«Ποινικό» αδίκημα» για το δασαρχείο Πειραιά η καλλιέργεια γης;

Με μια απίστευτη απόφαση, βασιζόμενη σε διάταξης του 1969, το Δασαρχείο Πειραιά, απαγορεύει την εκχέρσωση ακόμα και εντός καλλιεργήσιμης γης, η οποία επί της ουσίας οδηγεί σε απαγόρευση κάθε καλλιέργειας και κάθε αγροτικής δραστηριότητας, σύμφωνα με το dikastiko.gr.

Η διάταξη, όπως καταγγέλλουν οι αρμόδιοι στο dikastiko.gr, καθιστά ακόμα και την εκρίζωση χόρτων από τις γεωργικές και δενδροκομικά καλλιεργούμενες εκτάσεις απαγορευτική και ποινικά κολάσιμη πράξη. Δηλαδή οι αγρότες των νησιών που ανήκουν στον Πειραιά για να βγάλουν τα προς το ζείν θα πρέπει να διαπράξουν «ποινικό αδίκημα» σύμφωνα με τη διάταξη

Στα διοικητικά Δικαστήρια

Η συγκεκριμένη οδηγία απευθύνθηκε στους δήμους στις αρχές του καλοκαιριού και ήδη ο δήμος Κυθήρων δια του δημάρχου του, Στ. Χαρχαλάκη, απηύθυνε επιστολή- ερώτημα προς την αρμόδια δασική αρχή αλλά και όλους τους φορείς με την οποία , καλεί να τεκμηριωθεί νομικά αλλά λογικά η οδηγία , αλλιώς όπως αναφέρει, θα προσφύγει στα Διοικητικά Δικαστήρια.

Η οδηγία εδράζεται στο άρθρο 66 του Ν.Δ. 86/1969 και αναφέρει πως «απαγορεύθηκε σε ολόκληρη την περιοχή αρμοδιότητας του Δασαρχείου Πειραιά για δέκα χρόνια, η υλοτομία, κλάδευση ή εκρίζωση κάθε δασικού δένδρου, θάμνου, φρύγανου και χόρτου για λόγους προστατευτικούς, δασοπονικούς, αισθητικούς, τουριστικούς και γενικά για λόγους κοινής ωφελείας, που φύονται μέσα σε γεωργικές ή δενδροκομικά καλλιεργούμενες εκτάσεις, σε δάση, δασικές εκτάσεις, φρυγανώδεις ή χορτολιβαδικές εκτάσεις, βραχώδεις εξάρσεις και γενικά ακάλυπτους χώρους, Δημόσιους ή μη, πάρκα, άλση και κοινόχρηστους χώρους χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηρισμό οι οποίοι έχουν αποκτήσει εν τοις πράγμασι χαρακτήρα πάρκου ή άλσους εντός εγκεκριμένου σχεδίου πόλης, καθώς και τους κοινόχρηστους χώρους πρασίνου που περιβάλλονται από τον οικιστικό ιστό χωρίς να έχουν ενταχθεί σε σχέδιο πόλης. Τυχόν υλοτομία των παραπάνω μπορεί να γίνει μόνον κατόπιν αδείας της Δασικής Αρχής».

Χωρίς στόχευση

Στην απαντητική επιστολή του Δήμου Κυθήρων αναφέρεται πως η διάταξη αυτή , θα πρέπει να έχει μία συγκεκριμένη στόχευση, δηλαδή να εξυπηρετεί συγκεκριμένη ανάγκη και, εν όψει αυτής, να θεσπίζονται συγκεκριμένα μέτρα  και απαγορεύσεις.

Αντίθετα εξαντλείται στην απλή επανάληψη της γενικής διατύπωσης του νόμου (άρθρο 66 Ν.Δ. 86/69), χωρίς να εξειδικεύει τους λόγους που επέβαλαν την ανάγκη θέσπισής της.