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό αρχίσαμε να γνωρίζουμε σιγά σιγά και περισσότερο κόσμο και να κάνουμε φιλίες με τους γονείς των συμμαθητών του. Ήταν έκπληξη για εμάς όταν ανακαλύψαμε πόσοι άνθρωποι από την Αθήνα είχαν μετακομίσει στο Ναύπλιο! Πόσοι επέλεξαν να φύγουν από τους ρυθμούς της πόλης ζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής και καθημερινότητας.

Μιλώντας από προσωπική εμπειρία για την ζωή στην επαρχία, ένα από τα πολλά που άλλαξαν εκτός από την ποιότητα ζωής είναι ότι το κόστος ζωής μειώθηκε σχεδόν κατά το ήμισυ. Θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα. Στην πόλη μας όταν μας τελείωναν τα λεμόνια πηγαίναμε στο μανάβικο ή στο σούπερ μάρκετ. Τώρα απλά βγαίνω έξω κόβω ένα από τον κήπο και τέλος. Μου τελείωσαν στον κήπο. Βγαίνω στο δίπλα χωράφι και κόβω. Βγαίνουμε βόλτα με τον σκύλο και το παιδί και μέχρι να γυρίσουμε έχουμε γεμίσει λαχανικά και φρούτα από τους αγρότες που φροντίζουν τα χωράφια τους.

Ένα ακόμη πράγμα που άλλαξε και μου έκανε εντύπωση είναι ότι πλέον στο κρεοπωλείο παραγγέλνεις ανάλογα με πότε θα σφάξει από την φάρμα του ο κρεοπώλης και όχι πότε θα του φέρουν οι προμηθευτές εισαγόμενα προϊόντα. Και η τιμή τους είναι πολύ χαμηλότερη. Η επίσκεψη σε έναν γιατρό δεν ξεπερνά για κανέναν λόγο τα 30 ευρώ ενώ στην Αθήνα ξεκινούσε από τα 50 και σε ελάχιστες περιπτώσεις τα 40 ευρώ. Ξεχνάς τι σημαίνει μποτιλιάρισμα, φανάρια και να ψάχνεις θέση για παρκάρισμα. Μέχρι και ο 3 χρόνων πλέον γιος μου, μια φορά που ανεβήκαμε Πειραιά, αναρωτήθηκε γιατί ενώ το αμάξι προχωρούσε, ξαφνικά σταμάτησε. Δεν ήξερε τι σημαίνει μποτιλιάρισμα μέχρι εκείνη την μέρα! Είχε μάθει να μπαίνει στο αυτοκίνητο και να σταματάει μόνο όταν έφτανε στον προορισμό του.

Οι ρυθμοί της ζωής είναι τελείως διαφορετικοί. Αν κατέβεις στις 9 το πρωί στο κέντρο νομίζεις ότι είσαι σε μια πόλη φάντασμα. Όλα ξεκινούν περίπου στις 9:30 να λειτουργούν. Δεν φοβόμαστε για την ασφάλεια μας. Κοιμόμαστε όπως παλιά με ανοιχτές τις πόρτες. Χωρίς να έχουμε φόβο για τίποτα. Γιατί ο υπερπληθυσμός δεν έχει εμφανιστεί στις επαρχιακές πόλεις οπότε δεν υπάρχουν φτωχοί και άνεργοι. Τον πρώτο καιρό συχνά έπιανα τον εαυτό μου να νευριάζει με αυτή την απάθεια. Με τους απλούς ρυθμούς μιας επαρχιακής πόλης. Και ειδικά για να εξυπηρετηθείς σε μια υπηρεσία όπως τράπεζα, ταχυδρομείο και λοιπά μαθαίνεις ότι στην επαρχία δεν έχει σημασία τι αριθμό προτεραιότητας έχεις. Η προτεραιότητα είναι η εξής: οι στενοί συγγενείς του υπαλλήλου, οι κοντινοί συγγενείς του υπαλλήλου, οι φίλοι και κουμπάροι, οι γείτονες, οι γνωστοί γνωστού που τους έστειλε και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Στην αρχή, ήταν κάτι που με εκνεύριζε όμως όταν αποτίναξα από πάνω μου το στρες της πόλης και του άγχους χωρίς λόγο απλά έπαιρνα τον καφέ μου και απολάμβανα την όμορφη διαμονή μου στην κάθε υπηρεσία. Μπορεί για 5 νούμερα να θέλω 2 ώρες τουλάχιστον για να εξυπηρετηθώ αλλά δεν με καταλαμβάνει κανένα άγχος.

Όλα λοιπόν στην ζωή μας κυλούν με κανονικούς ρυθμούς και χωρίς κανένα άγχος. Έπαψα να σκέφτομαι μην ενοχλήσω τον γείτονα, μην κάνουμε φασαρία, να ανοίγουμε το παράθυρο και να βλέπουμε την μπουγάδα της γειτόνισσας για θέα, να περπατάμε στον δρόμο και να είμαστε εγκλωβισμένοι από θεόρατες πολυκατοικίες και βρώμικα πεζοδρόμια, μακριά από τα αμέτρητα αυτοκίνητα. Ό,τι χρειαζόμαστε βρίσκεται από λίγα μέτρα έως λίγα λεπτά. Επιτέλους η απόσταση των 15 χιλιομέτρων είναι 10 λεπτά και όχι μια ώρα. Όλα μειώθηκαν. Ο ελεύθερος χρόνος μας που χανόταν στους δρόμους, τα μηνιαία έξοδα μας και το πιο σημαντικό το άγχος.

Μάνος Σταφυλαράκης  

πηγη    blog-busters.gr