Η αριστερά ντύνει την πολιτική της με μια επίφαση ηθικής αναγκαιότητας που συνοδεύει υποκριτικά το μεγάλο «στόχο»
Κάθε φορά που ένα κόμμα βρίσκεται στην εξουσία η έχει ανοίξει την πόρτα της και ετοιμάζεται να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μορφοποιείται γύρω από τον αρχηγό η ομάδα της πραγματικής άσκησής της.
Τα όρια της δράσης της καθορίζονται βέβαια από αυτόν αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να ‘περάσουν’ δικές τους απόψεις ως απόψεις του Αρχηγού, αξιοποιώντας την προνομιακή σχέση μαζί του, ενίοτε δε και γνώμες που είναι συνδεδεμένες με τα συμφέροντα που εκφράζουν και τους ανθρώπους που αποτελούν τον κοινωνικό και επαγγελματικό τους κύκλο. Αρκετές φορές μάλιστα λειτουργούν ως να κατέχουν την παπική αλήθεια αγνοώντας το χώρο στον οποίο έχουν εισέλθει, την ιστορία του και τη βάση πάνω στην οποία έχει αναπτυχθεί διαχρονικά.
Στο χώρο της αριστεράς το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται συνήθως μετά την παρέλευση χρόνου άσκησης εξουσίας. Αυτό μάλλον οφείλεται γιατί ακόμη και στην εφαρμογή των πλέον αντιλαϊκών μέτρων, η αριστερά ντύνει την πολιτική της με μια επίφαση ηθικής αναγκαιότητας που συνοδεύει υποκριτικά το μεγάλο ‘’στόχο’’. Οι Ηρακλείς του Στέμματος εμφανίζονται αφού ο ηγέτης εδραιώσει τα χαρακτηριστικά του ‘’πατερούλη’’ η του ‘’μεγάλου τιμονιέρη’’.
Στο χώρο της δεξιάς και του κέντρου τα πράγματα τρέχουν λίγο διαφορετικά. Οι Ηρακλείς είναι κατά ένα μέρος ετερόφωτοι (φωτίζονται και υπάρχουν όσο υπάρχει ο αρχηγός) και κατά ένα άλλο μέρος από τους ανθρώπους που διαχρονικά πιστεύουν στις δυνατότητές του η /και έχουν κοινή διαδρομή μαζί του πολλά χρόνια. Οι ετερόφωτοι αποτελούν συνήθως και το μεγάλο πρόβλημα. Έχουν το πάθος του γενίτσαρου, όσον αφορά τις υπηρεσίες τους προς τον ηγέτη του σήμερα. Στερούνται όμως μετά βεβαιότητας την ψυχική ταύτιση με την παράταξη. Αυτή δηλαδή που την κράτησε όρθια και ζωντανή όταν ήταν σε καθοδική πορεία και εκτός εξουσίας.
Βέβαια αυτή η παράταξη δέχεται διαχρονικά από τις ανοιχτές της πόρτες αυτούς που την ανακαλύπτουν, έστω και καθυστερημένα, την ώρα που πλησιάζει στην εξουσία. Κάποιοι από αυτούς την τίμησαν στη συνέχεια και στα εύκολα και στα δύσκολα. Όπως και κάποιοι άλλοι την εγκατέλειψαν όταν έχασαν προνομιακούς τίτλους αγνοώντας τις ιδεολογικές και πολιτικές βάσεις που αυτή στηρίζεται.
Σήμερα πλέον που η γραμμή δεξιά-κέντρο-αριστερά έχει γίνει αχνή και το ‘’πλεονέκτημα’’ της αριστερής ιδεολογίας είναι η κόλλα στις καρέκλες διακυβέρνησης, το αιτούμενο είναι είναι ποιοι μπορούν να υπηρετήσουν την ταυτότητα, τις αξίες αυτού του έθνους και να του δώσουν προοπτική. Ποιοι θα υπηρετήσουν το αξιακό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα δημιουργηθούν ασφαλή θεμέλια και στα οποία θα στηριχθεί μια νέα πολιτική πραγματικότητα.
Οι εισαγόμενοι Ηρακλείς του Στέμματος και ιδιαίτερα αυτοί που προτιμούν το ρόλο του ‘’μεταμεσονύκτιου’’ συμβούλου μπορούν να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφού αναρωτηθούν γιατί ένας στους δύο πολίτες προτίμησαν τον καναπέ από την κάλπη στις τελευταίες εκλογές καθώς και τι περιμένουν οι πολίτες να αλλάξει στην καθημερινή τους ζωή από μια νέα κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι αυτοί που λιγοστεύουν είναι όσοι έχουν μείνει σταθεροί και στα δύσκολα.
* Ο κ. Δημήτρης Κρανιάς είναι μέλος Π.Ε. Νέας Δημοκρατίας
