Η καρέκλα …μίλησε! … Γράφει η Τζένη Σουκαρά

Το φωτογραφικό στιγμιότυπο που δείχνει τον Παναγιώτη Νίκα να ανεβαίνει πάνω στην καρέκλα για να απευθύνει λόγο στον λαό του Τολού, είναι στην κυριολεξία βγαλμένο από τις μαυρόασπρες ταινίες της Φινος Φιλμς !

Παρακολουθώντας δε το βίντεο, εναγωνίως περίμενα να ξεπροβάλλει ο αείμνηστος Παπαγιαννόπουλος , να δώσει το σύνθημα «Γκόρτσος – Γκόρτσος», αλλά μάταια.

Εύχομαι στον επόμενο σταθμό, να βρουν έναν Παπαγιαννόπουλο οι επιτελάρχες, θα έχει πιο ενδιαφέρον.

Δεν γνωρίζω γιατί η καρέκλα ήταν χρήσιμη στην παρούσα φάση.

Ήταν ο κόσμος πολύς και το «βουνό των προβλημάτων» – όπως γράφει ο κ. Νίκας στην σελίδα του στο facebook– που έκρυβαν τον ήλιο;

Σίγουρα όμως έχει την σημειολογία της αυτή η καρέκλα , στην εξωλεκτική επικοινωνία.

Είσαι λοιπόν στο Τολό, σε μια συνάθροιση «πολυπληθή» .

Συνήθως , ο ομιλητής σηκώνεται όρθιος και μιλά στους παρευρισκομένους για να τον βλέπουν. Οι όρθιοι ακροατές γίνονται πιο διακριτικοί γα τους καθήμενους και επομένως κανένα πρόβλημα.

Όταν λοιπόν, ανεβαίνεις στην καρέκλα για να είσαι πιο ψηλά, από όλους τους άλλους, ακόμα και στο καφενείο, επιλέγεις να μεταφέρεις ένα άλλο μήνυμα, αυτό της ..επιβολής.

Ναι! Ακόμα και αν αυτή προέρχεται από μια ταπεινή καρέκλα ενός καφενείου στο Τολό.

Γενικώς ο Παναγιώτης Νίκας, είναι κλασσικό παράδειγμα σκληρού συντηρητισμού, και αυτό το υποστηρίζει ακόμα και στην επικοινωνία του.

Το παρουσιαστικό του, και οι ενδυματολογικές του επιλογές, είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τέσσερις δεκαετίες πριν. Και φυσικά θεωρώ δεδομένο πως πολλοί δικοί του άνθρωποι θα τον συμβούλεψαν κάποια στιγμή να κάνει την προσωπική του επανάσταση και να αλλάξει το στυλ του.

Όμως θεωρώ επίσης βέβαιο πως το έχει αρνηθεί πολλάκις διότι αυτό που φαίνεται συνδέεται απόλυτα με αυτό που πιστεύει.

Και μην προτρέξει κάποιος να εξηγήσει πως αυτό που εκπέμπει ο κ. Παναγιώτης Νίκας είναι «η ταπεινότητα» έναντι «της αμετροέπειας».

Η εμφάνιση Νίκα αποτελεί την «μεταγλωττισμένη» ιδεολογία του.

Η οποία δένει «ασορτί» με τους προεκλογικούς του λόγους ,που αφιερώνονται στην πατρίδα , στο έθνος και στο λιτό του σλόγκαν «για μια Πελοπόννησο που απλώς μας …αξίζει»!

Οι χρωματικές αποχρώσεις του απερχόμενου δημάρχου Καλαμάτας ,είναι συγκεκριμένες.

Αυστηροί χρωματισμοί, συνοδευόμενοι με το μουστάκι του ,θέτουν και τις κόκκινες γραμμές μιας άλλης εποχής.

Όταν δε, τον ακούς να ευχαριστεί αρχηγό, βουλευτές, ονομαστικά παρόντες και απόντες, οι συνειρμοί που μπορεί να κάνει ο καθείς ,εξαρτώνται από τα βιώματα ακούσματά του.

Όπως και να έχει, η υποψηφιότητα Νίκα θα μπορούσε να βρεθεί στο μικροσκόπιο των επικοινωνιολόγων.

Διότι αυτή η εμφάνιση, μετά των λόγων του βεβαίως, είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις.

Αποπνέει από την μια, την πιο σκληρή στιγμή του άκρατου συντηρητισμού στην χώρα μας, και ταυτοχρόνως την υποτέλεια μισθοσυντήρητου λογιστή της δεκαετίας του ΄60 που μόλις έβγαλε τις «μανσέτες».

Μέσα σε όλα αυτά, η Πελοπόννησος, σαν άλλη πλατεία Αριστομένους, χωρά σε δυο – τρία φύλλα κόλλας αναφοράς που περιφέρει και κουνά στο δεξί του χέρι, με ή χωρίς καρέκλα.